In een uitgave van de humanistische geestelijke verzorging voor gedetineerden werd aan een aantal vrouwen en mannen in detentie de vraag gesteld: ‘Wat is voor jou de zin van het leven?’
Het antwoord van Dewi:
Ik zou wel eens over duizend jaar willen kijken hoe de wereld dan in elkaar zit. Wat is er gebeurd? Bestaan we nog wel?
Mijn verwachting is dat er dan geen leven meer op aarde is en mensen elders opnieuw beginnen. Uiteindelijk moeten we in staat zijn om de oorsprong van de mens weer te bevatten: dat besef is nu weg. Door alle rotzooi, bossen kappen, oorlogen, door elkaar en de aarde te vernielen. De grondstoffen raken op: en dan?
We hebben allemaal een doel hier op aarde.
Mijn dochter zal ook weer haar aandeel leveren aan de maatschappij. De zin van de rest van mijn leven is dat ik haar wil aantonen dat ik het niet zo had gewild. Ik hoop dat ze het leven anders gaat inzien.
Ze heeft trauma’s. In de twaalf jaar van haar leven heeft ze veel voor haar kiezen gehad. Ze liep achter in ontwikkeling, ging naar een medisch kinderdagverblijf, werd gediagnosticeerd met klassiek autisme en een laag IQ. Ze had problemen op school en ging naar het naar het speciaal onderwijs.
Dat had ik haar allemaal willen besparen. Ik had ook willen voorkomen dat het later zo slecht met mij ging en wat ik haar heb aangedaan. Dat is allemaal achteraf geklets, daar heeft ze niks aan. Nu ga ik voor haar vechten.
Hier binnen werk ik aan mezelf. Met hulp kunnen mijn dochter en ik weer tot elkaar komen Daar ben ik heel erg op gefocust.
Samen zijn dat is waarvoor we hier op aarde zijn.
We hebben allemaal een doel hier op aarde,
ik ga voor mijn dochter vechten.
