• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Elfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Eelco van der Meulen
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
  • Privacy

Home » Boeddhisme » Zen » De Lena

De Lena

30 november 2019 door Zeshin van der Plas

Ik heb zeemansbloed. Mijn vader was visserman en mijn eerste boot was een oude kapokmatras die in de Oude Rijn dreef. Toen mijn moeder mij ontwaarde gilde ze: ‘‘Kom naar de kant moet je verzuipen’. Die matras is later een kano geworden en vandaaruit ben ik naar de Rijn-en kustvaartschool (gevaren) gegaan, maar de Rijnvaart was geen succes.

Ik ben straatmuzikant geworden en kindertheater gaan doen. Maar varen zat nog steeds in mijn bloed. Ik woonde toentertijd in een piepklein arbeidershuisje in een donker steegje net buiten de singels van Leiden. Een kennis van mij, ook een bootfanaat, kwam vertellen dat de ‘Lena’, een oud beurtvaartschip te koop was. Mijn financiële situatie was: Ik speelde op zaterdag op de markt gitaar ik verdiende daarmee genoeg voor de huur, nutsvoorzieningen en levensonderhoud. Als mijn mondvoorraad en geld op was pakte ik mijn gitaar en speelde in een uurtje voldoende geld bij elkaar om de week weer door te komen.

In mijn overmoed belde ik de eigenaar van de Lena op en de vraagprijs was 5000 gulden en ik zei: ‘Ok in principe verkocht, maar wilt u mij een week de tijd geven om de financiën rond te krijgen. We hadden een akkoord en ik gaf mijzelf een week om de boel rond te breien en als het me niet zou lukken de hele boel weer als een paar versleten schoenen laten vallen. Ik kon zegge en schrijven 1000 gulden van een vriend lenen. Banken lachten zich rot als ik om een persoonlijke lening kwam zeuren en aan het eind van de week kwam ik tot de conclusie om maar van het hele avontuur af te zien.

Ik belde de eigenaar op met de mededeling dat ik de financiering niet rond kon krijgen, wat hij jammer vond omdat het schip dan naar de sloop ging. Ik zei onmiddellijk: ‘ Ik kreeg bij banken geen persoonlijke lening, maar misschien bent u bereid om met mij een regeling te treffen’. We kwamen overeen dat ik 1000 gulden zou aanbetalen en de rest binnen een half jaar. Ik ging als de wiedeweerga naar die vriend waar ik om die 1000 gulden bedelde en de Lena was van mij. Een schip van 20 meter dat al meer dan 30 jaar niet meer op de helling was geweest, waarvan de motor niet meer liep en in het dek grote doorgeroeste gaten zaten. Ik heb toen mij hele huisraad verkocht dat bij elkaar 1500 gulden opleverde en waarvan ik mijn vriend van afbetaalde en het schip op de helling kon gaan.

Wonder boven wonder bleek de conditie van het casco in een goede staat te zijn, Ik zei mijn arbeidershuisje vaarwel en ging in het vooronder van het schip wonen. Ik was inmiddels al een paar jaar lid van het zengroepje in Leiden, maar wat nog wonderlijker was is dat de ligplaats van mijn schip voor de deur van de vriend was die mij in de eerste plaats mij naar de zenclub had gestuurd.

De kunstenaarskolonie waar wij eerst woonden was een complex van de gemeente en weer opgeëist om er het museum ‘Boerhave’ in te vestigen. Om kort te gaan- ik heb in 3 jaar tijd van een drijvend wrak weer een varend schip gemaakt, zeg maar: ‘Zen en de kunst van het bootonderhoud’. Tot mijn groot verdriet kreeg de zenlerares een vriend in Amsterdam en het zenclubje viel uit elkaar. Maar ik was niet voor één gat te vangen ik verbouwde het ruim van het schip tot zendo en belde ene meneer Tydeman op. Een autoriteit op zengebied met de vraag of hij les wilde komen geven. Door een te druk bestaan had hij daar geen tijd voor, maar ik was wel welkom in de Kosmos in Amsterdam om bij hem zenlessen te volgen.

Ik heb Maarten Houtman en Erik Bruijn ook nog geprobeerd maar zo als veel in mijn leven ‘je moet het zelf maar doen’. Een groot stuk in de krant: ‘Zondag 14:00 uur openhuis zenmeditatie’. De zaterdag ervoor een succesvol feest gegeven als inwijding van de zendo waar heel religieus Leiden en omstreken aanwezig waren. De volgende dag regende het pijpenstelen en ’s middags om drie uur kwam een geïnteresseerde binnen en een half uur later nog iemand die kwam schuilen voor de regen. De geïnteresseerde stelde vragen over ene meneer Eisai en Obaku zen , ‘Who the fuck is Eisai en wat is Obaku?’ Op de zenclub mediteerden we en de lerares sloeg op een belletje als het voorbij was, en what the fuck is kinhin?’

De man die kwam schuilen grinnikte achter zijn hand en de zen-expert vertrok na een kwartiertje en wenste mij veel succes. Nou daar zat ik met een schaal vol Chinese koekjes en een koude pot thee. Ik liet de hele bliksemse boel als een paar versleten schoenen vallen en volgde mijn zeemansbloed. Ik verkocht de Lena en kocht een kustgatkruiser, een zeilboot van 7 meter die wel een stootje kon hebben en ik vertrok richting de wereldzeeën. Op de Middellandse zee kwam ik met mijn notendopje in een Tramontane terecht- een vliegende storm waardoor ik mijn zeilen verving door een uit de kluitengewassen servet waardoor de snelheid nog steeds 300 km per uur was. De zoutaanslag op mijn bril was voldoende om de rest van de reis aardappels in te kunnen koken. Volledig uitgeput liet ik het anker in de haven van Alicante vallen en nam mij voor om hier een paar dagen op adem te komen.

Al passagierend kwam ik in het centrum van de stad een poster tegen met een aankondiging van een boeddhistische lezing door ene meneer ‘Sangharakshita’ die bij nader inzien een Engelsman in driedelig kostuum bleek te zijn. Hij onderwees een soort Tibetaans boeddhisme, maar na de lezing bleef mijn voorkeur toch uitgaan naar zen. En wonder o wonder- een paar dagen later zag ik in een etalage van een boekwinkel een boekje over zen liggen met bijbehorend cassettebandje uitgegeven door een zentempel in Madrid. Om kort te gaan ik verkocht mijn zeilboot en trad in in de tempel in Madrid. Maar niet voor lang, een halfjaar later zat ik in het klooster Bukkoku-Ji in Japan waar al mijn behoudendheid werd weggegrist, althans ik liet het weggrissen.

Ik was naïef en deed wat van mij gevraagd werd, later kom je er achter dat veel monniken de kloosterregels en de voorschriften met een korreltje zout namen. Maar mijn naïviteit zorgde er wel voor dat ik in plaats van pootjebaden vanaf de allerhoogste zen-duikplank een stap naar voren nam. Al mijn behoudendheid veranderde in hallucinaties, angst en vervreemding, als een iemand die voor het eerst in het water valt trachtte spartelend ik uit alle macht weer houvast te krijgen. Grip op de realiteit, uiteindelijk kon ik niet anders dan verdrinken en mij weg te laten drijven in de nevel van de waan. Ik lag in bed en af en toe kwam de Roshi kijken en zei ‘Dont worry, Kannon sama (Avalokitesvara) takes care of you’. Hij had meer met dit bijltje gehakt, bij zijn leraar was het hem ook overkomen hij noemde het ‘makyo illusions’. Langzamerhand kom je er achter dat er geen houvast, zekerheid of vastigheid is, alles wat je wilt pakken, vasthouden of bereiken is graaien in de leegte. Al mijn hoop om iets te bereiken werd de bodem ingeslagen. Ik wilde monnik worden, een echt monnikspak mogen aantrekken en men zou dan zeggen: ‘Kijk eens, een echte monnik, goede morgen eerwaarde’.

Ik stelde me afhankelijk op, van wat? Wensen, houvast, eer, aanzien, aan ‘ik ben iemand’ en in een klap donderde ik in eenzaamheid, teleurstelling, ontnuchtert en van god en alles verlaten. Je kijkt om je heen en ziet dan dat het merendeel van de kloosterlingen hier mee worstelt en dat monnik worden de boel alleen maar erger maakt. Je word afhankelijk van je status en constant word er een beroep op je gedaan ‘ Kunt u een ceremonie doen, kan ik met u praten, wilt u mijn auto inzegenen, kunt u voor mijn moeder sutra’s zingen, een kaarsje branden enz.

Later kwam ik er achter dat dit ‘retraite’ is, afgezonderd zijn, een roep volgen waar je geen weerstand aan kunt bieden, een worsteling met dat wat je als ‘jezelf’ beschouwt. Dit had ik op zijn allerminst verwacht toen ik voor het eerst op een kussentje ging zitten, ik zou gelukkig, rustig en tevreden worden, een toonbeeld van rust en wijsheid. Maar dat alles is geen fuck waard het is graaien in de leegte. Kun je rust, balans of wijsheid vastpakken of meenemen? Mijn leraar is dement geworden- wat wil je bereiken, vasthouden, een rugzak vol wijsheid, spiritualiteit, rust en balans, het belemmerd alleen maar je vrijheid. Het is waardeloos, het is net als je winterjas meenemen naar de tropen, je hebt er alleen maar last van.

 

Delen is rijkdom:

  • Twitter
  • LinkedIn
  • E-mail

Categorie: Columns, Zen, Zeshin van der Plas Tags: boot, Erik Bruijn, Lena, Maarften Houtman, Nico Tydeman, rijnvaart, templ, Utrecht, zeemansbloed, zeilboot

Lees ook:

  1. Tulpenboeddhisme: Hoe het boeddhisme in Nederland wortel heeft geschoten (3)
  2. Zie overzijde
  3. Misstap, Dharma en democratie
  4. Sogenji Desu – Shu Jo Mu Hen…

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Lees Interacties

Reacties

  1. G.J. Smeets zegt

    30 november 2019 om 15:01

    Mooi lied, Zeshin. Ik zing er een terug:

    Schuitje varen, theetje drinken
    varen we naar de Overtoom,
    drinken we zoete melk met room,
    zoete melk met brokken,
    kindje mag niet jokken.

  2. Paul de Jager zegt

    2 december 2019 om 08:36

    Mooi verhaal!

Primaire Sidebar

Door:

Zeshin van der Plas

Zenleraar, oud-globetrotter, oprichter van Suiren-ji zencentrum. Schrijver van versjes, liefhebber van het leven. www.zencentrum.nl 
Alle artikelen »

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

  • 19 augustus 2022 - 21 augustus 2022
    Retraite weekend | Vreugde van zijn: gelukkig zijn | Live | 19-21 aug
  • 22 augustus 2022 - 26 augustus 2022
    3-daagse boeddha vakantie
  • 26 augustus 2022 - 28 augustus 2022
    Retraite weekend | Liefde en Compassie voor jezelf en anderen | Live| 26-28 aug
  • 29 augustus 2022
    Discovering Buddhism open Class
  • 30 augustus 2022
    Inloopavond Maitreya instituut Amsterdam
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    Boekbespreking – Vrije staatkundige stellingen

    Erik Hoogcarspel - 17 augustus 2022

    De “Vrije staatkundige stellingen” ademt de sfeer van de moderniteit, de sfeer die het meest treffend werd verwoord door René Descartes, die 15 jaar daarvoor was overleden. Alles wat werkelijk is, is redelijk en alles wat redelijk is, is werkelijk.

    De rafelkant van onze democratische rechtsstaat – deel 2

    Kees Moerbeek - 14 augustus 2022

    De belangrijkste taak van de rechtvaardige, ‘wiel-draaiende vorst (de rājā cakkavattī) is het opheffen van armoede, die leidt tot diefstal en ander moreel wangedrag. De manier om criminaliteit te bestrijden is niet wreder straffen en de wet strikter toe te passen, maar mensen een gelegenheid en een perspectief bieden om op een eerlijke manier hun brood te verdienen. Hebben de mensen een acceptabele levensstandaard dan berokkenen zij anderen geen kwaad en zal het land vrede en rust kennen.

    De rafelkant van onze democratische rechtsstaat – Deel 1

    Kees Moerbeek - 7 augustus 2022

    De auteur signaleert een onontkoombare overgang naar een staatsgrenzen overstijgende vervlechting van belangrijke leefomstandigheden op economisch, cultureel, klimatologisch en technologisch gebied. Het verlies van houvast dat dit veroorzaakt valt samen met het verlies van de bescherming door de verzorgingsstaat. Dit wordt verergerd door de onverschilligheid in leidende politieke en economische kringen ten opzichte van de onzekerheid die de veranderingen oproepen. De weerstand die dit alles opwekt neemt op veel plaatsen onder invloed van populistische en autoritaire bewegingen ‘de vorm aan van een afwijzing van anderen, andersdenkenden en andersverschijnende mensen.’

    Woef hé…een signalering

    Erik Hoogcarspel - 4 augustus 2022

    Georg Luck (1926 – 2013) was hoogleraar aan de Universiteit in Baltimore, Verenigde Staten in de klassieke cultuur en talen. Aan het einde van zijn carrière heeft hij op verzoek van een collega een studie uitgevoerd naar een heel aparte groep van filosofen, de cynici. Het wordt cynicus is afgeleid van “hond”, kynos. Deze “honden” predikten voor het volk en leidden talentvolle leerlingen op.

    De kinderen hebben nu rust nodig. Over ouderverstoting.

    Rob van Boven en Luuk Mur - 2 augustus 2022

    De kinderen waren 5 en 4 jaar toen de moeder vertrok met de kinderen. Ze wilde niet langer als slaaf behandeld worden door haar man. De kinderrechter besliste dat het woonverblijf bij moeder was, er kwam een bezoekregeling met vader en er werd opgelegd dat de ouders mee zouden doen aan ouderbemiddeling. De bemiddeling werd geen succes en ook een tweede en derde poging mislukte. Toen kwam er een melding bij Veilig Thuis door de vrijwillige jeugdhulpverlening.

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • Het jaar 2022 – dag 228 – nattigheid
    • Boeddhistische ervaringsdeskundigen gezocht
    • BD stopt met Halte Hertenkamp
    • Guy – Stilte
    • Suu Kyi – tot in totaal 17 jaar gevangenisstraf veroordeeld

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.

     

    Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken.  Via de instellingen kun je bepalen wat je wel of niet toestaat: bekijk je instellingen.

     

    Privacy en cookies

    Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken en als je reageert: je naam en mailadres.

    Zo houden we bij hoe de site gebruikt wordt en hoe vaak.

    Hier kun je instellen welke cookies je wel of niet toestaat.

    Noodzakelijke cookies

    Met deze cookies slaan we je voorkeuren in het gebruik van deze website op.

    If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.

    Privacy

    Bekijk wat we wel of niet doen met je gegevens