Ik krijg mailtjes van mensen die ik al een decennium niet heb gesproken. Ze zijn niet echt geïnteresseerd in mij maar nemen de gedwongen thuiszitterij ten baat om te mailen. Dat schrijven ze ook. ‘We hebben elkaar al lang niet gesproken/gezien/ontmoet maar dit (corona) is een mooie gelegenheid…’
Het is wel grappig dat de uitbraak die leidde tot isolatie het toetsenbord in beweging brengt. Ik hoor ze denken: ‘Wie zullen we nou weer eens een berichtje sturen, we vervelen ons kapot. Oh ja, die lange Hoek, zou hij nog leven, nou, we doen een gokje’. Als we allen één zijn, zoals onze minister-president verkondigde, hadden ze deze mails niet hoeven te sturen. Je stuurt geen berichten aan jezelf.
Dat brengt mij op het volgende. Een advies is om op straat, winkels en openbare ruimtes en zo 1,5 meter afstand van elkaar te houden. En te hoesten en te niezen in de elleboog. Meestal verblijf ik in de Kloosterbunker. Ik -die niet van zichzelf bestaat- ben verkouden, al sinds 2 januari 2020 vanaf 14.02 uur. Als ik hoest of nies doe ik dat dan in de elleboog (ik ben alleen), kan ik mezelf besmetten? Bijvoorbeeld via de ogen. Nu blijkt dat de oorzaak van het virus niet altijd een oorzaak heeft. Het zijn rare tijden, toch.
Gisteren reed ik vanwege een dringende en belangrijke afspraak op snelwegen. En zag de 100-kilometerborden met maximumsnelheid langs de weg staan. Ze zijn hartstikke nieuw. Het was heerlijk om honderd te rijden, echt ontspannend. Wat was de natuur mooi, je ziet veel meer met 100 dan met 120/130.
Maar ik werd voortdurend ingehaald door andere automobilisten die dus harder reden. Wat anders is dan anders is dat ze geen lichtsignalen gaven als ik niet snel genoeg opzij ging als ik een 80-kilometerrijder inhaalde. Zo van, opzij lange Hoek. Ze wisten dat ze fout waren. Er was geen agressie. Zo was het toch aangenaam op de autoweg.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Rafael zegt
Ken mensen die wandelend nog steeds niets van de mooie natuur zien,voor hen ??