Ik was te idealistisch…

Een jaar of wat geleden werd mij, nota bene door een maatschappelijk werker van sociale zaken, verweten dat ik te idealistisch was en dat ik wakker moest worden, de maatschappij was harder geworden. Mijn vraag aan hem was of ik daar ook aan mee moest doen? Ik heb al heel lang geleden basta gezegd tegen de manier van hoe ik in het leven stond. Ik zei mijzelf, ‘stop met bang zijn, wat probeer je  te beschermen, wat probeer je te behouden?’ Leven is een riskante bezigheid, je gaat er dood aan. Sta op, omarm je angst en kies waar je voor staat. Natuurlijk was ik bang, maar is dit leven? Bang voor je baas, de dominee, je vader, de buurman, oorlog, ziekte, enz. Alles wat ik kon verliezen of  mij afgenomen kon worden was niet werkelijk van mij.

Wat je niet kunt verliezen of afgenomen kan worden hoef je niet te beschermen of te verbergen. Trillend omarmde ik mijn angst en ging doen wat ik wilde en waar ik voor stond.

Ik liet mij niet meer chanteren door het vooroordeel en de mening van anderen, volgens hen was ik stronteigenwijs en zou het nog slecht met mij aflopen. Ik ben op leeftijd en alles wat ik tot nu toe gedaan heb, heb ik vanuit mijn hart en met volle overgave gedaan. Ik heb nergens spijt van, al heel lang geleden ben ik er achter gekomen dat geluk niet in bezit of status te vinden is. Geluk is te vinden in je medemens, in je eigen medemenselijkheid. Oké, ik betrap mijzelf er wel eens op dat ik te weinig aandacht  voor de mensen om mij heen heb en dat het huidige maatschappelijke systeem ook mij beïnvloedt, maar er is een grens en als die bereikt is zal ik basta tegen mijzelf roepen- tot hier, niet meer uit angst je op laten jagen, wat wil je instant houden? Iedereen heeft het druk, druk, druk, niemand heeft tijd. Vroeger zat er toch ook 24 uur in een dag. En ondanks dat half Nederland een burn-out heeft, dan wel gestrest of overspannen is, functioneert er maar weinig.

Spoorwegen, treinen te laat, overvol, agressie, en vies. Niet met de trein? Dan in de file. Hoe dan ook, je bent altijd te laat op je werk. Je baas boos, ‘Waarom ga je dan niet wat eerder van huis?”.  Ja maar, iedereen gaat wat eerder van huis om de file te ontwijken of pakt een trein eerder. Als je na je werk nog net voor sluitingstijd in de supermarkt twee kant-en-klaar maaltijden hebt kunnen bemachtigen, zegt de magnetron precies op tijd “ping” als je vrouw binnen komt van haar werk. Sinds je nieuwe huis moet je allebei werken om alle lasten te kunnen betalen. Die zijn toch veel hoger dan je voorgerekend is door de nodige instanties. Je zit opeens niet zo lekker meer in je vel, je bent prikkelbaar, je hebt last van je maag, je kunt je niet concentreren, constant moe, enz. Je gaat voor een check up naar de dokter. In de wachtkamer ben je nummer vijftien. Als je aan de beurt bent kun je niet goed onder woorden brengen wat de klachten zijn. Na tien minuten zegt de dokter: “als over twee weken de klachten nog niet over zijn, kom dan nog maar eens terug.” Als je buiten staat voel je, je niet serieus genomen- die klachten heb je al een half jaar of misschien wel langer.

Ik wil even een vinger op de zere plek leggen, nog even een kleine opsomming. Wachtlijsten in het ziekenhuis, overspannen leraren op overvolle, vieze, slecht onderhouden scholen. Rare rekeningen van het energiebedrijf, alleen maar bereikbaar via de computer. Deze pinautomaat is (om de dag) tijdelijk buiten gebruik. U kunt ook internet bankieren (als het fout gaat is de bank niet verantwoordelijk) Agent, mijn fiets is gestolen, ik kom aangifte doen. O, wat geinig meneer. Van al die aangiftes maken we leuke statistieken. Ziekenfonds in de uitverkoop, maar dan zonder uitverkoopprijzen. Onbetaald parkeren van 24.00 uur tot 3.50 uur, u kunt het nog wel aanvullen.

En de politiek? U bent nog steeds in de veronderstelling dat we een democratisch bestel hebben? Zo van, de regering zet de koers uit, en via het kiesstelsel bewaken we die met z’n allen? De B.V. Europa is reeds een feit, en wij verkeren nog steeds in de veronderstelling dat er een Staat der Nederlanden bestaat. We hadden toen er nog een Staat der Nederlanden was een geciviliseerde samenleving met een degelijke munteenheid. Maar met de invoering van de euro is een dikke streep getrokken, onder en boven de lijn. Zij die erboven zitten menen dat ze er op vooruit zijn gegaan, hun bezit is meer waard geworden, maar de tweedeling zorgt voor een achteruitgang over de hele linie.

We zitten in elk geval in een situatie die niet meer terug te draaien is. O ja, we kunnen gaan stemmen voor nieuwe onbegrijpelijke Europese spelregels. Ze zijn onbegrijpelijk net zoals waarom   energierekeningen onbegrijpelijk zijn.

Wat zouden de bovenlijners achter deze onbegrijpelijke wet en regelgeving willen verbergen? Misschien het verdoezelen van medestanders op prominente plekken te plaatsen om zo hun macht te bestendigen? De tijd zal ze inhalen, het is nog geen enkele regering gelukt om via tweedeling en angst te regeren, op een gegeven moment zeggen de onderlijners massaal basta- verdeel en heers politiek bestaat bij de gratie van instemming. Voor regeringsleiders is geschiedenis essentieel, alle grote culturen zijn ten onder gegaan aan tweedeling. Egypte en Rome door de tweedeling van burgers en slaven en het derde rijk tussen Uber- en  unthermenschen. Verlichte regeringsleiders zullen via onderwijs, cultuur en zorg een eenheid trachten te bewerkstelligen die de mogelijkheid biedt de mensheid inzicht te geven in haar eigen bestaan. In een eenheidsmaatschappij is geen ruimte voor geweld, machtsmisbruik, onderdrukking of doodstraf. Het fundament van een eenheidsmaatschappij is onderwijs en zorg, maar voor de laagste inkomens begint zorg onbereikbaar te worden. De bevolking vraagt om zorg en de politiek zegt niet bij machte om aan de vraag te voldoen. Het predikt zelfredzaamheid, en dat wat ze nog bieden is een druppel op een gloeiende plaat. Alles en iedereen moet elkaar beconcurreren, je bent geen patiënt meer maar een klant. Wat ik niet begrijp is hoe je concurrentie in verzorging kan hebben? Dan ga je toch volledig aan medemenselijkheid voorbij en hoe onwaarschijnlijk het ook mag klinken: zorg kwam vroeger uit de religieuze hoek.

De wetenschap neemt religie niet serieus, maar ze vergeet dat wetenschap uit religie is voortgekomen. De enige plek waar je vroeger wetenschap kon beoefenen was in kloosters. Kloosters zijn de voorlopers van onze huidige universiteiten, het is ook niet zo verwonderlijk dat de Leidse universiteit in een voormalig  klooster gevestigd is. Het hele zorgstelsel was vroeger in handen van de kerk. In het Verre Oosten fungeren boeddhistische kloosters nog steeds als scholen, ziekenhuizen, bejaardencentra en universiteiten. Kerk en staat zijn gescheiden instituten, maar als door een verdeel en heerspolitiek medemenselijkheid in het  gedrang komt dan fungeert religie als het geweten van de samenleving. Religie en politiek krijgen dan opeens raakvlakken. In het verleden hadden religieuze instellingen een sociaal vangnet, elk ziekenhuis, clubhuis, bejaardencentrum, school enz. was religieus gekleurd, en werd bestierd door mensen, paters, nonnen, monniken, enz. die hun beroep uit roeping uitoefenden, niet uit economisch belang. Natuurlijk er waren binnen deze religieuze instellingen machtsmisbruik en misstanden. Dat is de reden waarom deze infrastructuur praktisch verdwenen is.. De enige die nu nog wat voor verdrukten in de samenleving doen zijn nog de resterende religieuze instituten zoals, Emmaus, Leger des Heils, diaconie, enz. Dit restje wat nog overgebleven is, neem maar van mij aan dat deze mensen het uit roeping doen en niet uit macht of hebzucht. Ze doen het vanuit religieus besef, niet te verwarren met godsdienstig besef.

Het woord religie heeft twee betekenissen de eerste betekent ‘vrijplaats’ en de tweede, dat wat gescheiden is weer tot eenheid brengen. Het woord religie duidt op totale eenheid, alles bevindt zich binnen deze totale eenheid, ook je tegenstanders. Mocht er zich nog iets buiten deze totale eenheid bevinden dan is het niet totaal en daarmee geen religie. Religie is inzien dat alles één samenhangend geheel is. En welke religieus systeem je beleid of beoefent maakt niet uit. Christendom, Islam, Jodendom, boeddhisme, enz. zijn niet meer dan verschillende methoden die allemaal tot één en hetzelfde doel leiden: bewustwording van de eenheid van alle bestaan. Als de politiek de machtsposities van het religieuze bestel bewaakt, en de religie, zorg en welzijn. Hopelijk zit er nog hier of daar een verlichte geest in Den Haag.

Maar ach,  ik ben ook maar een blinde die in het duister tast en zijn vingers aan letters brandt.