• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Veertiende jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Jana Verboom
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten – alle links
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
    • Redactiestatuut van het Boeddhistisch Dagblad
    • Redactieformule van het Boeddhistisch Dagblad
  • Privacy

Home » Boeddhisme » Zen » Sogenji desu – gaitan

Sogenji desu – gaitan

29 september 2022 door Bertjan Oosterbeek

GaitanHet werd al donker buiten. De ramen van de zendo – de meditatieruimte – stonden wijd open en een koele bries waaide naar binnen. De grote, ronde, witpapieren lampen waren op de schemerstand gezet. Vooral voor dikke meikevers waren die lampen onweerstaanbaar; er vlogen wel twee of drie exemplaren tegelijk omheen. Eens in de zoveel tijd belandden ze per ongeluk in het binnenste deel van de lamp. Dan volgende er een hoop lawaai van vleugels die ratelend tegen de lampenkap aansloegen, waarna ze zich als een steen naar beneden lieten vallen en voor dood op de betonnen vloer bleven liggen. Eventjes maar, want al gauw stegen ze weer op en gingen in brede cirkels vliegend opnieuw op het licht af. Soms vlogen ze zo dicht langs mijn hoofd dat mijn nekharen overeind gingen staan van het zware gezoem.

Het was mijn tweede avond in Sogenji. Ik zat in de gaitan, op het kussen naast Amos die twee maanden eerder gearriveerd was. De gaitan was een gang die parallel liep aan de zendo, en waar alle new arrivals hun eerste maanden in Sogenji doorbrachten. De gaitan stond in open verbinding met de zendo, maar had als voordeel dat je tijdens de meditatie eventueel even kon gaan verzitten – of als het echt niet meer ging zelfs even kon gaan staan – zonder dat je de anderen daarbij lastig viel. Al was dat niet echt de bedoeling natuurlijk.

Voordat ik vertrok, had ik gedacht dat de grootste uitdaging ‘het overleven van mijn weekje vakantie in Japan vooraf’ zou zijn. Die ondoorgrondelijke cultuur, die afstandelijke mensen, niks maar dan ook helemaal niks kunnen lezen of zeggen… ik zag er toch wel tegenop. Maar, zo hield ik mezelf voor, eenmaal in Sogenji zou alles weer vertrouwd en bekend zijn. Ik had immers al meer dan tien jaar zen-ervaring. Wat kon daar nog misgaan?

Niks was minder waar. Japan bleek een heel makkelijk land te zijn om in rond te reizen. De mensen waren vriendelijk, behulpzaam en geduldig, de tempels, kastelen en andere bezienswaardigheden perfect aangegeven en makkelijk te vinden; en zelfs het reizen met trein en bus leverde geen noemenswaardige problemen op. Japan was in alles een uiterst modern land waarin ik me als westerling al heel snel op mijn gemak voelde.

Maar dan Sogenji. Daar voltrok alles zich in zo’n sneltreinvaart – het eten, het werken en ja, op een bepaalde manier zelfs het mediteren – dat de Shinkanzen (de Japanse kogeltrein) er niets bij was. Ik moest flink m’n best doen om alles bij te kunnen benen en ik voelde me – ondanks tien jaar ervaring – weer een enorme beginner. De eerste keer bijvoorbeeld dat ik de choka – het dagelijkse reciteren van de soetra’s – meemaakte, ging dat in zo’n razend tempo, dat het me zelfs niet lukte om ze ook alleen maar mee te lezen. Peter, die naast me zat, probeerde me te helpen door zo nu en dan aan te wijzen waar we inmiddels waren, steevast drie of vier pagina’s verder dan waar ik mijn soetraboekje open had. En zelfs de Hartsoetra – die ik uit mijn hoofd ken en die ik in mijn leven al zo’n 1.500 keer gereciteerd moest hebben -zelfs díe lukte niet. Al na een regel of tien was ik de tekst kwijt.

Ook zazen – het zitten in meditatie – viel in het begin helemaal niet mee. Bij de laatste sesshin die ik in Nederland gedaan had, had ik – niet zonder trots, geef ik toe – de hele tijd in volledige lotus kunnen zitten: m’n linkervoet op de rechterdij, m’n rechtervoet op de linker. Maar door de rottige zitkussentjes die ze in Sogenji hadden, lukte me dat hier niet. Ik had enorm veel heel van last van slapende benen.

Maar natuurlijk wilde ik me niet laten kennen en probeerde toch – zo vaak als het ging – toch in de volledige lotus te zitten. Met al het andere mocht ik dan een absolute beginner zijn, ik zou toch wel even laten zien hoe goed ik kon zitten! Met pijn en moeite was het me die avond al vier perioden gelukt om zo te zitten, en die vijfde – zo nam ik me voor – zou ook nog wel gaan. Maar na een kwartier stonden er zweetdruppels op mijn voorhoofd, dat daardoor ijskoud aanvoelde. Daarna begonnen mijn benen – en niet veel later ook mijn armen – hevig en ongecontroleerd te trillen. Maar opgeven wilde ik niet, ik moest en zou ook deze periode ‘gewoon’ stil blijven zitten. Ik werd ook misselijk, begon te duizelen en was op een gegeven moment zelfs bang dat ik flauw zou gaan vallen. Uiteindelijk voelde ik me zo slecht, dat ik wel op moest geven. Heel voorzichtig – zodat niemand het zou zien – liet ik mijn rechtervoet van mijn linkerdij glijden.

Nog geen twintig tellen later ging het belletje dat het einde van de periode aankondigde. ‘Verdomme,’ dacht ik, ‘als ik nou nog twintig seconden had volgehouden…’ Gelukkig kon ik het later wat relativeren. Ik had het niet ‘net niet’ gehaald, maar ‘bijna helemaal uitgezeten.’ Zo diep als nu was ik nog nooit gegaan. En dit was pas de tweede dag!

In 2012 en 2013 plaatste het Boeddhistisch Dagblad elke veertien dagen het relaas over de belevenissen in een Japans klooster van Bertjan Oosterbeek. Hij bracht daar een jaar door. Wij plaatsen nu opnieuw de hele lezenswaardige serie, echter in een hogere frequentie.

De verhalen ‘Sogenji desu – verhalen uit een Japans zenklooster’ zijn gebundeld en verkrijgbaar als boek en e-book.

Bertjan Oosterbeek schrijft nog meer verhalen, ook over zen. En die zijn te lezen op zijn website www.bertjanoosterbeek.wordpress.com?

 

(c) 2012 Bertjan Oosterbeek

www.gertjanoosterbeek.nl

 

 

Categorie: Bertjan Oosterbeek, Columns, Zen Tags: Bertjan Oosterbeek, Japan, klooster, Shodo Harada Roshi, sogenji desi, zen

Lees ook:

  1. Sogenji desu – gaitan
  2. Sogenji, de sangha
  3. Sogenji desu: KUFU
  4. Sogenji Desu, de aankomst

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Lees Interacties

Reacties

  1. Lucia zegt

    30 september 2022 om 11:16

    De link http://www.gertjanoosterbeek.nl/ is een dode link. Ook http://www.bertjanoosterbeek.nl werkt niet.

Primaire Sidebar

Door:

Bertjan Oosterbeek

Is bioloog, filosoof en zen student. Tussen 2011-2012 bracht hij een jaar door in het zenklooster Sogenji (Okayama - Japan) om zen te studeren bij zenmeester Shodo Harada Roshi. Eind april 2012 keerde hij terug naar Nederland. Vol van verhalen natuurlijk. 
Alle artikelen »

Agenda

  • Agenda
  • Geef je activiteit door

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

  • 10 februari 2025
    Zen Spirit studiegroep 'Het verborgen licht'-vanaf 10 februari 2025
  • 9 mei 2025
    Seminar Tenzin Wangyal Rinpoche
  • 12 mei 2025
    Maandagochtend meditatie in Amsterdam-West
  • 13 mei 2025
    Verdiepingsbijeenkomst Hand in hand met de Boeddha
  • 13 mei 2025
    Dinsdagavond op even weken samen mediteren in Almere Buiten
  • 13 mei 2025
    Oude boeddhistische inzichten voor geslaagde moderne relaties
  • 13 mei 2025
    Oude boeddhistische inzichten voor geslaagde moderne relaties
  • 13 mei 2025
    Oude boeddhistische inzichten voor geslaagde moderne relaties
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    Weet jij wat een anker is? Test jezelf!

    Hans van Dam - 2 mei 2025

    Deel 3 van een 5-delig dwaalgesprek over de mystieke roos.

    ‘Het leven zelf is zazen’

    Wim Schrever - 28 april 2025

    De grote tragedie hier in het Westen is dat we onze eigen spirituele traditie zo snel hebben opgegeven en met het badwater -de religie- ook het kind -de spiritualiteit- hebben weggegooid. Terwijl een mens fundamenteel nood heeft aan spiritualiteit, aan zingeving.

    Geschiedenis als wapen deel 1

    Kees Moerbeek - 20 april 2025

    President Vladimir Poetin zei in 2014: ‘Onze collectieve herinnering bepaalt onze cultuur, onze geschiedenis en onze tegenwoordige tijd. En onze toekomst zal worden gevormd aan de hand van onze historische ervaring.’ Hij is het zelf die actief deze herinnering en ervaringen vorm geeft en propageert. Ivo van de Wijdeven schrijft dat in de Sovjettijd er nog werd gegrapt dat het land een zekere toekomst had, maar een onvoorspelbaar verleden. Onder Poetin is Ruslands geschiedenis als in beton gegoten. Er is maar één historische waarheid en deze is verankerd in de grondwet en de Nationale Veiligheidsstrategie.

    Jaloerse goden te slim af – de geschiedenis de baas…?

    gastauteur - 13 april 2025

    Hongersnood in een hermetisch afgesloten kuststrook die onwillekeurig aan de vernietigingskampen van weleer doet denken, besmet met meer dan een zweem van genocide… Regeert Adolf Hitler over zijn graf heen? Want bestaat Israël niet bij diens gratie? Zou zonder die bittere nazi-erfenis Palestina als land van drie monotheïstische religies niet nog gewoon zo heten? Is de grond er niet vervloekt, juist door godsdiensten die, gevoed vanuit één fictieve bron, vervolgens als protestbeweging steeds in chronologische volgorde aan haar voorgangster ontspruiten, waarmee de kiem voor een eeuwigdurende vete om de absolute waarheid is gelegd? En claimt niet elk van deze broeder- of zusterstromingen dat stuk met hun aller bloed doordrenkte aarde, aanvankelijk voor Abrahams JHWH, vervolgens voor Jezus’ Vader en ten slotte voor Allah – drie godheden die, in verbitterde onderlinge jaloezie verwikkeld, strijden niet alleen om religieuze hegemonie, maar ook om de profane en politieke macht?

    Wat is quiëtisme?

    Hans van Dam - 27 maart 2025

    Over het stillen van de wil.

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • Het wezen van het christendom
    • Guy – dhammazaadjes – Onwetendheid
    • Burgerinitiatief – ‘minister  van vreemdelingenhaat Faber uit ambt zetten’
    • Gedachten over een haiku 36 – Chiyo-ni
    • Ardan – Een boot die waarschijnlijk nooit komt…

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.