Begin november vorig jaar schreef ik mijn eerste column in deze reeks voor het Boeddhistisch Dagblad. Deze ging over euthanasie en kun je hier teruglezen. Het is een bijzondere reis die ik aan het gaan ben. Er gebeurt van alles in mijn lijf. Afgelopen week zei ik tegen iemand dat ik me beter voel dan vijf jaar geleden voor er kanker werd geconstateerd.
Zo goed voel ik me daadwerkelijk. Ik ben energetischer, meer ontspannen, minder gauw moe, speelser. Daar ben ik hard voor aan het werk met steun van een heleboel mensen. Natuurlijk als eerste mijn lieve vriendin Willy die van me houdt, me in alles wat ik doe ondersteunt, weet welk voedsel het beste voor me is, alle wetenschappelijke onderzoeken leest, en er gewoon ís! Dan is er Jean-Paul, uroloog, mijn hoofdbehandelaar, die altijd alle tijd neemt voor mijn vragen en rekening houdt met mijn wens dat de behandeling die hij adviseert mij gaat om de kwaliteit van leven en niet om de verlenging van levensduur. En natuurlijk Elly die me al maanden persoonlijke begeleiding op haptonomische basis geeft. Door haar ondersteuning leer ik goed te voelen, écht te voelen en er naar te handelen zodat ik me steeds beter voel. En Johan, nttt-arts, die vanuit zijn alternatieve expertise meedenkt en sinds kort is er Jack, magnetiseur, die me met zijn gave iedere week een enorme boost energie geeft waar ik dagen op kan teren.
En er zijn de mannen die in een tbs-kliniek zijn opgenomen met wie ik wekelijks bel en de mannen die ik in de gevangenis bezoek of bij een bezinningsbijeenkomst spreek. Ze leren me te luisteren, te luisteren zonder oordeel, te luisteren naar waar het voor hen in het leven over gaat. En de mannen die ik in de gevangenis heb leren kennen en die nu vrij zijn. De een waar het erg goed meegaat, de ander die zijn zwerversbestaan weer heeft opgepakt. Zo’n andere wereld dan de mijne dacht ik altijd en zo ontzettend hetzelfde.
Waren bij mij de oorzaken en omstandigheden anders geweest dan had ik mogelijk in dezelfde situatie verkeerd. Het maakt me nederig, we gaan allemaal ons eigen pad, hebben het te doen met wat ons overkomt in het leven. Alleen wanneer we ons kunnen overgeven aan wat er zich aandient kunnen we in vrijheid leven.
En nu, vier maanden na de eerste column, moet er weer bloed geprikt worden om te zien of de medicatie goed zijn werk doet; stand blijft houden en de groei van de tumoren blijft stilleggen voor zolang als het duurt (gemiddeld 18 tot 24 maanden waarvan nu 6 maanden om zijn). Een paar keer heb ik ervaren, gevoeld, dat ik niet langer meer ziek ben. Ik weet dat het mogelijk is.
In Plum Village, het meditatiecentrum in Frankrijk dat Thich Nhat Hanh heeft gesticht en waar hij een groot gedeelte van zijn leven heeft gewoond, is het gebeurd dat er iemand die kanker had, beter werd.
In het boek ‘Antwoorden vanuit het hart’* schrijft hij over het genezen van een ongeneeslijke ziekte het volgende:
‘Een ernstige ziekte kan een soort bel zijn die ons aanmoedigt echt te oefenen volledig in het hier en nu aanwezig te zijn en die daarmee ons spirituele leven baart. Onze ziekte kan ook een positieve zijde hebben die ons helpt te groeien. Het is voor ons en voor degenen om ons heen een bel van volle aandacht. De helende kracht die voortvloeit uit onze capaciteit om dingen te accepteren, ons niet teveel zorgen te maken en van het huidige moment te genieten, zal ons allemaal veel baat geven. Veel mensen met kanker zijn er daardoor in geslaagd om nog lang in leven te blijven.
Een Canadees vertelde me bij onze eerste ontmoeting dat zijn arts hem nog twee maanden had gegeven. Ik zei: ‘kun je met mij van deze kop thee genieten? Vergeet al het andere, word je bewust dat je levend bent en hier samen met andere sanghaleden zit. Richt je aandacht volledig op de thee en geniet van dit moment.’ Dit lukte hem. Na de Vijf Aandachtsoefeningen te hebben aangenomen, leefde hij nog 13 jaar. Dus je weet het nooit.
Profiteer van je dagen, je maanden, je jaren, en van het onderricht en de oefening van leven in aandacht. Geniet zolang je leeft van elk moment en oefenen diepgaand kijken om zo je ware natuur van geen-geboorte en geen-dood te kunnen ervaren. De wolk in de lucht kan niet sterven, maar alleen sneeuw, hagel of regen worden. Een wolk te zijn die in de lucht drijft is mooi; maar het is ook mooi om regen te worden die op de grond valt.
Met dat inzicht kun je onbevreesd verder leven. Als je in je dagelijks leven mooie gedachten denkt, mooie woorden spreekt en mededogend handelt, dan zul je op vele mooie manieren voortleven in de toekomst. De ontbinding van het lichaam is niet het einde van alles. Dat inzicht is wezenlijk voor werkelijk geluk en onbevreesdheid.
Alles kan een bel van aandacht zijn, ook lijden. Het lijden teweeg gebracht door ouderdom, ziekte en dood kan een krachtige bel van volle aandacht zijn. Het zijn effectieve boodschappers. Laten we ons daarom op deze bellen afstemmen en ons in de richting bewegen die de mensheid op zou moeten gaan. Laten we elkaar bij de hand nemen en samen op weg gaan, want er is geen hoop voor ons, tenzij we het samen doen.’
* BBNC uitgevers, Amersfoort
Didier zegt
Je geeft een ptss’r moed, hoop en vreugde.
Bedankt, echt.