Het is waar, ze was behoorlijk ziek met tumoren in het hoofd toen ze naar een hospice werd gebracht. Een gebouw met goed opgeleide en getrainde mensen die wel weten hoe ze met stervenden om moeten gaan. Empathie en compassie en goede zorg zijn nooit ver weg in die hospices.
Haar zoon kwam op bezoek en trof zijn moeder huilend aan. ‘Haal me hier weg, ik ga hier dood’, zei ze. Ze stierf later thuis, in haar eigen bed, zonder deskundig opgeleid personeel, maar wel met liefde en aandacht van haar gezin en directe familie. Een vriendin las haar tijdens het leven nog het gedicht over een vlinder voor, dat tijdens de uitvaart zou worden voorgelezen. Ze vond het mooi.
Moedig voorwaarts!
Michel Ball zegt
Mijn moeder lag thuis in bed met darmkanker. Zij en haar bed moesten acht keer per dag worden verschoond. De thuiszorg maakte er een potje van. Daarop is zij overgebracht naar een hospice aan de Rotterdamse Mathenesserlaan. Daar kreeg zij alle liefde,aandacht en verzorging die zij nodig had. Nooit was iets teveel. Na twee weken is zij daar in het bijzijn van haar kinderen overleden. Alle lof voor het hospice !
Joop Ha Hoek zegt
Hospices vervullen echt een behoefte. Die in de Mathenesserlaan ook. Het verhaal over de vrouw in mijn column is echt gebeurd.
Bernadette zegt
Hartverwarmend. Dank voor het delen!