Het zal u mogelijk verbazen maar ik ben lid van de kou-voe-clan. Opgericht in de bossen van Wekerom, in het begin van de jaren zeventig. Een club van vrienden, met in totaal zes leden. Ik vermoed dat onze koude voeten in dat huis in Wekerom de basis waren van de naam: koude voeten club. De clan was aangesloten bij de IKVC, de internationale organisatie van mensen met koude voeten. Ik vermoed dat alle leden van de kouvoe nog in leven zijn, enkele daarvan kan ik na tientallen jaren nog mijn vrienden noemen. DE KVC maakte gebruik van officieel briefpapier, als het nodig was stuurde de clan een laatste waarschuwing aan de autoriteiten of instanties. De clan maakt zich zorgen, zo begon de brief.
Ik kwam op het idee om over dit genootschap te schrijven omdat ik naar de Britse serie Cold Feet kijk. Vol met figuren die me ook erg aan mijn vrienden doen denken. De middelmatigheid is in die serie ver te zoeken. Net als in mijn vriendenkring waar ik verder geen mededelingen over kan doen.
Een andere inspiratie was dat ik nu alle maanden van het jaar zonder sokken door het leven ga. Ook in de afgelopen weken toen het zo bitter koud was. Voorheen droeg ik alleen in de zomermaanden geen sokken, in de herfst trok ik ze weer aan. Nu liggen ze in coma in de kast omdat ik blootsvoets -wel met schoenen aan buiten, door het leven ga. Het nadeel van blote voeten is dat ze huisvuil signaleren. Regelmatig stofzuig ik de bunker en kijk dan erg tevreden naar het resultaat. Geen stofje te zien. Maar als ik blootsvoets door het huis loop prikt er soms een broodkruimeltje of minimale resten van een koekje in de voetzool. Het is om naar van te worden. Doe je nog zo je best om de hut te schonen, verziekt zo’n kruimel weer het humeur.
Moedig voorwaarts!
Joke zegt
Weet het nog…Ik draag ‘s avonds sokken en daar overheen dikke huissokken. En nog steeds kouvoe…