Het jaar 2021 – dag 333 – ziekjes

Het is een van de dierbaarste foto’s in mijn archief, in juli 1985 gemaakt door de moeder van mijn kinderen. Ik was voor een enorme buikwandcorrectie opgenomen in het Zuiderziekenhuis in Rotterdam en werd geopereerd door de microchirurg Leo Nieuborg, die ik kende uit de tijd dat hij voor de dr. Rutgersstichting werkte, waar de moeder van mijn kinderen consulent was en artsen en verpleegkundigen voorlichtte op het gebied van voorbehoedmiddelen, zoals pessaria.

De gaten in de wand waren enorm, ik moest twee keer geopereerd worden om ze te dichten. De eerste operatie kreeg ik een ruggenprik, maar dat was geen succes omdat ik tijdens de operatie te beweeglijk was. Het weekeinde erna mocht ik voor een paar dagen het ziekenhuis verlaten en bezocht ik een personeelsfeestje van het dagblad waar ik toen bij werkte. De tweede operatie was ik onder volledige narcose.

Op de foto zitten krasjes, het is ook al zo lang geleden en ik ben er niet zuinig genoeg mee omgegaan. Ik lig in bed, een T-shirt aan, de ogen geloken. Rechts van mij een bos bloemen, bekers en een bordje met vermoedelijk eten. Direct naast mij zit mijn zoon, 6 jaar oud. Hij kijkt mij onderzoekend aan. Daarnaast mijn vader, het raam van de ziekenkamer staat open, niks geen centrale ventilatie. Tegen de gewoonte in draagt hij een colbertje.

In een stoel tegenover het bed zit mijn dochtertje van acht, met een parmantige paardenstaart. Waarschijnlijk hebben de kinderen de opdracht gekregen van hun moeder mij niet te veel te vermoeien, een tegelijk bij Joop, zoals ik ook door de kinderen wordt genoemd. De moeder van mijn kinderen is er wel maar niet te zien.

Ik vind de foto zo verstild. Echt één moment uit mijn leven. Er zit geen vaart in. Niemand spreekt.  Ik vind er liefde in terug, aandacht, compassie en empathie. Eenheid. Een foto die ontroert.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.