• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Twaalfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten – alle links
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
    • Redactiestatuut van het Boeddhistisch Dagblad
    • Redactieformule van het Boeddhistisch Dagblad
  • Privacy

Home » Dossiers » Boeddha in de bajes » Boeddha in de bajes – Rob en Bert

Boeddha in de bajes – Rob en Bert

5 maart 2021 door gastauteur

Vanmiddag heb ik met twee gedetineerden afgesproken. Ieder een uur.* Voordat ik mijn auto uitstap zit ik altijd even in stilte, bezin me waarom ik hier ben en kijk ik wat er buiten gebeurt. Het is een komen en gaan van mensen, van auto’s en vrachtauto’s. Een groot bedrijf waar mensen op bezoek komen, waar mensen naar binnengaan om te werken en anderen naar buiten komen omdat hun werkdag er weer op zit. Waar gedetineerden onderweg zijn om te komen of te gaan. De logistiek is een enorm gebeuren.

Het binnengaan van de penitentiaire inrichting (pi) is routine geworden; als er niemand voor me is ben ik in vijf minuten binnen. Bij de plek waar ik moet zijn meld ik me aan bij de portier, de naam van degenen die ik bezoek en mijn naam worden gecheckt en dan mag ik naar binnen. Nog eens drie deuren door en ik zit in de bezoekruimte en wacht op de eerste gedetineerde. Een moment om even te mediteren, in stilte te zitten zonder enige afleiding, zonder enig geluid. Ik ben ‘slechts op bezoek’.

De ene keer duurt het wachten wat langer dan de andere omdat de gedetineerde moet worden opgehaald van zijn afdeling. Deze keer lijkt het langer te duren dan anders. Omdat ik geen horloge bij me heb weet ik niet hoe lang ik hier zit. Het is een bijzonder gevoel zonder tijd te zijn, weten dat ik hier twee uur ben en dat ik twee uur de tijd heb om naar deze mannen te luisteren met ze te praten.

Op een gegeven moment realiseer ik me dat het toch wel erg lang duurt voor er iemand komt. Ik druk op de intercom en spreek met de portier. ‘We zijn u helemaal vergeten …’ zegt hij. Ik vraag hoe laat het is en er blijkt al een half uur om te zijn. We passen er een mouw aan zodat ik beide mannen in ieder geval drie kwartier kan spreken.

De eerste Rob, vertelt dat hij hier al zo lang komt dat hij het nog mee heeft gemaakt dat er geen muren om het terrein stonden maar alleen prikkeldraad en dat de bewakers nog met geweren rondliepen. Rob is min of meer regelmatig in de pi, het binnen zijn geeft hem rust en structuur terwijl hij buiten zijn vaak lastig vindt. Hij vertelt over andere gedetineerden die hij al heel lang kent en met wie hij regelmatig hier of in een andere pi de tijd doorbrengt. Hij is vandaag erg onrustig, voelt zich niet lekker en heeft eigenlijk niet zo’n zin in het gesprek. In mediteren of zelfs maar even stilzitten heeft hij helemaal geen zin. We besluiten het gesprek te beëindigen, bellen de bewaker en hij wordt weer opgehaald. Tot volgende week.

De deur naar de gang mag open blijven tot Bert komt. Zo kan ik in de gang loopmeditatie doen en kan ik naar buiten kijken waar de bomen alweer blad aan het krijgen zijn. Het gesprek laat ik bezinken. Hoe moet het zijn hier een groot deel van je leven te hebben doorgebracht en daar min of meer vrede mee te hebben? Rob lijkt een manier om de tijd door te brengen te hebben gevonden: ‘het is hier net alsof je op een retraite bent.’

Bert zijn detentie zit er bijna op. Hij weet precies over hoeveel tijd hij wordt overgeplaatst naar een tbs-instelling. Daar is hij gedetineerde af en is hij patiënt. Hij ziet er naar uit want hij is wel klaar hier. “Wat ben ik in die zeven jaar hier nu wijzer geworden?” Hij vindt het vreselijk wat hij gedaan heeft en heeft daar ook spijt van. De officier van justitie is het niet eens met de keuze voor een tbs-instelling dichtbij zijn woonplaats waar hij vanwege de ouderdom van zijn ouders naar toe had gewild en daar baalt hij van.

Met Bert begin en eindig ik het bezoek met een korte meditatie en zitten we na het klinken van het belletje dat ik altijd bij me heb in stilte met elkaar. Soms is dat kort, soms wat langer. In groot vertrouwen heb ik mijn ogen gesloten, ik weet dat hij mij niets aan zal doen. Kennelijk is dat vertrouwen wederzijds want hij lijkt wat meer tot rust te komen. We zijn blij met onze ontmoetingen die ons beiden veel geven. Te snel is de tijd weer om. Volgende week ontmoeten we elkaar weer. Bert gaat weer weg, wordt gefouilleerd en loopt naar zijn afdeling. Ik gun het hem zo dat hij goed opgevangen en begeleid wordt en op termijn weer op een gewone manier deel van de maatschappij mag uitmaken.

Wat is het leven toch betrekkelijk. De een berust er min of meer in wat hem overkomt en hoe hij door het leven gaat, een ander is graag zo gauw mogelijk weer vrij en is er van overtuigd dat wat hij gedaan heeft nooit meer zal gebeuren.

Na een paar minuten sta ik weer buiten en kan weer gaan en staan waar ik wil. Wat een rijkdom. Het regent licht, het is voorjaar, de natuur is prachtig en ik geniet er met volle teugen van. Langzaam loop ik mijn rondje door het bos, langs het ven, vandaag ook over het pad naar de fusilladeplaats. Opeens voel ik de ellende en het verdriet in mijn lijf van bijna 80 jaar geschiedenis van onderdrukking en repressie die begon toen de Duitsers hier in 1942 ‘SS-Konzentrationslager Herzogenbusch’ bouwden. Over het pad waar ik nu op loop, liepen velen hun dood tegemoet. De schoten waren tot in het kamp te horen. Het te bezoeken** crematorium en de asputten liggen bijna tegen een buitenmuur van wat nu de p.i. is.

* De gesprekken zijn gevoerd voor corona uitbrak.
** Nationaal monument Kamp Vught

Delen is rijkdom:

  • Twitter
  • LinkedIn
  • E-mail

Categorie: Boeddha in de bajes, Gezondheid, Rechtspraak, Zorg Tags: boeddha in de bajes, deel 4, kamp Vught, meditatie, retraite, rust, tbs, vertrouwen

Lees ook:

  1. Kwan Yin Huis hoopt op geldschieters, onderhuurders en donateurs
  2. Een klankschaal op mijn buik
  3. Marien Bakker – ‘Zo kan ik de wereld aan’
  4. Edel Maex: ‘Meditatie is heel eenvoudig’

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Primaire Sidebar

Door:

gastauteur

diverse schrijvers 
Alle artikelen »

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

20 mrt
Open Les Kum Nye Yoga en meditatie | Live op ma t/m wo
20 mrt 23
21 mrt
Stoepaceremonie Nieuwe Maan | Live
21 mrt 23
21 mrt
Meditatiecursus in de Dhammakaya traditie
21 mrt 23
21 mrt
Vipassana meditatie Rotterdam
21 mrt 23
Rotterdam
22 mrt
Online Lezingenserie 'Universele symbolen: de taal van de ziel' (4)
22 mrt 23
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    Wanneer iedereen liegt, weet niemand nog wie er liegt

    Kees Moerbeek - 19 maart 2023

    Een staatsgreep, of het manipuleren van het politieke systeem zijn voorbeelden van andere manieren om aan de macht te grijpen dan verkiezingen. Onverbloemde macht is echter beperkt houdbaar en macht verkregen met geweld vraagt meer geweld om het in stand te houden.

    Geschiedkundige Romila Thapar – de stem van afwijkende meningen

    Kees Moerbeek - 12 maart 2023

    Romila Thapar is een van India’s meest vooraanstaande geschiedkundigen. In haar boek Voices of Dissent (2020) beschrijft ze de rol van het ‘meningsverschil’ in de verschillende periodes van de Indiase geschiedenis. De Boeddha was een van degenen die vraagtekens zette en met een alternatief kwam. Dit artikel gaat met grote stappen door haar boek.

    Het jaar 2023 – dag 66 – vlokjesneeuw

    Joop Ha Hoek - 7 maart 2023

    KNMI regen en natte sneeuw. Somewhere over the rainbow, skies are blue. Take care out-there.

    Spelen met oneindigheid, verrassende figuren en patronen

    Erik Hoogcarspel - 6 maart 2023

    Hoe zit het nu met het oneindige? Om te beginnen merkt Zantema op dat er verschillende soorten oneindigheid bestaan. Als voorbeeld noemt hij het zogenaamde Hilbert-hotel, vernoemd naar de wiskundige David Hilbert. Dit is een denkbeeldig hotel met oneindig veel kamers. Als deze allemaal bezet zijn en er meldt zich een nieuwe gast, dan zou hij of zij op het eerste gezicht geen kamer kunnen krijgen. Dit lukt echter wel met een bepaald trucje: laat iedere gast verhuizen naar de kamer ernaast. Deze is er altijd, anders zouden er niet oneindig veel kamers zijn. De eerste kamer komt dan vrij.

    Hoe zen is Zuid? De weg van de vier geloften met een bus vol ikken.

    Erik Hoogcarspel - 2 maart 2023

    De schrijfster, Hanneke Dijkman, is lerares zenmeditatie en woont in Rotterdam Zuid, in de wijk Vreewijk. Als Rotterdammer vraag je je dan af zen in Zuid ‘ken dit wel?’ Zuid is namelijk het jongste en armste deel van de stad, de plaats waar in het begin van de vorige eeuw arme landarbeiders uit Zeeland en Friesland kwamen wonen om in de haven te werken. De Rotterdammers aan de linker Maasoever hadden het toen over de ‘boeren’, die een geit op zolder hadden en in klederdracht liepen. Dit is natuurlijk nogal overdreven, maar Zuid heeft de reputatie van een verzameling probleemwijken nooit helemaal van zich af kunnen schudden.

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • Van nul tot stil in acht tellen
    • Het jaar 2023 – dag 79 – ferwart
    • Boeken – Mijn kind heeft OCD
    • Jasper – Vrouwen in het Zwart in Groningen
    • Over de Lotus-soetra (13): De parabel van het brandende huis

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.

     

    Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken.  Via de instellingen kun je bepalen wat je wel of niet toestaat: bekijk je instellingen.

     

    Privacy en cookies

    Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken en als je reageert: je naam en mailadres.

    Zo houden we bij hoe de site gebruikt wordt en hoe vaak.

    Hier kun je instellen welke cookies je wel of niet toestaat.

    Noodzakelijke cookies

    Met deze cookies slaan we je voorkeuren in het gebruik van deze website op.

    If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.

    Privacy

    Bekijk wat we wel of niet doen met je gegevens