Ze zijn met een groot aantal in Nederland, nu al meer dan 30.000, veel jonge mensen ook en ik noem ze levende doden. Af en toe verschijnen ze op de tv, meestal liggend op een bed of bank, moe, futloos, tot weinig in staat, geheugenverlies ook, geen planning kunnen maken of de verkeerde dingen doen. Ze zijn bang voor hun baan, hun toekomst, voor hun eigen functioneren.
Ik ken ze van dichtbij, je ziet niets aan ze, geen builen of zweren, als ik met hen praat zijn ze na een minuut al vergeten wat het gespreksonderwerp is. Ze zetten spullen op de meest vreemde plaatsen, een ijsje in de keukenkast, een lege beker in de koelkast. Of staren zielloos voor zich uit.
Je zou ze jong dement kunnen noemen maar ze zijn in het begin van vorig jaar besmet met het coronavirus, toen dat een nog vrij onbekend fenomeen was. Ze zijn nooit in een ziekenhuis terecht gekomen en bleven in leven door hun vrij jeugdige leeftijd. Nu takelen ze verder af. Er zijn al medische teams opgericht om het waarom van de geestelijke aftakeling te onderzoeken.
De levende doden worden, als ze een baan hebben en thuis zitten, gekort op hun salaris, hun aftakeling wordt niet erkend door wie ook. Ze komen ook niet voor op de lijstjes van de RIVM die op tv getoond worden.
Als de aftakeling een feit is is het probleem opgelost. Dan bestaan ze ook niet meer voor zichzelf.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Michel Ball zegt
In mei vorig jaar lag ik drie weken met Corona in het ziekenhuis en daarna nog zes weken thuis in bed. Vervolgens verbleven mijn vrouw, dochter (12) en ik twee weken op de Hoge Veluwe waar we flinke wandelingen maakten. Daar knapte ik geweldig op. Ik ben zondag 74 geworden en voel mij beter dan ooit.
Joop Ha Hoek zegt
De levende doden zijn te ziek en desolaat om naar de overigens prachtige Veluwe af te reizen en daar te wandelen of inspanningen te plegen. Maar ik feliciteer jou met je herstel, het is je gegund.
Wulf zegt
Ik teken er voor als het na het krijgen van corona ook zo goed met mij af mag aflopen. In vaccineren heb ik namelijk niet veel trek, zolang we wel bedolven worden onder vaccin-nieuws maar niet zelf voor soort en merk mogen kiezen. Misschien volgende keer.