‘Maar deze keer is het anders. Door meditatie, beoefening en de lessen van mijn leraar, de 7e Dzogchen Rinpoche, die ons altijd voorhoudt, let come, let go, herken ik ze als oude vrienden en begroet ze.’
Vanuit het boeddhisme is er een duidelijk verschil tussen emoties en gevoelens. Emoties zijn altijd verkrampingen van het ik, dat heftig reageert op wat er gebeurt.
De emotie waarover ik het meest hoor is boosheid, kwaad zijn. Wanneer je boos bent, dan blijf je meestal hangen in het onderwerp van die boosheid, bij de zogenaamde veroorzaker ervan. Door daar steeds weer naartoe te gaan, maak je het onderwerp groter, en natuurlijk word je daardoor steeds bozer.
Diagnoses zijn niet neutraal en ze zijn zelfs besmet geraakt, soms lijken het wel manieren om iemand te framen of demoniseren. Poetin wordt in de media uitgemaakt voor iemand met het Aspergersyndroom, Trump zou lijden aan een kwaadaardige vorm van narcisme.
Je kunt het raam openen en de levenswind laten waaien door de ruimte, de kamer waarin je je verbergt.
Geraakt worden in de betekenis van mededogen, is contact maken met de pijn van de ander. Het gebeurt soms op de meest onverwachte momenten.
In mijn beleving is ‘trucje’ geen goede beschrijving van mindfulness. Een trucje impliceert dat je het snel leert en slim doet. Niet dat er iets mis is met snel en slim, maar mindfulness gaat nu juist over vertragen.
Zolang we onwetend blijven van de wet van de ware natuur van het bestaan zullen we handelingen verrichten die op hun beurt weer inprentingen zullen creëren.
Mijn schoonmoeder is zeer negatief (net als mijn schoonzuster) en wenst alles en iedereen het negatieve toe… Haar gedachten zijn destructief. Hoe kan ik mezelf daartegen beschermen en hoe moet ik daar als boeddhist tegenover staan?
Omgaan met de emoties van een ander is gemakkelijker wanneer je luistert naar wat de ander te zeggen heeft in plaats van je eigen positie meteen te gaan verdedigen.
