Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Veertiende jaargang

Columns

Hojoki – aantekeningen uit mijn kluizenaarshut (3 en slot)

door 1 Reactie

Een lichte droefgeestigheid en melancholie zou de lezer hier kunnen overvallen, zoals die mogelijk ook Kamo no Chomei zelf overviel. Wat hij schrijft is, zo lees ik het, geen valse bescheidenheid. Dit, zijn hechten aan bijna niets, is eerder een (lichte?) vorm van wroeging – maar ja, begeerte is begeerte, naar wat dan ook.

Over Antropologie 2: Culturele antropologie

door Reageer

Als je een andere cultuur dan de jouwe wilt begrijpen, bijvoorbeeld een ‘boeddhistische’,  moet je er voor oppassen dat je niet gaat ‘culturaliseren’. Anders gezegd: pas op dat je niet alles wat jou opvalt als bijzonder of zelfs spectaculair gaat aanmerken. Welbeschouwd zijn allerlei zaken vanuit een andere cultuur minder vreemd dan ze op het eerste gezicht lijken, terwijl zaken uit jouw eigen cultuur bij vreemder zijn dan je wellicht denkt. Anders gezegd: aanbid badwater niet als het om een kind gaat, en gooi kinderen niet met hun badwater weg! Laat ik het zo zeggen: Gooi geen waardevolle joods/christelijke cultuurelementen weg wanneer je je in Aziatisch-boeddhistische wateren begeeft en verwerp waardevolle boeddhistische elementen niet samen met wat daar aan vast hangt.

Hojoki – aantekeningen uit mijn kluizenaarshut (I)

door Reageer

Kamo no Chomei leefde van omstreeks 1155-1216. Over zijn leven is weinig bekend en wat we weten is deels oncontroleerbaar. Hij zou de tweede zoon zijn van een belangrijk Shinto-priester in de toenmalige hoofdstad van Japan, Kyoto. Hij leek zijn vader te gaan opvolgen, maar door politieke verwikkelingen kwam het hier niet van en Kamo no Chomei weidde zich geheel – en niet zonder succes – aan muziek en dichtkunst.

Het open boek: previews, recensies, lezingen…

door Reageer

In mijn jonge jaren ontbeerde ik koestering en liefde. Er werd mij geen visie op het leven aangereikt. Ik ging als ziel zonder ankers de wereld in met pijn, eenzaamheid en het gevoel nergens bij te horen. Tot mijn dertigste levensjaar droeg ik een rugzak mee met verdriet, eenzaamheid én wrok. Depressie en alcohol werden stalkers van mijn dolende ziel. Tot een dam, die mijn verdriet tegenhield, doorbrak. Ik liet het verdriet vrijuit stromen.

B’eter: Kaddu Ki Sabzi, Indiase pompoencurry

door Reageer

Negenendertig jaar geleden kocht ik bij De Slegte het boek Indian Regional Cooking, voor 39 gulden, toen een flink bedrag voor de arme student die ik was. Het boek is goed gebruikt, het is een mooi boek met fijne recepten. Ik zou er eigenlijk vaker uit willen koken, maar ja, ik neem er vaak de tijd niet voor om recepten te vertalen, op zoek te gaan naar exotische producten en iets ingewikkelds te maken met veel ingrediënten. Ik zocht op de website van het Boeddhistisch Dagblad of ik al eerder recepten uit dit boek had gedeeld maar ik vind ze niet, wat opmerkelijk is. Toen ik voor het Boeddhistisch Dagblad begon te schrijven had ik een jonge dochter die niet van kruidig eten hield, dat was waarschijnlijk de reden dat ik het boek links liet liggen.

Gesprekjes: Gevaarlijke tijden.

door Reageer

De uitdrukking op de gezichten van mijn tafelgenoten is werkelijk bijzonder interessant. Ze vertonen een mengeling van irritatie, geamuseerdheid en regelrechte verbouwereerdheid. Ik ga door: “Wanneer er vroeger een keer iemand werd vermoord, las je dat op zijn vroegst de volgende dag een keer in een krant. En als er ergens op de wereld een boot zonk, hoorde je dat pas dagen later. En wanneer er in een ver land waar niemand interesse in had een ramp plaats vond, hoorde je dat pas – als je geluk had – maanden of zelfs jaren later. Nu hoor je drie minuten nadat iemand een ergens een scheet liet precies waar het naar rook. Kom op zeg

Letterlijk

door

Enkele dagen geleden kreeg ik het bericht dat Broeder Jeroen overleden was. Jeroen Witkam was de eerste zenleraar bij wie ik, eind jaren ’80, een sesshin deed, in het trappistenklooster in Zundert, waar hij abt was. Het was de atheïstische filosoof Leo Apostel, ook een zenbeoefenaar, die mij de weg daar naartoe gewezen had.

Elementen feuilleton deel 3 – De vier grote elementen – Het Aarde element

door

We noemen iets elementair als datgene zich direct aan de beleving voordoet. Het is een spontane zintuig- (of denk- of voel-) indruk die zich zonder verdere bemoeienis van de fantasierijke geest. De term aarde element staat hierin voor alles wat je als hard of zacht, scherp of stomp ervaart. Het staat ook voor alles wat je als ruw of glad ervaart. Deze directe ervaring wordt het aarde element genoemd. Een stof als water kan vele expressies van dit aarde element vertonen.

‘Eenzaamheid is als een stille storm die al onze dode takken afbreekt’

door

Sinds 2009 organiseert het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport ieder jaar de Week tegen de Eenzaamheid. Dit jaar viel de week in de laatste week van september. Het thema was ‘Verbinding’. De week is vooral gericht op sociale eenzaamheid met de boodschap dat daar iets aan moet worden gedaan. Dat is volkomen terecht, als […]

Ronald – Worden wat we zijn

door

Zijn monniken, hippies en dichters mensen van betekenis? Nee, we zijn bewust onbelangrijk. We zijn vergroeid met een onbeduidendheid die ieder mens zou passen. De marginale mens aanvaardt de basale onbeduidendheid van de menselijke conditie, een irrelevantie die boven alles gestalte krijgt in de dood. De marginale mens, de monnik, de ontheemde, de gevangene, al deze mensen leven in het aangezicht van de dood, wat vervolgens weer de vraag naar de zin van het leven oproept. Hij worstelt met het gegeven van de dood zelf en zoekt naar iets diepers dan de dood omdat er iets diepers is. De roeping van de monnik, van de marginale, de meditatieve mens of de dichter, is om nog in dit leven voorbij de dood te geraken, voorbij de tweedeling van leven en dood om voor altijd getuige van het leven te zijn.