Dat kan, want elk lichaam is de boeddha.
Niet onze geest is hier en nu maar het lichaam, als een rots in de branding. Is het je nooit opgevallen dat de geest in het verleden aan het wroeten is of ergens in de toekomst zit? Of heel veel moeite doet zichzelf te beteugelen om hier en nu te zijn? Terwijl het lichaam hier en nu is zonder enige moeite.
Waarom kijken toch zoveel spirituele zoekers neer op hun lichaam?
Ik zeg altijd: als je een vlinder wilt zijn zal je toch eerst door het stof moeten kruipen. Er bestaat geen vlinder naast de rups. Er zijn mensen die geloven in een innerlijke boeddha maar dat is volstrekte onzin. Je hebt geen twee geesten. De ene in de knoop met zichzelf en de andere vrij.
Mensen kunnen heel interessant praten over het ware zelf en dat de wereld slechts een illusie is, slechts een manifestatie in het ware zelf, zoals een film verschijnt op het lege filmdoek. Maar zoiets maakt de innerlijke gespletenheid niet kleiner.
Je hebt slechts één geest. Of je ervaart angst of niet. Of je ervaart liefde of niet. Of je ervaart lijden of niet. Of ervaart begrip of niet. Maar naar jezelf kijken en beweren dat je liefde bent, terwijl je zowat moet overgeven van angst, is in mijn ogen behoorlijk gespleten.
Maar hoe kom je dan van (bijvoorbeeld) die angst af? Wat is er verkeerd aan angst? Betekent niet juist al je weerstand ernaar dat je geen liefde bent? Kunnen we in compassie leven met onszelf?
Goed, terug naar het lichaam als de boeddha. Mijn grote leermeester was en is het lichaam. Zo volledig hier en nu. Op een dag verkoos ik ervoor te voelen wat ik voelde, te horen wat ik hoorde, te zien wat ik zag, te proeven wat ik proefde en te ruiken wat ik rook. Daarbij was de waarnemer het waargenomene.
Dus niet zeggen tegen jezelf: maar ik weet toch dat ik iets hoor, dat ik iets proef,…? Nee, je volledig overgeven, hier en nu, aan het zintuiglijk gewaarzijn zonder enig innerlijk verzet. Toen begon er een zekere ruimte en stilte in mijn leven te komen! De verstrooiing nam af. De geest oversteeg zichzelf, niet door zichzelf maar door mijn aandacht volledig te verleggen naar het lichaam.
De geest is ijdel. En wil geen andere boeddha zien dan zichzelf. En hoopt door oneindig navel te staren een echte Boeddha te worden. De geest kan niet zichzelf bevrijden, door te dromen over die vlinder. Ja, de geest dient te ontwaken, dat is beslist zo, maar dan dien je eerst die rups te willen zijn. Net als het symbool van de draak (naga). De slang kruipt door het stof voor dat hij verhoogd zal worden.
Nogmaals het dromen over de vlinder of de draak mogen dan ergens volkomen waar zijn maar niemand komt op de universiteit door de lagere scholen over te slaan. Maar het ego zetelt in zijn ivoren toren tussen de oren. Het ego dat niets anders is dan onze onwetendheid en verlangens. In onze onwetendheid verlangen we naar weet ik wat? Dat ego kan zichzelf niet de baas.
Je hoeft jezelf op geen enkele manier te veroordelen of te beoordelen. Je hoeft geen strijd aan te gaan. Je hoeft enkel hier en nu je aandacht volledig te verleggen naar het lichaam, zintuiglijk gewaarzijn, hier en nu. Keer op keer: wat komt nu spontaan het allereerste bij je binnen? Misschien is het geluid van een merel. Of het gebrom van een scooter. Of het gekriebel in je neus. Enzomeer.
Al lukt je dit maar 1x op een dag echt te doen, dan heb je een geweldige stap gezet. Ik adviseer hier geen andere meditatietechniek(en) naast te beoefenen. Vertrouw 24/7 op dit zintuiglijk gewaarzijn, probeer maar eens echt. Achteraf zul je het resultaat zien.
Maar… dit verkondig ik niet als de weg naar de waarheid maar als een goed en beproefd middel om de geest te stoppen. Zijn kracht te doorbreken. Je leert van het lichaam om je eigen geest te overstijgen zonder deze eerst te analyseren, te beoordelen, of te onderdrukken. Je doet echt helemaal niets met je geest, je verlegt simpelweg direct zonder poespas de aandacht.
Het maakt dan niet uit wat je gelooft. Je bent voor even niet langer horende doof en ziende blind. Door je aandacht te verleggen naar de vijf zintuigen, kun je plotseling overvallen worden door een geweldige natuurlijk stilte, of dat je een oase binnenkomt. Maar dit is niet de weg naar de waarheid, slechts een hulpmiddel op je pad als zoeker. Anders is de kans groot dat je verliefd en verstrikt bent geraakt binnen je concepten van verlichting. Dan leef je een geweldig leven, tussen je oren.
Het is waar dat de waarheid een psychologische, innerlijke, revolutie is, een ontwaken. Maar als de geest enkel droomt van een vlinder te zijn en weigert de rups voorafgaande geheel te onderkennen, ben je niet vrij maar een gevangene binnen je eigen denkgeest.
En ik zeg je en smeek je, de wereld, de samenleving, is een afspiegeling van ons innerlijk, innerlijke verandering is noodzaak.
