Om het een officieel tintje te geven stelde ik voor om ‘Het daklozen genootschap’ op te richten dat eigenlijk niks voorstelde, je hoeft niet naar de notaris, iedereen kan een genootschap oprichten.
Het gaat niet alleen om het uitdelen van eten, maar ook om compassie, laten zien dat je er voor anderen bent. Of zoals kapitein Wim Bijl het uitdrukt: soup, soap en salvation.
Iedereen herkent ze wel op straat, de mensen met de dreadlocks en vervreemde blik in de ogen, of met een rugzakje en een blikje goedkoop bier, hangend op een bank – daklozen. In Nederland lopen er op iedere persoon die je herkent als dakloos minstens 15 mensen rond die je niet als dakloos zou herkennen. In de VS is het misschien zelfs wel omgekeerd.
Nietsvermoedend maakt radiojournalist Marlous Lazal in 2001 haar eerste reportage voor de Boeddhistische Omroep Stichting. De BOS is één van de kleine ‘religieuze omroepen’ waar op dat moment nog bijna niemand van heeft gehoord.
