Vier slagen in de lucht.
1. Grondslag
Verlichting is geen alomvattende verklaring. Het is geen machtsgreep. Het is geen denken dat zegeviert over de wereld.
Verlichting is een denken dat zegeviert over zichzelf. Niet ooit, definitief, waarna het voor eeuwig stilvalt, maar telkens weer, de hele dag door, nu en nu en nu.
2. Terugslag
Als verlichting inderdaad een denken is dat zegeviert over zichzelf, dan zegeviert het natuurlijk ook over het denken over zichzelf.
Dus ook over het denken dat verlichting een denken is dat zegeviert over zichzelf, nu en nu en nu.
Dus ook over het denken dat verlichting geen alomvattende verklaring is, geen machtsgreep, geen denken dat zegeviert over zichzelf.
Dus ook over het denken in termen van ‘verlichting’, ‘zegevieren’ en ‘het denken’, of in wat voor termen ook.
Dus ook over het denken zonder termen, of welke vorm van anders denken of niet-denken ook.
Wat blijft er dan nog over?
Is er dan nog wel iets dat verlichting mag heten?
3. Uitputtingsslag
Verlichting is het einde van verlichting, zou je denken, maar dat is opnieuw een gedachte.
Verlichting is het einde van het denken dat verlichting het einde is van verlichting, zou je denken, maar dat is opnieuw een gedachte.
Verlichting is het einde van het denken dat verlichting het einde is van het denken dat verlichting het einde is van het denken, zou je denken, maar dat is opnieuw een gedachte.
4. Golfslag
Is verlichting nu een overwinning van het denken op het denken, het einde van het denken, allebei of geen van beide, wat denk jij?
Voor mij is verlichting een vinger uit het gat van de geest die ooit een dijk is geweest.
Kijk hem eens nat gaan!
