De laatste twee weken merk ik het heel erg: het is kil op het plein voor het Bunkergebouw waarin ik regelmatig woon en werk. Ik dacht eerst dat het met de herfst te maken had, de naderende winter. Nu weet ik het niet meer. Als ik op het plein loop op weg naar de hal van het gebouw ervaar ik een vreemd soort kou. Spirituele kou. Koude kou. Trumpkou. Wat speelt zich in het gebouw af, voel ik het ongemak, het verdriet van mensen. Eenzaamheid?
In de Kloosterbunker zelf is het wel okay. Hallo Cheffie, zegt de Bunker, als ik de deur open, welkom, hoe was je dag? Het is fijn om thuis te zijn.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten.