Er bestaat geen aanpak die goed is voor iedereen.
Het maakt even niet uit of dat te maken heeft met wat er vanochtend gebeurd is of in je vroege jeugd. In mindfulness gaan we de geschiedenis niet reconstrueren maar experimenteren met hoe je ermee kunt omgaan.
Als je alle dagen met gewichten oefent zal het volume van je biceps toenemen. Als je alle dagen rekensommetjes maakt zal iets in je hersenen in volume toenemen.
‘Kan het zijn dat ik meer heb aan joggen dan aan mindfulness?’. Het ene spreekt het andere niet tegen.’
Het is een vreemd idee over meditatie, dat het wat met je zal doen. Als je passief wacht tot er wat gebeurt, dan kun je lang wachten. ‘Als je wacht op de toekomst is de toekomst wachten.’
In een mindfulnesstraining vragen we mensen om te oefenen. Het is als piano spelen. Als je het niet doet zal er niets gebeuren. Dat is logisch.
Moet je in mindfulness geloven? Liever niet. Meestal geloven mensen dan in iets heel anders dan wat mindfulness is. Dat leidt tot ontgoochelingen in de aard van: ’het is toch niet wat ik verwacht had’.
Sommige mensen zoeken in mindfulness iets wat dieper is dan de gewone werkelijkheid, iets wat achter de grens van ons begrip ligt.
In mindfulness neem je bewust tijd voor jezelf. Dat betekent niet dat je in die tijd alleen maar met jezelf bezig bent.
‘Kan dat wel, zoveel aandacht aan mezelf geven, in plaats van er voor de anderen te zijn?’ Veel mensen kunnen voor iedereen zorgen, behalve één. Wat heeft die ene dan misdaan dat daar niet kan voor gezorgd worden?
