Er was eens een koningin die zich inzette voor armen en verschoppelingen binnen en buiten het koninkrijk van haar man. Ze werd alom geprezen voor haar werk dat in dienst stond van de vereniging van landen wereldwijd. Vorige week was ze ver van huis in een ver land en zat ze tegenover een kroonprins van dat land die inmiddels geen beste reputatie heeft. De vereniging van landen maakte enkele dagen voor de ontmoeting tussen beide hoogheden bekend dat de kroonprins van het land waar ze veel olie uit de grond halen leiding had gegeven aan het op gruwelijke wijze vermoorden van een journalist die mensenrechten onderzocht. De journalist is waarschijnlijk in een wijkgebouw van de kroonprins in stukken gesneden. De koningin wist daar van maar sprak de prins niet aan op zijn gedrag. Met een blocnote op haar schoot en een pen in haar hand besprak ze met deze verdachte de rechten van vrouwen in zijn land. Haar bazen, de ministers van haar koninkrijk, vinden dat de koningin verstandig heeft gehandeld door niet over de moord te praten. Anders waren de vrouwenrechten in het geding gekomen, als onderwerp.

Het was ook in die dagen dat de baas van een erg groot land- grootland, even hallo wilde zeggen en de hand van een baas van een ander -noordelijk- land wilde schudden. De baas van dat land is een dictator die mensen laat martelen en in concentratiekampen laat vermoorden. Wie niet voor hem is wordt afgeknald, soms met een raket. De baas van het grote land is bang voor de dictator omdat het noordelijke land raketten heeft die het grote land kunnen treffen. Ze zeiden hallo en schudden elkaar de hand. De baas van grootland noemde de dictator, die eigenlijk vervolgd moet worden voor zijn misdaden, zijn vriend en zette voet op de bodem van noordland, ook wel moordland genoemd. Hij sprak niet over de concentratiekampen, de martelingen en hongersnood in noordland.

De koningin en de baas van grootland zouden een voorbeeld van oprechtheid, standvastigheid en karakter moeten zijn. Maar het is anders.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd. Of te twijfelen aan het nu. Of gepensioneerde uitvreter te worden.