Het waren twee bijzondere weken. Nauwelijks in staat iets te doen, de ene keer door de misselijkheid, een andere keer door de pijn. Op zoek naar een juiste balans om met behoud van kwaliteit van leven, draaglijk te kunnen leven. Het lijkt te zijn gelukt ook al is het duidelijk dat de morfine iedere keer verhoogd zal moeten worden.
In het huidige moment zijn, of iedere keer er naar toe terug kunnen keren is de essentie hoe nu in het leven te staan. Iedere keer opnieuw, iedere minuut, uur, dag of week is dat waar het om gaat. Heel fijn, omdat nog bewust te kunnen doen.
Zo blij met Willy, mijn partner, de kinderen, familie en vrienden. Natuurlijk de thuiszorg die er iedere dag is. De huisarts drie keer in de week. Alles is zo goed, nee, zo fantastisch geregeld.
Veel mooie kaarten, bloemen, mooie gesprekken met de mensen van mijn vrijwilligerswerk. Jammer dat het niet lang meer duurt, maar zo blij dat het op deze manier gaat. Klinkt misschien erg vreemd, maar wat een mooie manier om zo bewust en langzaam te gaan.
Echt, dit kan ik iedereen van harte aanbevelen! Laat je niet bang maken door je arts dat verder behandelen de beste optie is, dit is echt een prachtige weg. Moet er niet aan denken hoe ziek ik nu van de chemo’s had kunnen zijn. Ik geniet volop, mediteer urenlang. Erg fijn en ik kan me voorstellen dat het totaal anders is als je jong(er) bent en doodgaan (nog) niet hebt kunnen omarmen.
Op een tafeltje naast mijn bed staat het morfinepompje dat je ook mee kunt nemen. Wat een uitvinding! Doorlopend ieder kwartier geeft het pijnloos door een infuus onder de huid van mijn borst wat morfine af. Mocht er blijvend meer pijn zijn dan kan ik een extra shotje toedienen en als dat niet meer helpt wordt de vaste dosering verhoogd. Dat laatste mag ik niet zelf doen. Logisch.
Tussen het lezen van de kranten en het nieuws door moeten er dingen geregeld worden voor de uitvaart. Gelukkig heeft Willy daar de regie over. De teksten en afbeelding voor de rouwkaarten (die ik liever verhuiskaart noem) hebben we. Proefdruk gemaakt, ziet er goed uit. Ik wil niet in een dichte kist maar in een mandje.
Ondertussen ben ik nog op zoek naar iemand die wil helpen van deze columns een (e)boek te maken. Kortom nog best wel druk. Leuk druk ook. Zo fijn om nu zo licht in het leven te staan. Het mag nog wel even duren op deze manier!
Iemand vroeg laatst of hij de columns mag doorsturen, natuurlijk is dat goed. Hopelijk hebben mensen er wat aan. Deze weg is voor mij nu geen lijdensweg!
siebe zegt
Het ontroert me steeds weer als ik uw berichten lees. Ja, de dood, het sterven, het hoort er bij. Fijn dat u dit zo intiem hier deelt. Ik wens u alle goeds.
Bedankt! liefs van Siebe
Johan zegt
Prachtig dit verslag! Prettige reis verder en ik wacht op het laatste bericht hierover:
Dit is het laatste bericht wat jullie van mij ontvangen (Dat was de enige zin wat een zenmeester aan zijn bekenden schreef vlak voor zijn overlijden).
Chris van der Velden zegt
Dank je Jan voor je prachtige reisverslag. Zo waardevol met aandacht te kunnen zijn tot het laatste moment. Ik wens je van harte toe dat je je pad zo verder mag gaan. En wat fijn dat morfine je hierbij behulpzaam kan zijn.
Jaap zegt
Beste Jan, ik lees je verhalen altijd met plezier en vooral belangstelling.
Ik wil je, mocht je nog niemand hebben gevonden, graag helpen met je e-book.
Mijn beroep is, was, want met aow nu, grafisch ontwerper, dus dat kan ik wel.
Zowiezo wens ik je veel liefs en sterkte op je reis.
Hartelijke groeten, Jaap
Joop Ha Hoek zegt
Dag Jaap, ik lees jouw aanbod om Jan te helpen met zijn e-book. Jan vroeg dat eerder in de week ook aan mij. Ik ben geen techneut. Vanmorgen heb ik van Hans informatie gekregen over hoe dat moet. Ik stuur die informatie door naar jouw emailadres en dat van Jan. Zodat jullie kunnen kortsluiten. Dank en groet, Joop
Joost zegt
Dag Jan.
Fijn dat je deze weg met ons wilt delen.
Ik wens je veel liefde en kracht toe op het laatste stukje van de weg.
Om Shanti.
Wulf zegt
Beste Jan, ik beschouw jouw berichten als belangrijke levenslessen voor me. Hartelijk dank!