Tien, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2,1
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Nellie Tankink: ‘Nadat mijn moeder was overleden lagen de rode sokken jarenlang in de kast. Ik vond maar geen gelegenheid ze te dragen, te dun als alternatieve pantoffels, te dik voor in de schoenen. Maar ik gaf ze wel een mooie plek, op ooghoogte in de klerenkast, als een soort eerbetoon.’
In de binnenspiegel zie ik haar plotseling in het gangpad staan, de perkamenten handen rond een aluminium stang geklemd. Zacht remmend parkeer ik de bus dicht langs de stoeprand van de halte.
Diederik was bekwaam in koans, misschien omdat hij gemakkelijk aan zijn gevoel voorbij kon gaan. De leegte van zen werd een schuilplaats, een toevluchtsoord waarin hij zich kon verstoppen en zijn eigen duisternis zo veel mogelijk buitensluiten.
Mijn moeder was onze secretaresse.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
De schoenen van Van Haren.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Boeren, hun kleding en fatsoen.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Het is een kwestie van tijd, iedereen gaat dood.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Waarom sprak mijn dode broer tot mij.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Kroelen op de parkeerplaats.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
