Een rozentak is geen rozentak

Een wit doek. Herfstblaadjes gerangschikt. Vierkante meters volgeschreven met maar èèn woord: all – in alle kleuren van de regenboog. Hoog op de muur een tekst: my poetry is the world. Rozentakken op een rijtje grijs, bruin, groen. Ik zie, ieder doorntje is er een, zorgvuldig gerangschikt op de tak, maar ze staan niet op zichzelf.

Als deze man geen zennie is, eet ik mijn rakusu op, denk ik bij mezelf terwijl ik de houten trap op klim naar de zolderverdieping. Een vloer vol rozenknoppen geurt me tegemoet. Schilderijen gemaakt met aarde, rood, bruin, goud, geel. Ik ga op zoek en vind in de schilderijen de woorden Buddha, sutra en ja hoor, zen. Ik hoef mijn rakusu niet op te eten.

Kunstenaar herman de vries – ja, dat schrijf je met kleine letters – ontdoet de kunst van de kunst. Pelt alle ideeën weg. Tilt het alledaagse uit zijn context en laat ons kijken. En zie: een rozentak is geen rozentak.

’s Avonds is er in de zendo de maandelijkse theeceremonie. Nou ja, ceremonietje. We drinken, in stilte en op ons kussentje, thee die ons geserveerd wordt. Doodgewone thee uit doodgewone glazen. Degene die serveert buigt en tilt daarbij het dienblad tot boven zijn hoofd alsof hij / zij zeggen wil: ‘deze thee is zo lekker, het gaat m’n verstand te boven.’ Dan buig je terug, pakt met twee (!) handen een glas thee, buigt weer als dank, waarna degene die serveert weer terugbuigt en naar de volgende gaat.

Misschien komt het door het buigen, de stilte, de schemering in de zendo, maar het is de lekkerste thee van de maand. Geen afleiding, geen ruis. De warmte van het glas tussen mijn handen, het gewicht ervan, de smaak van de thee en hoe die mijn mond verwarmt.

Een beetje aandacht en thee is geen thee meer.