Het is zo ongewoon stil in het Kralingse Bos, gistermiddag. De terrassen van de restaurants zijn zo goed als leeg, er zijn weinig wandelaars, alleen arbeiders die het onkruid verwijderen en schoffelen. Op het water een groot zeilschip en enkele kleine bootjes. Bruidsparen, de bruid in prachtige felgekleurde jurken, laten zich fotograferen tegen een achtergrond van riet en water. De twee molens in de verte, in een ervan woonde mijn moeder als klein meisje met haar ouders, staan er roerloos bij.
Het bos is zo anders dan anders. Ik had grote groepen mensen verwacht die de vrijheid ruiken na het opheffen van beperkende coronamaatregels. Ouderen, moeders en/of vaders met kinderwagens. Sporters, renners. Het bos is in verwarring, ik ook. Ik kan niet goed omgaan met de relatieve vrijheid, isolatie was een gegeven, vrijheid nog niet. Het lijkt wel alsof ik van Mars kom en net ben geland op Aarde.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.