In de Japanse (Rinzai) zen traditie wordt er gebruik gemaakt van ‘koan’.
Een koan is een korte dialoog meestal tussen een monnik en zijn meester.
Het antwoord van de meester is nooit rationeel of intellectueel te begrijpen.
Eén van de bekendste koan verhalen gaat als volgt:
Een monnik vraagt aan meester Zhaozhou Congshen (in Japan gekend als Joshu): “Heeft een hond de Boeddhanatuur?”
De meester antwoordt: “Wu” (‘Mu’ in Japan)
Het oplossen en verklaren van de koan laat ik aan de zen-addicten over; maar onderstaande foto doet mij er toch toe neigen om de vraag positief te beantwoorden.
We zien de chihuahua Conan en de monnik Yoshikuni, beiden wonende in de Shuri-Kannondo tempel in Okinawa, Japan.
Maar er zijn er ook die zeggen: nee.
Pjotr zegt
‘je bent zelf een hond!’ antwoordde de idioot.
Gonda zegt
Haha, leuk die foto’s en bovenstaande opmerking ! Maar even serieus, alle voelende wezens hebben de boeddhanatuur, de mogelijkheid om te zijner tijd in een gunstige wedergeboorte het boeddhapotentieel tot ontwikkeling te brengen en te realiseren.
Kees Moerbeek zegt
Daar schrijf je me wat Gonda.
‘All animals are equal, but some animals are more equal.’ Daar dacht ik aan bij je opmerking over ‘voelende wezens'(= vertaling van ‘sentient beings’?)
Waarom? Omdat een huiler (zeehondenpup) dichter bij ons staat dan een jakhals, om maar niet over een Tasmanian Devil te spreken. Wij mensen hebben helemaal niks met een bacterie of virus, logisch dat het geen ‘voelend wezen’ is. Als een dier niet aaibaar bent en geen grote Bambi-ogen hebt, leg je het af bij mensen. Maar bij de Boeddha? We weten het niet.
http://www.youtube.com/watch?v=-cSByloq-o8
http://www.youtube.com/watch?v=MnUOsPOPWAE
Wedergeboorte is weer zoiets. Die ‘voelende wezens’ komen ergens vandaan. Toch? Hoe wordt een bloemkool in een volgend leven Mop (van het liedje ‘Toen onze Mop een Mopje was…’) en vervolgens mens? Mop kefte wat af – blijkbaar had Mop als pup meer Boeddhanatuur? Ik weet het ECHT ook niet, maar ik probeer chocolade te maken van ‘Boeddhanatuur’.
http://www.youtube.com/watch?v=wWx0M5aJmjs
Alle gekheid op een stokje. In de tijd van de Boeddha waren dierenoffers zeer gangbaar en ik kan me voorstellen dat dit weerzin bij hem opwekte. Ook kan ik me voorstellen dat hij aangedaan was als dieren mishandeld werden. Dan ging het niet over hoe knuffelbaar het dier was.
Blijft over hoe we in het hier en nu omgaan met uitspraken van de Boeddha. Zou de Boeddha de term ‘boeddhanatuur’ in zijn mond genomen hebben?
Over wedergeboorte had hij ook een mening en logisch dat hij ‘wedergeboorte’ zo aanpaste dat het mensen bevrijdt in plaats van eeuwenlang te verdoemen.
Waar gaat het om? Ik weet het wel! Ik geloof niet dat de lezers op deze site het niet weten, dan zagen we ze hier niet. De Boeddha was mijns inziens iemand van ‘doe maar gewoon…’, maar had gezonde twijfels, net als iedereen. Dus…
Paula Kuitenbrouwer zegt
Ik vermoedde het al, maar nu weet ik het zeker; mijn cavia heeft ook een Boeddha-natuur. Precies hetzelfde staande op z’n achterpootjes, vouwt hij zijn schattige voorpootjes samen om een stukje broccoli aan te nemen.
Gonda, ik ben het met je eens, maar suggereer je dat het gunstiger is om een mens (ook zoogdier) te zijn dan een dier? Volgens mij staat ons grote, hyper-actieve brein ons vaak in de weg. Dat meen ik vooral op te merken wanneer ik dieren in het hier en nu zie ontspannen. Ze lijken zo tevreden, zo zorgeloos en zo vol acceptatie. Zelfs als ze doodgaan of lijden.
Als er weer eens een typisch menselijk complex probleem ontstaat, zucht ik wel eens dat we dat te danken hebben aan ons te grote brein. Maar als ik dan een mooi muziek stuk hoor of een prachtig schilderij zie, dan ben ik er weer blij mee.
Sjoerd zegt
Zou je het echt willen weten, over de hond…………. en jezelf………….???