Leven in het nu is wel een echt boeddhistisch beginsel. Mijn boeddhistische leraar zei altijd: van het verleden kan je geen chocola meer bakken, de toekomst komt vanzelf, het gaat om het nu, leef daarin.
Zaterdagmiddag keek ik op tv naar de Oranje Leeuwinnen, ons nationale vrouwen voetbalelftal. Negentig minuten lang, anderhalf uur, renden de vrouwen over het veld om te winnen. Negentig maal zestig seconden, elke seconde in het nu. De omstandigheden wisselden steeds, geen seconde was het zelfde voor die 22 vrouwen, scheids- en grensrechters, coaches en iedereen die met die twee teams was meegereisd. En al die duizenden toeschouwers niet te vergeten. Allemaal leefden ze in het nu, ze wisten niet wat de volgende seconde zou brengen. Eigenlijk bracht die situatie helemaal geen rust, geen bezinning. Ik werd er zeer nerveus van, van dat nu.
Het nu bestaat niet of zeer kort, nauwelijks tot niet waarneembaar. Is het nu voor iedereen anders? Hoe lang duurt het nu, zijn het milliseconden? Is het nu de periode tussen verleden en toekomst? Is voor elke voetbalvrouw het nu anders? Was het verleden ook nu? Is het nu de toekomst, karma? Het nu is een mallemolen. Een raket die naar Mars raast, geen nu kent.
Ik dacht ineens: bestaat dat nu wel als dat helemaal geen rust brengt maar nagelbijtende seconden- en fracties daarvan, en emoties oplevert. Of mag nu stressvol zijn, ongelukkig, pijnvol soms. Vullen wij mensen zelf maar in dat in het nu leven rust brengt, rust geeft? Ik was blij dat de scheidsrechter na negentig minuten en nog wat het eindsignaal blies. En ik me kon koesteren in het nu van de overwinning.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd. Of te twijfelen aan het nu.
