Wat moet je als boeddhist met al dit lijden dat zich aan je geestesoog voltrekt? In ‘Zen en de dood’, een opstel van Nico Tydeman in de bundel De karper is uit het net (2012), lees ik dat de ware zenbeoefenaar de dimensie van de dood bij voortduring opzoekt, in zijn (of haar) beoefening en levenspraktijk. Historisch gezien voelen zenmonniken een vreemde aantrekkingskracht tot begraafplaatsen, lijkstoeten en gebieden waar epidemieën slachtingen aanrichtten.
Donald Trump laat het niet bij woorden. Moge iedereen gelukkig zijn, vrij van leed, haat en gehechtheid.
‘Ze lieten ze daar 10 tot 15 minuten hangen. […] De jongeren stierven niet, omdat ze te licht waren. Assistenten van de officieren trokken hen naar beneden om hun nek te breken.’
Paolo Dall’Oglio is de stichter van het bijzondere woestijnklooster Mar Moussa (Syrië), waar hij zich opende voor de ‘moslimziel’. Hij stichtte er in 1992 een oecumenische en interreligieuze gemeenschap. Velen vonden er inspiratie tijdens hun culturele en spirituele zoektocht.
De beelden van de gruwelen in Syrië gaan door merg en been. De wereld vroeg en vraagt zich af: stilzitten of iets doen? Aanvallen of niet? Schrijver, historicus en zenbeoefenaar Jules Prast stelt zich ondertussen een iets andere vraag. Wat hieraan te doen als boeddhist?
‘We moeten stoppen met oorlogstaal en terugkeren op het pad van geciviliseerd diplomatiek en politiek overleg’.
Als je doel is om te werken aan je persoonlijk welbevinden of gemoedsrust, leert het boeddhisme dat de basis voor je analyse niet de situatie is waardoor je verstoord raakt, maar je eigen mentale verstoring. Wanneer je geraakt wordt door ‘het nieuws’ en die geraaktheid een probleem voor je is, en je doel is ‘gemoedsrust’, dan zou het juiste pad weleens via het meditatiekussentje kunnen verlopen. Ook zou je kunnen overwegen het nieuws niet meer tot je te nemen. ‘Nieuws’ is immers nieuws omdat het ons niet onbewogen laat. Dat wat je gemoedsrust in het geheel niet verstoort is niet interessant om als ‘nieuws’ te duiden.
