Terwijl we vandaag Wereldvluchtelingendag vieren, reflecteert een Tibetaanse geleerde over de geschiedenis en de veerkracht van 150.000 Tibetaanse vluchtelingen die in ballingschap leven.
20 juni 2020 is Wereldvluchtelingendag. De Verenigde Naties hebben deze dag aangewezen om de vluchtelingen in de wereld te herdenken en ons eraan te herinneren hoe we allemaal samen kunnen werken om de rechten en de waardigheid van de vluchtelingen te herstellen. De meeste vluchtelingen zijn het slachtoffer van dictatoriale of tirannieke regimes. Het vervangen van deze regimes door meer democratische en verantwoordelijke regeringen is het wondermiddel voor alle kwalen en lijden die met de vluchtelingenproblemen gepaard gaan. Ook Tibet is het slachtoffer van een tiranniek communistisch regime. De Tibetanen in en buiten Tibet hebben de afgelopen zeventig jaar geleden en lijden nog steeds onder het Chinese communistische regime.
Op deze Wereldvluchtelingendag wil ik kort het verhaal van de Tibetaanse vluchtelingen vertellen, hoe de Tibetanen hun land verloren en vluchteling werden, hun strijd, hun hoop en hun toekomstige aspiraties.
Tibet is al sinds de oudheid een vreedzaam en onafhankelijk land. Het ligt op de hoogste plateaus ter wereld, de Pamir en de Tibetaanse plateaus. Daarom staat het ook bekend als het dak van de wereld en de bron van de grote rivieren van Zuidoost-Aziatische landen. Geografisch gezien ligt het ten noorden van India en Nepal, ten westen van China en ten zuiden van Mongolië. Nepal en Tibet delen de Mount Everest, de ene kant van de berg ligt in Nepal en de andere kant in Tibet. Volgens de oude Indiase heilige boeken Rigveda en Atharvaveda is Tibet Trivistapa, de hemelse verblijfplaats, met de berg Kailash als het centrum of de navel van de aarde.
Nadat de communisten in 1949 China hadden overgenomen als onderdeel van hun expansionistische politiek, werd deze vreedzame en heilige natie in 1950 aangevallen en binnengevallen. De Dalai Lama, het geestelijke en wereldlijke hoofd van Tibet, ontsnapte en zocht asiel in India. Zo’n 80.000 Tibetanen volgden hem daarna in ballingschap.
India, Nepal en Tibet delen veel historische, culturele en religieuze waarden. Tibet is in de 7e tot de 9e eeuw een van de machtigste militaire rijken in Azië geweest. Tibetaanse keizers zoals Srongtsan Gampo (569-650 AD), Khrisong Deutsan (742-798 AD) en Khri-ralpachen (802-841 AD) veroverden de gebieden van het naburige Centraal-Azië, Nepal, India en China. Rond die tijd kwam ook het boeddhisme uit India naar Tibet. De Tibetaanse keizer, Khrisrong Deutsan, nodigde Indiase boeddhistische meesters zoals Shantarakshita en Guru Padmasambhava uit in Tibet en maakte van het boeddhisme een staatsgodsdienst.
Sinds de adoptie en verspreiding van het boeddhisme in Tibet werd de oorlogszuchtige aard van het Tibetaanse volk gekalmeerd en werd er meer en meer aandacht besteed aan spirituele ontwikkeling en het bevorderen van vrede en harmonie, zowel in het land als rond de buurlanden. De militaire kracht van Tibet nam af en het spirituele streven kreeg meer vaart. Het aantal legers nam af en het aantal monniken en nonnen nam exponentieel toe. Toen de moderne wereld bezig was met het onderzoeken van fysieke zaken en industriële revoluties, waren de Tibetanen bezig met het onderzoeken van de geest en het zoeken naar een spirituele revolutie. Veel Indiase geleerden bezochten Tibet om les te geven en veel Tibetaanse geleerden bezochten India om het boeddhisme te bestuderen. Militaire campagnes en territoriale agressie stopten, Tibet werd vreedzaam en de buurlanden begonnen in Tibet te zoeken naar spirituele begeleiding en verlichting.
Het boeddhisme en de Tibetaanse lama’s speelden een belangrijke rol in het handhaven van vrede en stabiliteit in Centraal-Azië. De strijdlustige afstammelingen van Genghis Khan van Mongolië, die de helft van Europa en het grootste deel van Azië veroverden, werden uiteindelijk gekalmeerd door de leer van de Tibetaanse Sakya lamas, die de Mongoolse koningen ervan overtuigde dat de overwinning op de onwetende geest veel deugdzamer is dan de overwinning op de fysieke vijand door middel van moorden en plunderingen. Het waren de Tibetaanse lama’s die de strijdende partijen van de Mongolen, Tibet, Nepal, China en Mantsjoerije in vrede en vriendschappelijke overeenstemming hielden. Het Mongoolse Yuan-rijk, het Chinese Ming en het Mantsjoerije Qing-rijk, werden allen sterk bevoordeeld door de spirituele verhandelingen en begeleiding die de Tibetaanse lama’s boden. De meest opmerkelijke en gerespecteerde lama was de Dalai Lama. Hij werd zeer vereerd door de Tibetanen, en door de koningen en onderdanen van de buurlanden.
De eerste Dalai Lama, Gedun Drukpa, werd geboren in 1391 na Christus. Dalai betekent in het Mongools “oceaan”, een lama of een leraar wiens kennis net zo groot is als de oceaan, dat wil zeggen een oceaan van wijsheid. In het Tibetaanse boeddhisme reïncarneren de hoge lama’s (leraren of goeroes) bij hun dood om het werk van het onderwijs en de begeleiding van de voelende wezens voort te zetten. Het was tijdens de vijfde reïncarnatie, Lobsang Gyatso (1617-1682), dat de Dalai Lama in 1642 het tijdelijke en spirituele leiderschap van Tibet op zich nam. Sindsdien werd Tibet geregeerd door de opeenvolgende Dalai Lama’s tot aan de Chinese invasie.
Communistische invasie
In 1949 kwam de Chinese Communistische Partij van voorzitter Mao Zedong aan de macht in China en vestigde de Volksrepubliek China. Mao Zedong eiste Tibet op als deel van China, nam Tibet met geweld over onder het mom van “vreedzame bevrijding” en dwong in 1951 de 17-punten overeenkomst af. Als vreedzaam boeddhistisch land kon Tibet zich niet verdedigen tegen de zwaarbewapende Chinese soldaten. India en de internationale gemeenschap hadden sympathie voor Tibet, maar ze konden Tibet niet verdedigen.
De zittende 14e Dalai Lama was pas 14 toen hij in 1950 de leiding van Tibet op zich nam. Hij deed samen met zijn kabinet zijn best om tegemoet te komen aan de Chinese eisen en de wapenstilstand te handhaven, maar de Chinese wreedheden werden te veel en het volk kwam op 10 maart 1959 in opstand. De opstand werd bruut verpletterd en veel mensen stierven. De Dalai Lama ontvluchtte samen met de leden van het kabinet Tibet en zocht asiel in India. Zo’n 80.000 Tibetanen volgden hem in ballingschap en vestigden zich in Nepal, India en Bhutan.
Door de bezetting van Tibet door China zijn meer dan 1,2 miljoen Tibetanen omgekomen en zijn ongeveer 6000 kloosters verwoest. China pleegde culturele genocide in Tibet om tot volledige sinicisering te komen. Tibetanen wordt de vrijheid van taal, cultuur en religie ontzegd; de onderdrukking is nog steeds aan de gang. Zelfs vandaag de dag mogen geen diplomaten, VN-rapporteurs en journalisten Tibet bezoeken en mogen geen Tibetanen naar buiten reizen. De Chinese staatspropaganda blijft zeggen dat ze Tibet hebben ontwikkeld, en de Tibetanen zijn daar gelukkig, maar de waarheid is precies het tegenovergestelde.
Tibetaanse vluchtelingen
De regering en het volk van India verwelkomden de Dalai Lama als staatsgast en hielpen bij de integratie van Tibetaanse vluchtelingen. Pandit Nehru, de toenmalige premier van India, hielp bij de oprichting van centrale scholen voor Tibetanen om de jonge vluchtelingen in India te onderwijzen. De Tibetaanse regering in ballingschap, nu bekend als het Centraal Tibetaans Bestuur (CTA), werd opgericht in Dharamsala, Himachal Pradesh, om te zorgen voor het welzijn van de Tibetanen en te werken aan het herstel van de vrijheid en de gerechtigheid in Tibet.
Met de hulp van de regering van India en internationale donoren zijn er zo’n 40 Tibetaanse nederzettingen in 12 Indiase staten: Himachal Pradesh, Uttarakhand, Delhi, Ladakh, Sikkim, Arunachal Pradesh, West-Bengalen, Chhattisgarh, Odisha, Maharashtra, Meghalaya en Karnataka. Er zijn nu ongeveer 90.000 Tibetanen in deze nederzettingen. Tibetanen hebben hard gewerkt, en vandaag de dag zijn ze een zeer zelfvoorzienende gemeenschap geworden. Er wordt vaak gezegd dat Tibetanen in ballingschap de meest succesvolle vluchtelingengemeenschap ter wereld zijn.
Ongeveer 50.000 zijn naar het buitenland gemigreerd, voornamelijk naar de VS, Canada, Australië, Zwitserland en andere Europese landen. Er zijn zo’n 64 geregistreerde Tibetaanse verenigingen in het buitenland. In Nepal zijn er ongeveer 10.000 Tibetanen. De totale Tibetaanse bevolking in ballingschap is dus slechts ongeveer 150.000, terwijl het aantal Tibetanen in Tibet ongeveer 7 miljoen bedraagt. Hier kan worden opgemerkt dat de Tibetanen in Nepal te maken hebben met grote beperkingen, als gevolg van de toegenomen inmenging van China in de binnenlandse aangelegenheden van Nepal.
Tibetaanse strijd
Onder leiding van de Dalai Lama heeft de Tibetaanse geweldloze strijd voor vrijheid en rechtvaardigheid goede steun gekregen van India en de internationale gemeenschap. De Dalai Lama kreeg in 1989 de Nobelprijs voor de Vrede voor zijn werk en bijdrage aan de bevordering van de wereldvrede en geweldloosheid. De Dalai Lama voelde de behoefte aan deelname van de mensen aan het bestuur en introduceerde de democratie door middel van een reeks hervormingen in het bestuur in ballingschap, en in 2011 droeg hij zijn politieke autoriteit volledig over aan de door het volk gekozen leiders. Vandaag de dag geniet de Tibetaanse gemeenschap in ballingschap vrijheid en een levendige democratie, die door China aan hun broeders in Tibet wordt ontzegd.
Er zijn meer dan 450 Tibet Support Groups en haar afdelingen in India die de Tibetaanse zaak steunen, prominent onder hen zijn: de Indo-Tibetaanse Vriendschapsvereniging, Bharat Tibet Sahyog Manch, Himalaya Parivar, Himalaya Cultuur & Boeddhistische Associatie, Nationale Campagne voor Vrije Tibetaanse Ondersteuning, etc. Er zijn 210 Internationale Tibet Support Groepen en hun afdelingen verspreid over de wereld, en verschillende wereldparlementaire forums om de rechtvaardige zaak van Tibet te steunen.
In de Tibetaanse vluchtelingennederzettingen in India, Nepal en Bhutan zijn er nederzettingsfunctionarissen die zorgen voor het welzijn van de mensen; er zijn scholen, kloosters, gezondheidscentra, enzovoort. Wat door China in Tibet verloren is gegaan en vernietigd, wordt in ballingschap goed bewaard en in stand gehouden. De nederzettingsfunctionarissen houden het ministerie van Binnenlandse Zaken van het Centraal Tibetaans Bestuur in Dharamshala goed op de hoogte van de noden en grieven van de nederzettingen. Zo heeft de Tibetaanse gemeenschap in ballingschap de reputatie verworven sterk, efficiënt en veerkrachtig te zijn.
Spirituele en culturele renaissance
Met de komst van de Dalai Lama en andere hoge Tibetaanse meesters heeft India een grote spirituele en culturele renaissance doorgemaakt door de heropleving van de boeddhistische wetenschap, filosofie en religie. Het boeddhisme is in India ontstaan en heeft zich over heel Azië verspreid, maar het heeft lange tijd te lijden gehad van tegenslag en nalatigheid als gevolg van verschillende interne en externe factoren. Vandaag de dag is het levendig in de Himalaya, en India heeft deze zachte kracht van de boodschap van de Boeddha gerealiseerd. Het boeddhisme heeft nu de westerse landen bereikt, niet alleen als religie maar ook als wetenschap en filosofie.
De meeste Tibetaanse kloosters in India en Nepal hebben talrijke studenten uit de Himalaya en andere delen van India. Er zijn studenten uit Zuidoost-Aziatische landen en uit het Westen die het boeddhisme in deze Tibetaanse kloosteruniversiteiten bestuderen. India heeft opnieuw zijn positie als bron van authentieke boeddhistische leerstellingen ingenomen. Meer dan 200 Tibetaanse boeddhistische teksten zijn terugvertaald in het Sanskriet aan het Centraal Instituut voor Hogere Tibetaanse Studies in Varanasi. De Dalai Lama heeft terecht gezegd dat, wat de Tibetanen lang geleden hebben geleerd van de Indiase meesters, zij het nu teruggeven aan India. “India is onze goeroe, wij Tibetanen zijn chelas [discipelen]. Maar wij zijn betrouwbare chelas geweest. We hebben het oude Nalanda-onderricht intact gehouden,” zegt hij.
Dialogen met China
Mao Zedong stierf in 1976 en zijn opvolger Deng Xiaoping suggereerde dat de kwestie Tibet kan worden opgelost als de Tibetanen ophouden met het streven naar afscheiding van China. De Tibetaanse taal en cultuur worden sterk bedreigd door de toegenomen door de staat gesponsorde migratie van Han-Chinezen naar Tibetaanse gebieden. Er wordt enorme ecologische schade aangericht door overmatige mijnbouw en het afdammen van de rivieren. China wordt militair steeds machtiger. Onder deze omstandigheden bestaat het gevaar dat de Tibetanen binnen een jaar of tien een minderheid in eigen land worden en dat de Tibetaanse taal, religie en cultuur worden uitgeroeid.
De Dalai Lama en de centrale Tibetaanse regering kwamen met de Middle Way Approach (MWA) (de middenweg) om de kwestie Tibet op te lossen. De kern van de MWA is dat de Tibetanen niet zullen streven naar afscheiding van China, terwijl ze het Chinese repressieve beleid verwerpen, en dat China echte autonomie aan Tibet moet geven, zoals voorgeschreven in de Chinese grondwet. Van 2002 tot 2010 zijn negen ronden van Sino-Tibetaanse dialogen gehouden en in 2008 is een memorandum over echte autonomie voor het Tibetaanse volk aan de Volksrepubliek China voorgelegd. Maar China heeft het voorstel van de Tibetanen voor MWA niet aanvaard. Dit is in feite in strijd met de Chinese grondwet, die regionale autonomie heeft beloofd aan nationale minderheden die in geconcentreerde gemeenschappen leven.
India en Tibet
India en Tibet hadden een sterke culturele en spirituele band sinds de oudheid. Tibetanen zagen India als een heilig land en een bezoek aan Bodhgaya wordt beschouwd als een spirituele prestatie voor het leven. Mount Kailash en Lake Mansorover worden door de Tibetanen zeer vereerd. Tibet wordt door de Hindoese gemeenschap evenzeer vereerd als de verblijfplaats van Heer Shiva en zijn gemalin Paravati. Voor de Hindoes is een pelgrimstocht naar Mount Kailash en het meer een spirituele prestatie voor het leven. Tibet is Trivistapa voor de Indianen, en India is Aryabhumi [het land van edele wezens] voor de Tibetanen. Tibetanen en indianen reisden vrij over de grenzen zonder enige belemmering.
Nu, met de Chinese invasie van Tibet, is de lange en vreedzame grens tussen Tibet en India hun meest gemilitariseerde en dure grens geworden. China viel India aan in 1962, en het blijft de grens binnendringen in Ladakh, Arunachal en Sikkim. India heeft een vriendelijke bufferstaat en de verblijfplaats van Lord Shiva verloren; haar grenzen worden voortdurend bedreigd door Chinese agressie. Atal Behari Vajpayee, de voormalige premier van India, heeft gezegd: “Vanuit het oogpunt van nationale belangen kan het feit dat Tibet wordt vernietigd op de lange termijn niet in het belang van India zijn”.
Tibet is een bron van grote rivieren in Zuidoost-Azië. Indus, Sutlej, Ganges, Brahmaputra, Salween, Mekong, Yangtse, de Gele Rivier en anderen hebben allemaal hun bron in Tibet. Elke ecologische schade aan deze bronnen zal grote gevolgen hebben voor de oeverstaten langs de stromen. China heeft al geprobeerd de Brahmaputra-rivier af te dammen, waardoor de mensen die langs de rivier wonen in hun levensonderhoud worden bedreigd. Daarom is het herstel van Tibet voor de Tibetanen in het belang van India en de Zuidoost-Aziatische landen.
De weg vooruit
Hoewel China blijft zeggen dat Tibet een interne aangelegenheid van China is, is het duidelijk dat Tibet een internationale kwestie is geworden. Het is een kwestie van illegale bezetting van een vreedzaam land; het is een kwestie van mensenrechten en godsdienstvrijheid; het is een kwestie van democratie en de rechtsstaat. De internationale gemeenschap ziet de Tibetaanse strijd als een bron van inspiratie voor de strijd tegen tirannie en dictatuur in de hele wereld.
Hoewel China blijft zeggen dat Tibet een interne aangelegenheid van China is, is het duidelijk dat Tibet een internationale kwestie is geworden. Het is een kwestie van illegale bezetting van een vreedzaam land; het is een kwestie van mensenrechten en godsdienstvrijheid; het is een kwestie van democratie en de rechtsstaat. De internationale gemeenschap ziet de Tibetaanse strijd als een bron van inspiratie voor de strijd tegen tirannie en dictatuur in de hele wereld. China behoort tot het Chinese volk en niet tot de CCP. Zelfs het Chinese volk is niet gelukkig onder het repressieve communistische regime.
De verspreiding van de pandemie van het Coronavirus is het resultaat van de inspanningen van het communistische regime om de slachtoffers het zwijgen op te leggen en te voorkomen dat artsen de waarheid onthullen. De manier waarop China het verkeerd heeft aangepakt en uitgebuit, heeft het verraderlijke karakter van de CCP-leiding aan het licht gebracht. De wereld van na de CCP zal China zeker verantwoordelijk houden voor al het leed dat zowel het Chinese volk als de internationale gemeenschap heeft ondergaan.
De uitgesproken Chinese professor Xu Zhangrun van de Tsinghua Universiteit zei dat “China een ‘doodlopende weg’ heeft bereikt; democratie is de enige uitweg”. En het is niet verwonderlijk dat professor Xu momenteel onder huisarrest staat en zijn internetverbinding verbroken.
De Indiase leider Jayaprakash Narayan heeft terecht gezegd: “Tibet zal niet sterven omdat er geen dood van de menselijke geest is. Het communisme zal niet slagen omdat de mensen niet voor altijd slaven zullen zijn.”
De wereld heeft het communisme en de onderdrukking afgewezen. De Berlijnse Muur viel in november 1989, de Sovjet-Unie brak in december 1991, het communisme zal ook in China sterven. Met het ontstaan van het democratische China zullen Azië en de wereld de opkomst zien van een vreedzaam China dat bijdraagt aan de wereldvrede en harmonie. Hierdoor zal Tibet zijn eeuwenoude rol van het delen van de boodschap van vrede en geweldloosheid weer oppakken en de stabiliteit en harmonie in de regio handhaven.
Bron Bitter Winter https://bitterwinter.org/tibet-tibetan-refugees-and-the-way-ahead/
