• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Twaalfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten – alle links
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
    • Redactiestatuut van het Boeddhistisch Dagblad
    • Redactieformule van het Boeddhistisch Dagblad
  • Privacy

Home » Achtergronden » Let zen disturb you

Let zen disturb you

27 augustus 2019 door gastauteur

Tijdens de laatste zazen van het tiendaagse zomerkamp in de Franse soto-zentempel La Gendronnière, borrelt opnieuw de rebellie in me op. Waarom zo lang zitten? Waarom al die rituelen en buigingen? En na afloop van alles ook nog Samu (gemeenschapswerk) doen? Alle gemoedsrust die ik na dagen “zitten” dacht te hebben opgebouwd, verdwijnt in een verzengende aanval van woede en verzet. Waarom doe ik dit mezelf aan?

Tekst Sonja Jodo Nijon

Enige jaren geleden heb ik gekozen om verder te gaan in de Europese Soto-zen in de lijn van zenmeester Taisen Deshimaru. Hij kwam eind jaren zestig van de vorige eeuw naar Parijs en na 50 jaar is er een levendige sangha ontstaan van duizenden beoefenaars in Frankrijk, Duitsland, Italië, België, en Spanje. In Nederland is deze lijn vrijwel onbekend, omdat we in Nederland minder georiënteerd zijn op het Franse taalgebied.

Ik kwam in aanraking met deze klassieke soto-zen van Deshimaru via een workshop Japans Inktschilderen in Haarlem. De leraar, de Italiaanse zen-monnik Beppe Mokuza (http://www.sumi-e.it/nl/beppe-mokuza_new_nl/), zat langer in zazen dan ik gewend was, deed alleen een langzame kin-hin, gebruikte meer Japanse teksten en ik hoorde veel meer geluiden (geklop op hout, en meer slagen op de bel) voor en na de zazen. De regels in de dojo waren erg gedetailleerd. Voor hem was de dojo een plaats waar we in harmonie kunnen komen met de kosmische orde en kunnen we onszelf bestuderen en onze eigen boeddhanatuur leren zien. De regels zijn als suggesties om je hierbij behulpzaam te zijn.

De eerste keer dat ik op deze manier mediteerde, voelde ik me zowel verward als diep geraakt. Verward omdat ik me m’n hele leven altijd had verzet tegen welke vaste regel dan ook. Vrijheid betekende voor mij, dat ik altijd zelf kon beslissen wat ik wou doen en wanneer. No Way dat ik me aan dit strenge zen regiem zou onderwerpen.
Aan de andere kant was er de stem van de leraar, die tijdens het tweede deel van de zazen sprak over de spirit of awakening, over het voelen van een wezenlijk gemis in het gewone leven, over de vergankelijkheid van alle verschijnselen en over de diepere boeddhanatuur die in ons allen aanwezig is, maar waar we geen verbinding mee kunnen maken. Meer nog dan door de woorden zelf, was het vooral de klank van zijn stem die iets liet mee resoneren. Die stem leek vanuit een bron te komen die ik herkende als iets heel intiems in mezelf maar in m’n eentje niet kon bereiken. Ik had de stem van de leraar nodig.

Ooit was ik met zen begonnen omdat ik me niet langer wilde laten regeren door de wensen en angsten van m’n beperkte ego. Ergens was er een notie in me dat ik niet samenviel met m’n gedachten en emoties, dat er vanuit een diepere laag geleefd kon worden, waaruit een open verbinding met alles om me heen mogelijk was. Met minder separatie, isolatie en lijden. Maar ik had een gids nodig die zelf leefde vanuit die diepere bron.

Ik besloot de stem van de leraar te volgen.

Hij legde uit dat in zijn dojo iedereen dezelfde regels volgt, dat er in de beoefening geen expressie meer is van de eigen persoonlijkheid. De leraar geeft al zijn energie in het beschikbaar stellen van deze regels aan de beoefenaars.
In de eerste maanden bleek ik op vele manieren toch die eigen persoonlijkheid te etaleren: door het niet precies uitvoeren van een buiging, het niet goed aanslaan van de bel, het verkeerd lopen in de dojo. In de dojo leerde ik uitsluitend te handelen vanuit de eigen verantwoordelijkheid of taak die ik kreeg toegewezen. En die voor 100% aandachtig uit te voeren. En je daarbij niet te laten leiden door gedachten, wensen of angsten.

Het moeilijkste waren de correcties. Als de leraar zag dat ik een gebaar toevoegde, of een taak in de dojo te haastig of slordig had uitgevoerd, werd dat ten overstaan van alle anderen meteen gecorrigeerd. In niet mis te verstane bewoordingen, of door te eisen dan de handeling herhaald werd tot het wel goed was. “Let zen disturb you,” zei m’n leraar meer dan eens.
Vaak voelde ik me na afloop enorm gekrenkt, borrelde er golven verdriet en boosheid op. Maar ik leerde daarin het aloude verzet van m’n ego te herkennen. Ik begreep steeds meer hoe ik mijn eigen lijden vergrootte door me vast te klampen aan dit verzet. Dat het slechts een hele kleine stap is om dit verzet los te laten – levend vanuit het vertrouwen dat de leraar me wil tonen wanneer de persoonlijkheid de directe ervaring in de weg staat.
Na elke confrontatie ontstond er meer innerlijke ruimte, een diepere adem, meer verbinding, minder pijn in de benen tijdens het zitten.
Het opzien tegen zazen veranderde in het langzaam aan verlangen naar zazen.

Maar het hier-en-nu blijft me soms nog steeds verrassen.
Zoals tijdens het zomerkamp in La Gendronnière na tien dagen intensieve zazen-beoefening.
Ik hoor mezelf na de laatste bel van de sesshin woede uiten, hoor mezelf klagen, veroordelen hoe het georganiseerd is, voel hoe de emoties en gedachten m’n leven weer overnemen, mijn geest verduisteren als wolken voor de zon.
Maar ik zie het helder gebeuren, zie me eraan toegeven.
Ik ben me ervan bewust dat ik slechts mijn gehechtheid aan die woede lekker vertrouwd) los hoef te laten. Daar blijkt eigenlijk helemaal niets voor nodig: alleen maar het ene moment achter me te laten en het nieuwe moment aan te gaan.
Zonder emoties, zonder gedachten, zonder verwachtingen.
Het loslaten voelt als een bevrijding.
Steeds opnieuw.

Categorie: Achtergronden, Boeddhisme, Geluk, Onderwijs, Zen Tags: Beppe Mokuza, dojo, ego, ontwaken, resonatie, Sonja Nijon, stem

Lees ook:

  1. Zeven maanden training in Soto-zen en Sumi-e in Italië
  2. Sumi-e: Japans inktschilderen als meditatie
  3. Boeken – ‘reis naar de basis van het bewustzijn’
  4. De kern van yoga – Bhakti yoga (deel 2)

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Primaire Sidebar

Door:

gastauteur

diverse schrijvers 
Alle artikelen »

Agenda

  • Agenda
  • Geef je activiteit door
  • Locaties
  • Overzicht op kaart

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

14 sep
Tao en geluk; vijf bijeenkomsten
14 sep 23
22 sep
Retraite: natuur en meditatie
22 sep 23
24 sep
Meditatiedag: handleiding voor creatieve meditatie
24 sep 23
24 sep
Theme Sunday with Ven. Amy: Dealing with Difficult People
24 sep 23
24 sep
De Vier Zegels van het boeddhisme
24 sep 23
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    De taal van het lijden  (deel 1 van 3)

    gastauteur - 20 september 2023

    De taal welke zich op verschillende momenten in ons leven aan ons openbaart, meestal in de vorm van verlies, pijn en verdriet, het diep begrijpen ervan, te leren het lijden te omarmen, er ruimte voor te creëren, zodat het uiteindelijk los kan komen.  Leren één te worden met de ontvouwing van het leven en het ontdekken, blootleggen en hervinden van deze nobele waarheid. Hoewel dit vaak een erg zware taak lijkt, en voor velen van ons te moeilijk om zelfs maar over na te denken, ligt er binnen dit proces van herkennen en het omarmen van lijden, een ontvouwen van kalmte, vreugde, vrede en harmonie met onszelf en de wereld om ons heen. Elke keer dat we dichter bij deze ontvouwing komen, tillen we een klein stukje van de sluier op die ons ware wezen omhult.

    Taigu – Tibetaans bijgeloof op gespannen voet met anatman

    Taigu - 19 september 2023

    Het geloof dat Tibetaanse boeddhisten vertegenwoordigen in de zielsverhuizing van de dertiende naar de veertiende Dalai Lama, en bij diens overlijden naar de vijftiende, onderstreept nog eens de ondoorzichtige magie waarvan het Tibetaanse boeddhisme is doortrokken. Je zou het een scepticus niet kwalijk kunnen nemen, wanneer deze de conclusie trekt dat bij de overgang van de ene op de andere Dalai Lama een loopje wordt genomen met het leerstuk van anatman, een van de klassieke hoekstenen van het boeddhisme.

    Ardan, van zenleraar tot brugwachter – ‘Je opent de brug en je sluit ‘m weer. Bijna zen.’

    Ardan - 11 september 2023

    'Ik wil mezelf niet opzadelen met titels. En bovendien zei me de titel 'zenleraar' niet zoveel. Was ik nu anders geworden? Kon ik nu beter mensen begeleiden dan daarvoor? Het klopte voor mij niet. Datgene wat mij het meest gebracht had, namelijk die vrije vrouw/man zonder titel liep nu met een titel rond. En dat beviel me niks.'

    Pseudo-Cicero, pseudo-troost?

    Erik Hoogcarspel - 11 september 2023

    Cicero voert in zijn epistel aan dat we niet overmatig moeten rouwen om de dood van een geliefde, omdat er bij de dood voor de geliefde zelf weinig verloren gaat. Het leven is nu eenmaal niets dan ellende. Als je de pech hebt geboren te zijn geworden, kun je maar beter gauw dood zijn. Je hoeft ook niet oud te worden om te slagen in het leven.

    Wat loert daar in de duisternis?

    Kees Moerbeek - 10 september 2023

    Eeuwenlang zwierven ze in de bergen, de bossen, de velden, in de rivieren en langs de kust en joegen de Japanners de stuipen op het lijf of belaagden ze. Ze zijn ook nu niet weg te denken, de yokai.

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • Open Monumentendag 2023 – Levend erfgoed
    • Ardan
    • Is bewustzijn een soort stof, of is stof een soort bewustzijn?
    • De virtuele denkster 442
    • Het denken (1) – Boeddhisme is gezond verstand

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.