Het jaar 2020 – dag 135 – bloedbad

Vanwege artrose heb ik een medische indicatie voor het onderhoud van mijn voeten. Die worden behandeld door een medisch pedicure, of liever werden behandeld. Door de corona stond dat machtige raderwerk stil. Voeten weten niet dat het coronatijd is dus alle uitsteeksels groeien lustig door. Ik ging bellen voor een afspraak met een medisch pedicure maar dat kon alleen als de arts mij op medische gronden verwees.  Zo’n verwijzing had ik al jaren geleden van mijn toenmalige huisarts gekregen en de huidige arts zei dat ik zo’n verwijzing niet zou krijgen omdat de medisch pedicure zelf over zo’n behandeling mocht beslissen.

Uiteindelijk vond ik een MP waar ik half juni terecht kon. Op haar site stond dat zij ook behandelde in gezondheidscentrum X. Dus ik vroeg haar of we in X konden afspreken. Zij antwoordde dat zij niet meer in X actief was en de praktijk had overgedragen aan een collega. Ik antwoordde haar dat de behandeling ook op een ander adres plaats mocht vinden. Zij reageerde daar niet op.

De uitsteeksels bleven lustig doorgroeien en namen de status van de poten van een Boomklimaap aan. Die beesten hijsen zich omhoog met hun teennagels. Ik had de keus: of mijn schoenen openknippen of zelf de schaar pakken en knippen. U moet weten  dat een artrosepatiënt niet goed wendbaar is. Doch nood breekt wet. De Goedmoedige Reus nam een schaar ter hand waarmee ook dierenhuiden worden geknipt. Hij boog zich in enigerlei mate voorover en knipte de uitgroeisels. Dat ging even goed tot de grote teen van de rechtervoet werd geknipt. Het bloed golfde eruit en was niet te stoppen. Na een hele keukenrol, Dettol en gazen, stroomde het bloed toch de Kloosterbunker in en werd het tijd om de huisarts te bellen.

Ik drukte knopje 1 in op mijn telefoon. ‘Bent u in levensgevaar’, vroeg een stem. ‘Daar lijkt het wel op, ik bloed dood.’ ‘U moet een ander nummer bellen’, zei de stem. ‘Belde u net ook al’, vroeg dezelfde stem op het andere nummer.  Ik zei dat dat het geval was. Terwijl de uitstroom zo groot was dat er makkelijk een goudvis in rond  kon zwemmen en ik me zorgen begon te maken, zei de stem: ‘Doe er gazen omheen, trek een slipper aan en kom naar het spreekuur.’

Ik heb geen slippers en ook geen gazen meer en vroeg me af hoe ik in godsnaam met een open wond een auto kon besturen.

Omdat ik vroeger klassieke homeopathie heb gestudeerd en ook in het bezit was van een eerste hulpboek voor honden op homeopathische grondslag, de hulp dan, ben ik uiteindelijk in leven gebleven.

Wat ik in het contact met de huisartsenpost miste is empathie. Niks geen: oh wat erg, hoe kunnen we helpen maar ‘Had u net ook al gebeld?

De huisartsenpost zetelt in het gebouw X – waarin ook de medisch pedicure niet meer werkt,  waarin ook een apotheek. Als je daar iets nodig hebt raden ze het altijd af. Het is een wonder dat ze nog bestaan. Eigenlijk moet er een lichtreclame boven dat pand worden aangebracht: Wie hier binnentreedt laat alle hoop maar varen.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.