De leegte Nagarjuna blijft je bezighouden.
As je leeg bent van emotie, van gedachten, wat blijft er dan over.
Ben je dan niets of zoals David Bohm stelt energie?
Maar hebben we (niet) geleerd dat energie is hetzelfde als materie, dus toch weer iets…
Of kunnen we de leegte beschouwen als de ‘ground’ van Krishnamurti. De basis waar alles in verdwijnt en weer uit tevoorschijn komt. Onpeilbaar, ongrijpbaar.
Woorden schieten tekort om de leegte in te vullen. Als sterveling begin ik maar met het afpellen van mijn ego. Dat is al moeilijk genoeg in onze duale samenleving. De cyclus van leren, werken, wonen en doodgaan laat je niet zomaar even links liggen. Of rechts.
Ik heb de tijd, ik ben de tijd. En pas zonder die tijd zal het openbaren.
Tot die tijd probeer ik onze fysieke wereld met mijn hart te beleven.
