• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Elfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Eelco van der Meulen
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
  • Privacy

Home » Interviews » ‘Toch draag ik een wapen waarmee ik kan doden’

‘Toch draag ik een wapen waarmee ik kan doden’

2 juli 2012 door Joop Ha Hoek

Politieman Steef * (42) draagt een pistool waarmee hij mensen kan doden. Als boeddhist weet hij dat met zachtmoedigheid alles te bereiken is. En dat de gevolgen van geweld onvoorspelbaar zijn. Een dilemma.

‘Als Amsterdamse brigadier loop ik vrijwel dagelijks tegen geweld, agressie, terrorisme, jeugd-en verslavingsproblematiek aan. Als boeddhist verafschuw ik dat, maar als politieman moet ik daar een antwoord op vinden. Hoe ga ik daar mee om?

Mijn boeddhistische leermeester hield me voor dat je met geweld misschien iets kan bereiken, maar met zachtmoedigheid alles. De Dalai Lama zegt dat gebruik van geweld onvoorspelbare gevolgen heeft.

Dat is mijn leidraad geworden. Ik wil iedereen met compassie en zachtmoedigheid behandelen. Toch draag ik een wapen waarmee ik iemand kan doden. Elke dag kan ik in een situatie belanden dat ik moet schieten. Natuurlijk, er is een geweldsprotocol voor de politie, we trainen regelmatig. En ik kan de verantwoordelijkheid voor het dragen van een vuurwapen goed aan. Dat heb ik in de 23 jaar dat ik bij de politie zit wel bewezen. Ik heb nog nooit op iemand hoeven te schieten of geweld hoeven te gebruiken.

Zeker in het begin, toen ik pas het boeddhisme praktiseerde, was dat een zware innerlijke strijd. Wat voor karma creëer ik als ik schiet, als ik zal doden, vroeg ik me af. Voor de ander, de buurt, voor mijzelf? Ook al stelt de wet dat ik uit noodweer handel. Moest ik een andere baan zoeken? Maar in dit vak kan ik zo ontzettend veel goed doen voor mensen.

Hoewel ik geweldloosheid uitdraag naar mijn collega’s, kan de praktijk best lastig zijn. Wat doe ik als er in het bureau een vent over de balie springt en in wilde weg met een mes begint te steken? Of jou daar mee op straat aanvalt. Schiet ik dan? Dat wordt wel van mij verwacht. Het risico dat ik met mijn pistool iemand zal doden, heb ik bewust verkleind, doordat ik een goede schutter en beoefenaar van vechtsporten ben geworden. Zo kan ik op een redelijk geweldloze manier iemand uitschakelen. Het is een compromis.’

‘Als leidinggevende houd ik mijn collega’s voor dat ze altijd zelf verantwoordelijk zijn voor het gebruik en de mate van geweld. We hebben wel het monopolie, maar we zijn geen geweldsinstituut. Meestal is er, voordat wij optreden, in een situatie een kort moment dat je altijd kunt kiezen. Gebruik van geweld ligt dan voor de hand maar is niet altijd nodig.

Ik heb midden in grote groepen opgefokte figuren gestaan. Vechtende mensen, die beneveld zijn door emoties, drank en drugs. Ik kies altijd voor een zachtmoedige benadering, dat zit in me. Ook in een dergelijke situatie. Ik merk dat ze dat innerlijk herkennen. Als ze tegenover me staan, zeggen ze dat niet met zoveel woorden. Ze zijn boos, staan te schreeuwen, maar ik voel gewoon dat ze blij zijn dat ze iemand tegenover zich hebben die het geweldloos aanpakt. Dat opgefokte ebt dan weg.

Laatst nog, in een nachtdienst. Een man had zijn polsen doorgesneden en stond agressief en opgefokt met een mes in zijn hand achter de deur van zijn woning. Mijn collega en ik komen op dat adres en alles is donker. Daar stonden we dan. We kunnen niet terug, die man niet alleen laten. Maar als hij de deur opent en naar buiten rent, wat dan? Gaat hij de straat op of valt hij ons aan? Hij komt naar buiten, wij schreeuwen om hem tot zijn positieven te brengen. De man rent naar binnen, ik achter hem aan. De hele woning zit onder het bloed. Ik zeg dat we er zijn om hem te helpen.

Die man zit vol stress, hij heeft een onrustige geest. Hij merkt dat ik niet de gewelddadige confrontatie zoek, dat er contact is. En dan zie ik hem pfff geestelijk veranderen. Hij is blij dat ik er ben, ik zie het aan hem. Zachtmoedigheid is een vorm van tevredenheid, vind ik. Innerlijk weten dat alles wat je nodig hebt, in het huidige moment besloten ligt.

Het wordt door sommigen, ook wel door politiemensen, gezien als een vorm van zwakte. Maar ik ontleen aan die houding zoveel goeds. En krijg er ook zoveel goeds voor terug. Iedereen, ook de grootste crimineel, wil gelukkig zijn. Zo probeer ik ze ook tegemoet te treden. Als ze bij ons in het hok zitten, breng ik ze een kop thee. Of laat ze even naar het toilet gaan, niemand plast graag tegen een muur van een cel.

Het gaat om wat ik de innerlijke klik noem, het herkennen van oorzaak en gevolg en weten dat je ook kunt kiezen. Bij verhoren vraag ik aan de verdachten hoe het allemaal zo gekomen is. Dan vertellen ze. Sommigen ervaren mededogen, zitten soms net op een keerpunt waar ze hun leven een andere wending kunnen geven. Mijn houding is voor hen een wake-up call Die mensen zie je hier nooit meer terug. Ze maken de klik.

Anderen snappen niet dat ze een keus hebben. Dat is frustrerend. Doe het niet, zeg ik tegen ze, doe het niet. Er komt ellende van! Ze staan je dan aan te kijken alsof je van Mars komt. Ze gaan de hele cyclus van het lijden door. Schulden, problemen met de politie. Geweld. Verlies van werk, partner, huis en kinderen. Ze zijn beneveld door hun emoties, hebzucht. Hebben een ego zo groot dat het niet in een spiegel past als ze er voor staan. Ze zien ook niet de oorzaak en het gevolg van hun daden. Zijn zich niet bewust van het nu. Hun kickende Ik is de baas.

Als je in het moment leeft, durf je goede beslissingen te nemen. Dan ontwikkelt zich bewustzijn, gebeuren er allemaal goede dingen. Later herkennen die mensen waar ik ze voor waarschuwde en zijn ze op weg terug. Het doet mij wel pijn. Dan denk ik: waarom nou toch.

Sommigen vinden mij wel een vreemde vis in het aquarium van de politie. Maar ik merk ook dat collega’s nieuwsgierig zijn hoe boeddhisten tegen geweld aankijken. Dat vinden ze verfrissend, omdat de boeddhistische zienswijze rechtstreeks het hart van mensen raakt en het goede in hen aanspreekt.

Als ze morgen tegen mij zouden zeggen dat ik hetzelfde werk kan doen, maar zonder vuurwapen, zou ik dat gelijk doen. Want ik hou van mijn vak. Als boeddhist kan ik op termijn misschien de politie leren anders te functioneren. Er is een Chinees spreekwoord dat zegt: ‘Eén druppel thee in een kom water maakt nog geen thee, maar honderdduizend druppels wel.’

Ik praat met collega’s over de boeddhistische filosofie. En zou willen dat de politie in de huidige vorm aan haar eigen opheffing zou werken. Om een instituut voor bewustzijn vergroting te worden, dat handvatten ontwikkelt om geweld uit te bannen. De politie als geluk bevorderend orgaan. Dat zou toch fantastisch zijn.’

 

*Achternaam weggelaten vanwege privacy’. Copyright 2012 Joop Hoek.

 

Delen is rijkdom:

  • Twitter
  • LinkedIn
  • E-mail

Categorie: Boeddhisme, Boeddhistisch leven, Interviews Tags: amsterdam, Boeddhisme, boeddhist, doden, geweld, netwerk, pistool, politie, politieman, printbatch2, wapen

Lees ook:

  1. Politieman en boeddhist – ‘Toch draag ik een wapen waarmee ik kan doden’
  2. Geweld tussen moslims en boeddhisten laait weer op
  3. ‘Dalai Lama moet zich uitspreken tegen geweld tegen moslims’
  4. Vreemde monniken zorgen voor onrust in Amsterdam

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Lees Interacties

Reacties

  1. Orandajin zegt

    2 juli 2012 om 16:15

    Mooi stuk om te lezen.

    Echter schets het wel een wat romantisch beeld van de politieagent die er altijd is voor de burger.

    Hoe reageert een ”boeddistische” politieagent op bevelen van boven die misschien niet zo boeddhistisch zijn, maar typisch horen bij de machtspositie van de overheid en daarvoor de politie gebruikt als middel om dat te bereiken?

    • Joop Hoek, redactie BD zegt

      2 juli 2012 om 17:02

      Ik denk, maar ik ben geen politieman, dat hij gerechtvaardigde en niet tegen de wet of zijn geweten indruisende bevelen op zal volgen. Mijn dochter heeft zelf bij de politie gewerkt en kon gerust bevelen van meerderen negeren, omdat zij maar één baas had: de wet. Daarnaast liet zij altijd haar geweten spreken. Als een politieman zich niet meer kan vinden in deze zaken, is er maar een ding te doen: opstappen! Maar ik ben erg blij met deze gewetensvolle mensen bij de politie. Er zullen ongetwijfeld opmerkingen komen van lezers: politie, wapen en zo voort zijn niet te verenigen. Maar dank zij de politie leven wij in een democratische rechtsstaat en kunnen we het boeddhisme beleven. Maar er zullen altijd rotzakken van politienmensen zijn, zoals er ook zijn in de journalistiek. Dat is nou eenmaal zo.

  2. Maud zegt

    3 juli 2012 om 12:27

    In mijn dagelijks werk als klantmanager bij de sociale dienst in een grote stad heb ik ook te maken met instrumentele- en frustratie agressie. Ik ben zen-boeddist. 
    Het is precies zoals jij beschrijft, er is in de contacten met clienten dat momentje waarin de zachtmoedigheid herkent wordt, opluchting geeft en op heel natuurlijke wijze een andere weg ingeslagen kan worden. 
    Hoewel ik niet anders kan dan reageren zoals ik ben en dus doe, ik maak ook deel uit van een organisatie met collega’s, leidinggevenden, beleid, trainingen agressie- beheersing en protocol. Soms voel ik me zo’n uitzondering. Het is mijn leidinggevende uiteindelijk opgevallen dat ik in de vele jaren dat ik daar werk nog nooit een agressie incident meegemaakt heb, op het alarm heb moeten drukken. Ik krijg de feed back dat ik goed met moeilijke mensen kan omgaan, zoals ze dat noemen ;-) Ik ga ingezet worden voor duale trajecten, het begeleiden van collega’s die er problemen mee ervaren. 
    Dank je voor je mooie artikel, het is voor mij versterkend.

  3. Joop Hoek, redactie BD zegt

    3 juli 2012 om 12:34

    Jij bedankt Maud, voor je inspirerende reactie. Het is fijn dat er mensen zoals jij zijn, die op een organische manier mooie dingen weten te bereiken. En dat ze ook herkend worden, ook al doe je dat er natuurlijk niet per se voor.

Primaire Sidebar

Door:

Joop Ha Hoek

Joop Ha Hoek, volger van de dhamma en redacteur. 
Alle artikelen »

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

  • 4 juli 2022
    Open Les Kum Nye Yoga en Meditatie | Live op ma-di-wo
  • 4 juli 2022
    Online course The Twelve Links of Interdependent Origination
  • 5 juli 2022
    Open Les Kum Nye Yoga en Meditatie | Live op ma-di-wo
  • 5 juli 2022
    Boeddhisme en meditatie
  • 6 juli 2022
    Open Les Kum Nye Yoga en Meditatie | Live op ma-di-wo
  • bekijk de agenda

De werkplaats

De werkplaats.

Boeddhistische kunstenaars

Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
lees meer »

Pakhuis van Verlangen

In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

‘Humor onttroont elke grootinquisiteur’

Kees Moerbeek - 3 juli 2022

Blasfemie kan een uiting van macht zijn, omdat hij die kwetst macht heeft over diegene (datgene) die wordt gekwetst. Hierbij komt superioriteit om de hoek kijken. De gekwetste gelovige is de enige die echter de macht van de blasfemist over hem kan opheffen door diens spot simpelweg te negeren.

Boekbespreking – Michael Bakoenin, God, de Staat en andere vormen van dictatuur

Erik Hoogcarspel - 30 juni 2022

Nog steeds, ook op de klimaatdemonstratie van 19 juni jl., ziet men groepen in het zwart geklede jongeren mee demonstreren die zich presenteren als vertegenwoordigers van het anarchisme. Deze groepen kunnen in het buitenland erg agressief optreden en zelfs banden onderhouden met extreemrechts. Vele oppassende burgers zien het anarchisme aan voor een uiting van jeugdige overmoed, die vanzelf wel zal overgaan. Hoe kun je immers een staat besturen zonder regering? Was het anarchisme niet een soort extreem communisme en hebben we niet gezien dat het communisme gewoon een slecht systeem is?

Boekbespreking – Renée Girard, de romantische leugen en de romaneske waarheid

Erik Hoogcarspel - 14 juni 2022

Volgens de literatuurwetenschapper René Girard (1923 – 2015) worden we juist niet als een uniek zelf geboren. Dit is volgens hem een romantische leugen waarmee we onszelf voor de gek houden. We ontwikkelen ons niet eens tot een uniek zelf, want in de regel worden onze keuzes niet gemotiveerd door een eigen unieke behoefte. We willen meestal graag hebben wat anderen al hebben, juist omdat die anderen dit willen hebben.

Hein Thijssen – ‘God was gewoon een implantaat’

Joop Ha Hoek - 9 juni 2022

‘Wanneer precies weet ik niet meer, maar op een bepaald punt in mijn leven brak mijn kritische geest open. Ik kan me ook niet meer herinneren hoe en op grond waarvan, maar er brak een periode aan waarbij ik me serieus begon af te vragen: hoe kom ik aan het begrip god’? God zat in mijn hoofd als een vage, vormloze massa. Ik moest toen heel nuchter vaststellen dat het begrip ´god´ geen weten was, geen ervaring, maar mij door mensen in  mijn omgeving was aangepraat, in mijn geest was geplant. God was gewoon een implantaat.´

Hein Thijssen – ´Het leven is een schijtende merel´

Joop Ha Hoek - 9 juni 2022

‘Alleen voor een ontwaakte is het achtvoudige pad een natuurlijke zaak’

Meer onder 'pakhuis van verlangen'

Footer

Boeddhistisch Dagblad

over ons

Recente berichten

  • Birmese advocaten gearresteerd – vrees om politieke gevangenen te vertegenwoordigen
  • Boeken – DHAMMA-ZAADJES — Deel I
  • Verlichting is de kous op je kop
  • ‘Humor onttroont elke grootinquisiteur’
  • Guy – Het begrijpen van de ware aard van de dingen

Reageren

We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

Over het BD

Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
Lees ons colofon.

Zie ook

  • Contact
  • Over ons
  • Columns
  • Reageren op de krantensite

Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.

 

Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken.  Via de instellingen kun je bepalen wat je wel of niet toestaat: bekijk je instellingen.

 

Privacy en cookies

Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken en als je reageert: je naam en mailadres.

Zo houden we bij hoe de site gebruikt wordt en hoe vaak.

Hier kun je instellen welke cookies je wel of niet toestaat.

Noodzakelijke cookies

Met deze cookies slaan we je voorkeuren in het gebruik van deze website op.

If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.

Privacy

Bekijk wat we wel of niet doen met je gegevens