Ik vergeet nooit mijn eerste zendag in de Harp te Izegem. Geen omhaal van woorden. Geen lange beschouwingen. Alleen een uiterst korte uitleg, waarna ik hartelijk uitgenodigd werd om mee in de stilte te gaan zitten. Het raakte mij dat ik meteen werd overgelaten aan mijn eigen weg. En ook, toen ik er iets over ging lezen, dat zen geen theorie wil zijn, geen filosofie, geen theologie, geen dogmatiek, zelfs geen methode, maar gewoon: rechtstreekse omgang met het Mysterie in een aandachtige aanwezigheid, zonder dat Mysterie te willen grijpen.
Uit De smaak van stilte, Bieke Vandekerckhove, Uitgeverij Ten Have, Kampen 2010. Pagina 29.
