Het jaar 2022 – dag 355 – amen

Er zijn steeds minder gelovigen in Nederland. Mensen die in een God geloven. Ik vind ‘geloven’ of ‘geloof’ een merkwaardige uitdrukking. Misschien heeft dat te maken met dat niemand van ons God werkelijk heeft gezien en dat je maar moet geloven dat hij bestaat.

Ik hou niet van geloven. Ik wil weten en ervaren.

Ik kom uit een vreemde familie wat geloof betreft. Mijn grootouders van moeders kant waren diep gelovige mensen. Ze baden ook altijd voor het eten: Heer, zegen deze spijze, amen. Wij, de kleinkinderen keken dan afwachtend de kamer in, zou er iemand komen opscheppen. Maar het was de Here tot wie zij zich richtten. Af en toe kwam dominee Godthelp langs om bijstand te verlenen als mijn grootouders het moeilijk hadden.

Thuis was het communisme, socialisme en marxisme wat de klok sloeg. Van mijn vader leerden wij dat er geen goeie bazen waren. En dat we machthebbers niet moesten vertrouwen. We lazen De Waarheid en boeken van de Arbeiderspers en zongen de Internationale en luisterden naar de VARA.

Ik weet nog steeds niet waarom, maar van mijn zesde tot mijn twaalfde zat ik op scholen met de Bijbel. Twee jaar in Rotterdam-Noord en vier jaar op een zwaar christelijke school in Overschie. Misschien dat mijn moeder haar ouders tegemoet wilde komen in het religieuze deel van de opvoeding. De school was binnen loopafstand, net als de openbare in de wijk.

Elke ochtend begonnen de lessen een uur lang met het zingen van psalmen en gezangen en Bijbelse geschiedenis, prachtige verhalen over dood en ellende, verwachting, bedrog, uitbating, verraad, opkomst en ondergang. Eigenlijk net als het communisme.

Je zou denken dat zo’n bedding bij mij toch wel tot een geloof (in de Here) zou leiden, maar dat was niet het geval. Zes jaar lang bad ik in die klaslokalen tot God en kwam toch niet nader tot hem. We bleven vreemden voor elkaar. Ik ging ook nooit naar een kerk en thuis werd er niet gezongen, Ja, de Internationale.

Ik ben het levende bewijs dat zes jaar indoctrinatie niet tot geloof leidt. Eigenlijk wel raar. Moet je soms openstaan voor een geloof in God? Omdat je het zelf niet afkunt, het leven. Toch waren het geen verloren jaren op die scholen met de Bijbel. Ik ben tekstvast wat psalmen en gezangen betreft en de Bijbelse geschiedenislessen zijn bij mij in het beton gegoten. Zing ook regelmatig een goddelijk lied, zoals Als ge in nood gezeten, geen uitkomst ziet…Soms ook in supermarkten, als ik de prijzen zie.

Maar de Internationale heeft meer betekenis voor mij. De vuist geheven, ontwaakt verworpen der aarde. Ik leefde in twee werelden, zegen deze spijze, amen en wantrouw de machthebbers. Ik behield de regie en maakte mijn eigen keuze. Of eigenlijk niet.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.