Het leven is voor sommigen een strategisch spelletje waarbij eigenbelang voorop staat. Daar vind ik iets van en tegelijkertijd is het ook een constatering die volgt uit m’n opvatting dat, dat wat leeft gericht is op zelfpreservatie. Naast de flight, freeze en flock reactie is er ook zoiets als een fight modus. Laatst zag ik dit treffend terugkomen op televisie. Ik keek naar een pokertoernooi!
Met wankelen durf je de onzekerheid en kwetsbaarheid die zich af en toe van je meester maakt te laten zien.
Ik heb niet de behoefte aan meer woorden die me uitleggen wat meditatieve praktijken precies zijn.
Waarom blijf ik steken in woorden die me als drijfzand meezuigen steeds verder mijn hoofd in?
Ik wil graag een docent zijn die laagdrempelig en benaderbaar is. Gewoon. Je weet wel: zonder dwang of pressie er zijn om zo het beste uit studenten naar boven te halen.
Ons gevaar- en jaagsysteem zijn voortdurend alert en zorgen ervoor dat we niet kunnen stoppen met vluchten.
Een archeoloog in bovengenoemde zin ben ik niet geworden. Wel leg ik bloot, inspecteer ik, breng in kaart, maak snapshots van wat ik zie.
Plakkerige gedachten over de afwijzing dringen zich voortdurend aan me op. F*ck!
Meditatie wordt vaak in verband gebracht met zweverigheid. Niets is echter minder waar! Binnen zenmeditatie leer je om met aandacht, geduld en focus de dingen te doen die je moet doen. Met beide benen op de grond, dicht bij jouw gevoel.
