Het is al weer een tijdje geleden dat we over de dieren rond Baan Din hebben geschreven. De munia-babies zijn wel uitgebreid besproken, maar over wat er verder hier allemaal voorbij komt moeten we hoognodig een update geven. We zien namelijk regelmatig dieren die we nog niet kenden, en soms zitten daar bizarre en fascinerende beesten tussen.
Wat te denken van de bagworm, in het Nederlands zakjesdrager genoemd? Eerst hadden we niet in de gaten dat het om een beestje ging. Er was een plukje droge bladeren op een stoel gevallen, maar ineens begon dat te bewegen. Niet door de wind ofzo; nee, het leek zich doelbewust te verplaatsen. Er bleek een rups in het bladerpakketje te zitten en na enig zoeken vonden we uit dat dat dus een zakjesdrager was, de rups van een zakjesdrager-mot. De beestjes beginnen al aan de bouw van hun cocon, zodra ze uit het ei komen. Ze gebruiken wat er voor handen is en zijn daardoor eigenlijk altijd optimaal gecamoufleerd. De vrouwtjes blijven hun hele leven in de cocon; de mannetje vliegen op enig moment uit om te paren. Het is ook overal in de natuur hetzelfde gerotzooi. Op de foto zie je “onze” bagworm, maar als je googled vind je de meest uiteenlopende soorten cocons. Fascinerend. Hieronder zie je het dier aan de wandel. Werkt de video niet, kijk dan op https://youtu.be/LvTyRGYLB_c.
Een andere bizarre bezoeker was de spider wasp, de spinnendoder. Mieke zag wat gefriemel in het gras en haalde gauw de camera. Wat ze vastlegde was goed beschouwd een gruwelijk tafereel. Een wesp-achtig diertje dat ze niet eerder had gezien kroop in een gaatje in de grond en kwam daar weer uit met een spin die dood leek te zijn.
Het blijkt dat een spinnendoder een soort wesp is die zijn prooi met een snelle steek verlamt. De verlamde spin wordt naar het nest gesleept en ingegraven, waarna de spinnendoder haar eitjes op de spin afzet. Als de larven uit het eitje komen is de spin nog lekker vers en kunnen ze meteen aan het eten. Spinnendoders komen ook in Nederland voor, maar leven vooral ondergronds en zijn daardoor vrij onbekend. Ook dit sujet hebben we kunnen filmen (youtube: https://youtu.be/aPmLV2whZ9A)
Nee, dan de kleine reiger. Die jaagt weliswaar op de guppies in onze vijver, maar daar gebruikt hij geen martelmethodes voor. Iedere ochtend kunnen we vanuit ons bed zien hoe hij van een ontbijtje geniet. De grote vissen laat hij gelukkig met rust, anders zouden we misschien toch afschrikwekkend moeten gaan optreden.
Op het gebied van de schattigheid scoort het zebraduifje heel hoog. Het is een duivensoort die veel kleiner is dan wat we in Nederland gewend zijn. Vorig jaar broedde er al een koppel in een plantenpot die aan de dakrand hing, en dit jaar waren ze terug. De plantenpot hangt in de loop van de voordeur naar het terras, maar ze laten zich niet door ons geloop verjagen. Inmiddels zijn er twee jongen en het zal niet lang duren voordat ze allemaal weer vertrokken zijn.
En dan zijn er eindelijk bewoners in het nestkastje dat we nog uit Maashees hebben meegenomen getrokken. De vogels hier zijn niet aan dat soort luxe verblijven gewend en gaan er dan ook niet in. Maar van de week hoorden we een hoop gezoem en zagen we vliegen in en uit vliegen. Dat wees dus op een lijk. Vliegen hebben we al te veel hier, dus de vermeerdering daarvan wilden we maar liever niet stimuleren. Dus pakte ik het nestkastje op om het ergens achter in de tuin leeg te kunnen schudden. Er kwam een bewoner naar buiten die daar niet van gediend was. AU!
De vliegen bleken bij nadere bestudering een donkere bijensoort te zijn, die prachtige raten in het kastje had gefabriceerd. In Thailand geldt het als gelukbrengend als je een nest bijen bij je huis hebt. Het kastje moest dus terug op zijn plaats, maar we betwijfelden of de bijen die blijde boodschap zouden begrijpen en ons vriendelijk zoemend toe zouden juichen bij de terugplaatsing. Uiteindelijk hebben we het ding met behulp van de lange slangvanggrijper terug weten te zetten zonder steken op te lopen.
Die slangvanggrijper hebben we een paar weken geleden aangeschaft, nadat we een slang alleen maar konden weerhouden van het vangen van onze vogels door hem om zeep te helpen. Eigenlijk hadden we zo’n ding al veel eerder moeten aanschaffen, nadat we op een avond een spugende cobra onder ons bed aantroffen. Met die grijper kunnen we de slang in in zijn nek grijpen, in een emmer stoppen en elders weer droppen. We hebben hem inmiddels een keer voor dat doel gebruikt, niet zo zeer om ons tegen een slang te beschermen, maar om een slang te redden van onze honden. In de nek pakken lukte nog niet helemaal, maar Mieke had wel beet. Het ging om een ongevaarlijke kukri. Die hoefde niet in de emmer: over de omheining zetten was voldoende. Zo konden de honden er niet meer bij.
Intussen zien we hier ook veel meer vogels dan toen we hier net woonden. Dat heeft alles te maken met de weelderige begroeiing die er nu staat. Twee jaar geleden was het nog een grasvlakte. De reiger en zebraduifjes heb ik al genoemd. Ooievaars zijn ook een vaste verschijning. Regelmatig staat er een in onze vijver slakken te vangen en een tijd lang had een grote groep een boom in de buurt als slaapplek. Wie we ook vrijwel dagelijks zien zijn de ijsvogel, drongo’s, kieviten en natuurlijk de munia’s, waarover we al eerder schreven. De hop, een spectaculair mooie vogel, horen we dagelijks, maar hij laat zich niet gemakkelijk zien. Een mooike dat wel regelmatig neerstrijkt is de bee-eater. Die heeft het zelfs tot tattoo op Mieke’s rug geschopt.
Ahhhhhh, kijk nou? Een boomkikker…wat een schatje… Nou ja, zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan, maar dan gaan er misschien lezers afhaken. Al onze beessies staan ook op onze fotosite. Als je er geen genoeg van kunt krijgen, klik dan op www.flickr.com/gp/miquefrancois/78pP3t
