Ik ben nog nooit in Londen geweest, wel een keer bijna en wel hierom. Het is al een paar decennia geleden en ik was al geruime tijd volger van de dhamma. Zat een paar keer per dag op een kussen te zitten, bestudeerde de leer en was aangesloten bij een boeddhistische sangha met ook monniken. Wat kon er mis gaan in mijn leven?

Op een dag besloot ik een boeddhistisch centrum in Noord-Engeland te gaan inspecteren. Wilde me een mening vormen over de leraar, zijn gevolg, aanhangers, huisvesting en keuken. Ik maakte de reis met de auto en omdat ik een analfabeet ben op het gebied van wegwijzering en ik nog geen TomTom had zou een vrouw, die mij vergezelde, de route aangeven naar dat centrum. Onderweg, dat moet u goed onthouden. Ze had zich voorzien van uitstekende kaarten. Er ging ook een boeddhistische beeldende kunstenaar mee. Niet voor inspectie maar om er een tijdje te blijven. De kunstenaar is een zeer aimabele, maar ook ietwat vreemde figuur die geen horloge had maar een wekker tevoorschijn haalde uit een rugzakje als hij wilde weten hoe laat het was. Hij bood ook aan de weg et wijzen, was daar bekwaam in, zei hij. Mooier kan je als volger van de dhamma niet hebben: twee gidsen.

We staken met de zeeboot over naar het Verenigd Koninkrijk- aan gene zijde. Onderweg aten we een hapje en passeerden zonder problemen de douane. Aan boord merkte ik wel dat het tussen de twee gidsen niet erg accordeerde. De vrouw was jaloers op de kunstenaar, hij bleek voor haar een concurrent te zijn. Maar ik wist niet dat het zo uit de hand zou lopen. Zo in de middag begon onze reis naar Noord-Engeland, we zouden er begin van de avond zijn en dan nog een goede maaltijd nuttigen. Wat mantra’s murmelend- ik was als boeddhistisch inspecteur goedgehumeurd, startte ik de motor van het voertuig. Al snel viel mij op dat de kunstenaar op de achterbank in slaap viel en als navigator van geen enkele waarde was. Maar gelukkig was er de boeddhistische vrouw en gids die mij terzijde zou staan op de Britse wegen, richting het Noorden. Dacht ik. Geen bericht is goed nieuws, honderden kilometers lang werden er geen richtingaanwijzingen gegeven. De klok tikte en de motor snorde. De kunstenaar bleef slapen en de vrouw zwijgen. Ik wist niet waar ik was, dat weet ik nooit zonder navigatiesysteem. Het zou wel goed zijn.

Plots zag ik een bord: Londen 8 miles (of zoiets). Gaan we wel goed, vroeg ik aan de zwijgende, hevig jaloerse vrouw die de achterbankbewoner haatte en die de wegenkaarten onder haar stoel had geschoven. Londen, dat was toch wel een stuk uit de buurt. Laat in de avond arriveerden we, honderden kilometers om hebbende gereden, in het boeddhistisch centrum.

Ik heb geleerd nooit meer op vreemde gidsen te vertrouwen en ook geen kunstenaar met een wekker als horloge mee te nemen. Overigens ken ik wel vrouwen die niet jaloers zijn en uitstekend kunnen gidsen. En het boeddhistisch centrum heb ik na een dag al verlaten. Het kwam op mij te veel over als een verpleeginrichting voor geestelijk gestoorden.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer.