Op zoek naar een politiek leider die fatsoen aan wijsheid koppelt (2)
Adam en Eva, de eerste mensen, aten een vrucht van de boom der kennis en dat was het startsein voor de ontwikkeling van het menselijk bewustzijn. Vanaf dat moment wordt de mens aangestuurd door twee krachten, namelijk een aangeboren instinctieve oriëntatie en de aangeleerde levensopvatting. We denken dat het leven in de periode voor het ontstaan van het menselijk bewustzijn harmonieus, liefdevol en sociaal was. De beleving was die van non-duale verbondenheid.
Herkenbare beschouwing. Dank Joop. Mijn reflectie:
Victor Frankl, die het concentratiekamp overleefde, betoogde dat de ‘condition humaine’ de wil tot betekenis is. Het geven van betekenis geeft ‘zin’. In die zin kan je zin niet vinden, maar gaat het om geven, zingeving. (Wat een zin overigens). Frankl onderscheidt een aantal menselijke activiteiten die betekenis kunnen brengen: liefhebben, scheppen en zin geven aan onvermijdbaar lijden.
Mijns inziens wordt de diepgang van die activiteiten mede bepaald door bewustzijn. Hoe dieper het inzicht in de relativiteit van deze wereld en zijn veelvoud der dingen (incluis het inzicht in de relativiteit van het eigen ego) hoe meer vervullend de menselijke activiteiten gericht op betekenisgeving kunnen worden.
Frankl spreekt in zijn werk over ‘de existentiële frustratie’, het wijdverbreide zingeving-gat waaraan vele mensen lijden. Een inspirerende verhandeling tref je aan in zijn boek ‘Das Leiden am sinlosen Leben’ (als titel slecht vertaald in het Nederlands als ‘heeft het leven zin?’).
Nu ik dit stukje geschreven heb voel ik me even wat meer van betekenis dan in mijn alledaagse zijn.
Hartelijke groet.
Namkhai Norbu Rinpoche zei ooit dat kinderen na hun geboorte in een meestal gouden kooi worden gezet. Daarna ben je de rest van je leven bezig om je van alle conditioneringen te bevrijden – als je het geluk hebt je te realiseren dat je geconditioneerd bent. Die oplettendheid waar je het over hebt, Joop.
Ik begon pas over de zin van het leven na te denken nadat ik niet meer geleefd werd. Niet meer in de tredmolen bij de baas, geen 24/7 verpleging meer voor m’n ongeneeslijk zieke dochter, ik meer vrije tijd had. Dit verschijnsel zal een van de levensfasen zijn. Ik lees er nu boeken over en ik ga naar lezingen. Dit is blijkbaar onderdeel van de zin van mijn leven.
Toen ik stopte met zoeken naar zin, maar ging leren om te zijn, toen stopte het zoeken en omarmde ik alles waar ik gelukkig van werd. Daarom lees ik nu graag boeken van wijze mensen uit allerlei culturen en ik vind daar veel vreugde in. Zo kwam ik ook uit bij Boeddha bijvoorbeeld. Ik word daar gewoon blij van. Soms verwonder ik me over wijsheid die al zo oud is en die we dan nu wellicht ons eindelijk weer gaan herinneren. Ik denk bijvoorbeeld aan Loa-tse, maar ik geniet net zoveel van een goed gesprek met mijn beste vriendin of van een boek van een wijze van deze tijd (Eckhart Tolle bijvoorbeeld). Ons doel is Zijn.
Dit allemaal lezende merk ik dat we HET antwoord op de zin van het leven willen ontdekken terwijl dat voor ieder persoonlijk anders kan zijn. Criterium bij Victor Frankl was: wie kon er een concentratiekamp verdragen, n.l. mensen met nog steeds een dierbare thuis op het netvlies die je terug wilt zien. Of zijn boek wat hij ten koste van alles af wilde schrijven. Zou ook iedereen even hard moed en hoop nodig hebben in dit leven? Als het een kwestie kan zijn van er gewoon ZIJN dan is dat ook prima.