De indianen in Amerika, de oorspronkelijke bewoners die nu nog een terreintje kregen, een zakdoek groot. Noord Dakota.

Zen Peacemakers gaan getuige zijn van wat gebeurde in Wounded Knee, binnenkort ook op deze plek dan? Ze hebben zich verenigd, hun tipi’s staan broederlijk naast elkaar.

Ook hun eeuwenoude vijandige houding tegenover elkaar, stammentwisten, ruzies zijn met de spons weg geveegd van het bord van het huidige moment.

Voor de eerste keer in de geschiedenis heeft een unieke ceremonie plaats waar alle stamhoofden aanwezig zijn. Historisch moment!

Standing Rock: Vijanden werden vrienden, van over de hele wereld komen mensen af om hem te vervoegen. Mensen uit Japan, Azteken volledig uitgedost, mensen uit Israël, Ierland, …van over die ganse blauwe bol …maar ook heel veel mannen in het zwart met reusachtige op brandblussers lijkende peppersprays, knuppels, geluidskanonnen, en ander fraai oorlogstuig.

Zij vertegenwoordigen de blanke indringers die per se door de indianen hun begrafenisgronden een oliepijpleiding willen leggen.

Dwars door het natuurreservaat, dwars door de watervoorraad van miljoenen mensen, dwars door het leven van hen die nog werkelijk leven.

En daar staan ze dan, de mensen van de natuur, van de Grote Geest en dan de andere mensen van het grote geld en de kleine geest.

De ene groep met open armen en open handen in het moment, getuige zijn van dat wat is; de andere groep met al het mogelijke geweld gesponsord door het zwarte goud.

Want van over de hele wereld komen er geëngageerd de mensen deelnemen aan het vreedzame protesteren. Niet weten, getuige zijn van, zijn de drive, geweldloosheid, de agressor zien als een mens, geen geweld, geen wegduwen, “jij bent mijn broeder, jij daar in dat zwarte gepantserde pak.”

Anderen storten geld, tekenen petities, ja zetten zelfs een traditionele Sioux tattoo uit solidariteit en maken daar geld voor over om hun broeders de winter door te helpen.

Alle volkeren zijn vandaag verbonden.

Water is Life!

Wat kan ik als simpele Zen Peacemaker aan zulke zaken doen?

Hoeft het altijd iets spectaculairs zijn een grote reis en in schamele tenten wonen andere kant van de wereld; stervende mensen begeleiden? Continenten bereizen? Nee!

Het kan ook klein.

Ik heb onder andere besloten om op de fiets iedereen die ik tegenkom goeiedag te zeggen of op zijn minst te knikken; komt daarbij dat ik mijn engagement heb uitgebreid naar de bus, trein en auto: knikken naar de medebestuurders! En daar krijgen we dus gekke dingen te zien. Er wordt niet meer gekeken! Mensen rijden blind! als iemand knikt naar jou in je wagen wordt dat als bijna iets vijandigst gezien bijna op het randje van het terrorisme af.

Maar volhardend zoek ik oogcontact en knik ik.

Ik kreeg de laatste maanden zelfs enkele knikjes terug.

Met knikkende knieën blijf ik mensen groeten. We hebben toch zoveel gemeen.

Laat ons elkaar in de ogen kijken en niet via een schermpje naar de wereld kijken terwijl die mooie wereld de hele tijd om je heen is.

Ik groet je!

tekst Manu Grisar. Deze column verscheen eerder in de nieuwsbrief van zen peacemakers in de Lage Landen.