Het leven is voor sommigen een strategisch spelletje waarbij eigenbelang voorop staat. Daar vind ik iets van en tegelijkertijd is het ook een constatering die volgt uit m’n opvatting dat, dat wat leeft gericht is op zelfpreservatie. Naast de flight, freeze en flock reactie is er ook zoiets als een fight modus. Laatst zag ik dit treffend terugkomen op televisie. Ik keek naar een pokertoernooi!

Geboeid keek ik naar de spelers die “all-in” gingen. Wanneer een speler dit deed, dan verspreidde zich een klein schokgolfje door de zaal! Consternatie en spanning! Maar vooral verhoogde alertheid. Voor lezers die niet weten wat “all-in-gaan” betekent: een speler gaat all-in wanneer deze in één keer zijn of haar hele geldbedrag inzet. Het is dus een alles of niets poging om het spel te forceren.

De actie ‘all-in’ door deze pokerspelers bleef rondzingen in mijn hoofd. Wanneer ga ik “all-in” vroeg ik me af; wanneer leef ik voluit? Wanneer zet ik mijn hele wezen in zonder reserves, zonder dromen over mezelf, de ander of de omgeving. Vaak is er wel een restje (of meer dan dat) aan gedachten en gevoelens of schuldgevoelens die me tegen houden of waarmee ik vooruitsnel. Of het zijn fantasieën of waanbeelden die met troosten, uitdagen of tegenhouden.

Nee, wees als de pokerspeler en ga “all-in!” Drink koffie, voel je top of belabberd, geef je zoon of dochter een aai over de bol, kook, eet & was af! Wanneer je iets doet – doe het zonder reserves. Wanneer je iets voelt of denkt! Ben er! Ga met andere woorden ‘all-in.” Ieder moment opnieuw!