Zou er een wereldwijde samenzwering bestaan? Ik moest denken aan het sprookje van de nieuwe kleren van de keizer. Als je de receptenpagina’s op Internet mag geloven ben je wel gek als je je pompoenpitten nog weggooit. Rooster ze één keer in de oven of in de pan en je zult ze echt nooit meer weggooien, roepen de receptenschrijvers in koor. Al een hele poos bekeek ik de pitten argwanend bij het schoonmaken van mijn pompoenen. Dat kan toch niet lekker zijn? Ik besloot het eens uit te zoeken. Ten slotte was ik ook sceptisch toen iemand 25 jaar geleden tegen me zei dat je pompoenen niet hoeft te schillen. Ik heb sindsdien nooit meer een pompoen geschild. Hooguit wordt een lelijk stukje weggesneden.
Pompoenen, ik had ze al eerder de lotusbloemen onder de groenten genoemd. Pompoenplanten houden van composthopen en dergelijke voedselrijke plekjes en zetten de compost met behulp van zonlicht en water om in een heerlijke groente. Hoe meer compost, des te beter de pompoenen. Maar wat doen wij vervolgens met het meest voedselrijke deel van de pompoen? Juist, de pitten, die gooien we meestal weg. Pompoenpitten bevatten veel vitaminen en mineralen, net als andere noten en zaden. Weggooien is zonde. Pompoenpitten gebruiken in plaats van weggooien past bovendien helemaal in mijn streven om mijn ecologische voetafdruk te verkleinen.
Op het Internet kom je tegenstrijdige adviezen tegen. Goed schoonmaken. Niet goed schoonmaken. Niet wassen want dan spoel je de voedingsstoffen weg. Goed wassen. Koken voor het roosteren. Drogen voor het roosteren. Weken in zout water. Kort (10 minuten) roosteren op 180 graden. Lang (1 uur) roosteren op 135 graden.
Ik ging te rade bij mijn kookboeken. Mijn eerste poging mislukte jammerlijk: het eerder besproken kookboek Koken met restjes is leuk geeft een recept waarbij de pompoenpitten drie kwartier op 200 graden geroosterd worden. Dat leek me wat veel dus ik halveerde de tijd, maar ook toen waren de pompoenpitten helaas al verkoold. Het moet dus veel korter of op veel lagere temperatuur. Een minpuntje voor dit verder goede boek.
Het recept van Jamie Oliver (hieronder mijn versie ervan) leidde wel tot een goed resultaat:
- Haal met een lepel de pitten uit de pompoen
- Verwijder zoveel mogelijk van de draden die om en tussen de pitten zitten
- Spoel de pitten in een bak met water, over het algemeen gaan de pitten drijven en zakt het vruchtvlees naar de bodem. Schep dus de pitten van het wateroppervlak en gooi de draden weg. Herhaal dit zo nodig met een bak vers water. Het geeft niet als er nog wat sliertjes aan zitten.
- Laat de pitten uitlekken en spreid ze uit om te drogen.
- Verhit de oven op 180 graden
- Vermeng de pitten met een snuf zout, kruiden naar keuze (bij voorbeeld chilipoeder, paprikapoeder, venkelzaad of korianderzaad) en een scheutje olijfolie
- Rooster de pitten 10 minuten of tot ze goudgeel worden, soms ploffen en springen ze net als popcorn rond in je oven.
- Laat afkoelen en serveer bij de salade, de soep, als snack, of bewaar voor later in een luchtdichte verpakking.
Ik had verse pitten van een flespompoen en al wat oudere pitten van een gewone oranje Hokkaido pompoen. Ik heb de helft van de pitten geroosterd zonder te koken en de helft heb ik eerst 10 minuten gekookt en daarna 10 minuten in een warme oven laten drogen, voor ze te mengen met kruiden, olie en zout, en te roosteren. Alles was lekker. De gekookte pitten waren iets zachter. De flespompoenpitten waren ook iets zachter, maar dat kan er aan liggen dat de Hokkaidopompoenpitten al een kleine week hadden liggen drogen voor ik ze ging roosteren. Dat bleek te leiden tot hier en daar harde stukjes.
Conclusie: gebruik verse pitten, kook oudere pitten eventueel voor, en gooi, ik zeg het alle anderen na, nooit meer je pompoenpitten zomaar weg, want complot of niet, geroosterde pompoenpitten zijn lekker, het is zo gebeurd (je kunt ze meeroosteren met het vruchtvlees) en het recept is simpel. Let wel op dat het niet te hard gaat, iedere oven is anders, maar mik op ongeveer 10 minuten op 180 graden.
Paul de Jager zegt
leuk om te lezen!