Ik vroeg: ‘Wat is je taak?’. ‘Er zijn’, zei de dharma
De kleine vrijheid
Vrijheid is aan het veranderen.
Langzamerhand wordt de ruimte kleiner, mijn leven kleiner. En – paradox! – mijn vrijheid steeds groter.
Niets doen
Never a dull moment op het kussen.
Nu?
Het bestaat dus helemaal niet.
Connie Franssen – Alleen als ik lach…
De dorheid trok in mijn botten en mijn ziel en verdroogde daar iedere verwachting, hoop en gedachte.
Vrijheid of zoiets
‘Hoe kun je dit aan?’ vraagt de NL verslaggever. ‘Dit is het leven,’ antwoordt hij. ‘Dit is de natuur. We hebben geen zeggenschap.’
Poortje
Adem langs mijn wervels. Sangha naast en tegenover. Ochtendlicht.
Kletsen met L5
Dat er veel zeer zit bij mijn laagste werveltje, is evident. Zeer dat niet meer te onderdrukken valt maar vanuit mijn onderrug hoger en hoger stijgt en er in de laatste weken in loeiende huilbuien uitkomt.
De kleine vrijheid
Vrijheid is aan het veranderen.
Langzamerhand wordt de ruimte kleiner, mijn leven kleiner. En – paradox! – mijn vrijheid steeds groter.
Connie – Badwater
Op weg naar dag twee van de de city sesshin. De opkomende zon trekt lilaroze strepen. Gevels – herinneringen aan eeuwenlang levens – weerspiegelen rimpelend in de gracht. ‘We mogen weer!’ hoor ik achter me. Een medezitter komt naast me lopen. Ja, we mogen weer.
Een rozentak is geen rozentak
Als deze man geen zennie is, eet ik mijn rakusu op, denk ik bij mezelf terwijl ik de houten trap op klim naar de zolderverdieping.
Zie overzijde
‘May every day be limitless like today’s sky, which in its blue contains everything, as it knows nothing.’ Roshi Malgosia Braunek
Nu?
Het bestaat dus helemaal niet.
Twijfelzomer
Zo nu en dan kan ik een druppeltje laten vallen in het brandende bos. En ik neem mezelf elke dag weer voor niet bij te dragen aan lijden en ervaar elke dag weer dat het een onmogelijke opgave is.
Bloedend hart
“Hoe doe jij dat, omgaan met de pijn van je leerlingen?”
Vallen
Ik las het en huilde en lachte tegelijk. In een flits werd helder hoe ik me kan laten vallen. Keer op keer op keer.
Ikje
Volgens het schermpje zitten we ergens boven Omsk en moeten we nog zeven uur. Mijn geest begint te bewegen. De slee van drs P komt voorbij, en wat de Chinezen in het vliegtuig in Amsterdam gaan doen, de kleine Pjotr die van de slee gegooid werd, opgegeten door wolven, hoe lang zou het duren voor je de grond raakt als je neerstort? Mijn geest waait en gaat.
Niets doen
Never a dull moment op het kussen.
Thee
Soms is ieder woord te veel.
Malevich spreekt
Het zwarte vierkant is verlichting. Pure verlichting.
Eend
Ik heb me dus maar voorgenomen eendenveertjes te kweken komend jaar. Eendenveertjes waarlangs kou, regen, hagel, sneeuw, pijn, verdriet en alles wat komt, wegloopt en die het zuivere eendenwezentje daarbinnen beschermen en intact houden.
Vroedman
Oef. Wat heb ik lang niet geschreven. Er valt ook niets te schrijven, qua kussentje. Ik zit maar zo’n beetje te zitten. Geen inzichten, geen heftige emoties, geen angst, geen vreugde. Niets.
Het verstand te boven
Het is herfst op het kussen. Kaal, stakerig en er waait een kil windje. Wat doe ik hier? vraag ik me af als ik de zendo inloop.
Ik ben de zee, zacht kabbelend over kleine kindervoetjes.
Machtig brullend en alles meesleurend op haar pad. Geheimen koesterend in haar diepte. Troebel of helder. Diep en ondiep.
