• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Twaalfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten – alle links
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
    • Redactiestatuut van het Boeddhistisch Dagblad
    • Redactieformule van het Boeddhistisch Dagblad
  • Privacy

Home » Columns » Het jaar 2018 – de driehonderdenvijftiende dag – last post

Het jaar 2018 – de driehonderdenvijftiende dag – last post

12 november 2018 door Joop Ha Hoek

Mijn opa was tijdens de Eerste Wereldoorlog gemobiliseerd in Zevenbergen. Ik geloof dat hij huzaar was. Bij mijn grootouders thuis stond een portretje van mijn oudste zus op het dressoir waartegen het glas een papieren klaproos was bevestigd. ik heb me nooit afgevraagd waarom. Nederland bleef neutraal, boog naar beide kanten, verschafte de oorlogsmisdadiger keizer Wilhelm onderdak na zijn vlucht naar Nederland en mijn opa ging in 2018 weer naar huis.

Vannacht droomde ik dat in Belgische Ieper het geluid van de Last Post dat daar onder een herdenkingspoort elke avond wordt geblazen om de miljoenen doden uit de Eerste Wereldoorlog – en de vernietiging van het stadje, te herdenken, langzaamaan verstomde. Het geluid werd ijler en ijler tot de hoornblazer die elke avond het gebied introk en verder en verder lopend tot ver in Duitsland en Frankrijk de rust van het dodenrijk van soldaten en burgers waarvan duizenden namen in het gewelf van die poort staan gegrafeerd de stilte van de dood gaf. Soms fluistert de wind de namen van de doden door die poort, de wereld in. Het is er altijd last post. Ook zonder een door mensen ingevoerd systeem om te herdenken. Herdenken komt vanuit het hart en is de wil om te weten. Om niet te vergeten. De slagvelden van weleer.

Die merkwaardige droom zal me wel ingegeven zijn door de beelden die ik gisteren op de Nederlandse tv zag toen ik naar de herdenkingsplechtigheid in Londen, Parijs en Ieper keek. Het viel me op hoeveel militair vertoon er was op die plaatsen. President Macron had tegen de honderd wereldleiders uitgenodigd om de plechtigheid bij te wonen. Alleen de Duitse bondskanselier Angela Merkel leek ontroerd en betrokken. Donald Trump had een bezoek aan een Amerikaanse begraafplaats afgezegd vanwege de regen.

In Londen werden kransen gelegd en zong koningin Elisabeth het volkslied met God save the Queen niet mee omdat dat haar zelf betrof. Tienduizend burgers liepen de route langs het monument met de kransen want uiteindelijk waren het de burgers die honderd jaar geleden werden bevrijd en stopten de soldaten met de tegenstander vermoorden.

In Ieper zag ik veel mensen die luisterden naar toespraken- veel vaandels ook, die uiteindelijk luisterden naar de Last Post van de hoornblazers in gelijke uniformen. Een spreker zei dat ze daar door blijven gaan met gedenken. Bedoelde hij de door mensen bedachte ceremonie van de  hoornblazers, de vorm?

Op de tv spraken mensen in die landen die vertelden op dat moment zich betrokken te voelen bij een familielid dat in 14-18 gestoven is. Verre nabestaanden.

Ik heb al vaker geschreven over mijn bezoeken aan slagvelden uit de Eerste- en Tweede Wereldoorlog, met mijn partner en kinderen. Een paar jaar geleden ben ik er mee gestopt. Ik hoef geen trompetgeschal om te herinneren. Zie in kleine dorpjes in Frankrijk de monumenten waarop de namen staan van omgekomen soldaten, zag in Bourg-Saint-Andéol in Zuid-Frankrijk boven de deuren van woningen bordjes met data en namen van de bewoners die in de Tweede Wereldoorlog door de nazi’s waren weggevoerd. In Rotterdam zijn herdenkingsplaatsen, in heel Nederland ook.

Ik liep over de Voie Sacrée tussen Bar-le-Duc en Verdun waarlangs tijdens de Eerste Wereldoorlog van februari 1916 tot september 1916 vrachtwagens af en aan reden in twee eindeloze rijen en 190.000 soldaten aanvoerden naar het door de Duitsers ingesloten Verdun. Het is de enige regionale weg die door de Franse staat wordt onderhouden.

Slagvelden zijn verschrikkelijk. Je ruikt het gas, je hoort het gekerm, de inslagen, als een trompet die stilte niet verstoort.

Ik zag de worsteling van de Nederlandse tv om de herdenking en de dagen er omheen in beeld te brengen. Menig maal werd de waaromvraag gesteld na die honderd jaar. Een historicus legde het uit. Later op de dag bracht Het Journaal een samenvatting van de herdenkingen en een item over het begin van het carnavalsseizoen in Nederland, elf elf, het zottengetal. Ook daarvoor hebben die soldaten gevochten. Vrijheid van meningsuiting om je een zot te noemen op de dag van honderd jaar einde Eerste Wereldoorlog.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken.

 

Categorie: Columns, Joop Hoek Tags: 100 jaar, eerste weeldoorlog, herdenking, Ieper, joop hoek, Last Post, Londen, Parijs

Lees ook:

  1. Het jaar 2018 – de tweehonderdentwintigste dag – Londen
  2. Airco Caravan in Londen, Amsterdam en Winterswijk
  3. Aanslag Charlie Hebdo in hele wereld herdacht
  4. Londen en de wereld – herdenking opstand Plein Hemelse Vrede in Peking

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Lees Interacties

Reacties

  1. Piet Nusteleijn zegt

    13 november 2018 om 09:33

    Indrukwekkend stuk.
    Wat gedenken we precies?
    Iets (geweld-dat zelfs tot oorlogen leidt) wat we nooit meer moeten doen?
    Gedenken om ons mensen tot bedaren te brengen?
    Een gelegenheid van gedenken om ons te behoeden voor het ongeluk?
    Zal het bijdragen aan een bezinning?

Primaire Sidebar

Door:

Joop Ha Hoek

Joop Ha Hoek, volger van de dhamma en redacteur. 
Alle artikelen »

Agenda

  • Agenda
  • Geef je activiteit door
  • Locaties
  • Overzicht op kaart

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

14 sep
Tao en geluk; vijf bijeenkomsten
14 sep 23
29 sep
Retraite voor ouders
29 sep 23
29 sep
Zenweekend/retraite
29 sep 23
30 sep
Weekend Sesshin Zengroep Oshida
30 sep 23
30 sep
retraite Bhikkhu Analayo
30 sep 23
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    De taal van het lijden  (deel 1 van 3)

    gastauteur - 20 september 2023

    De taal welke zich op verschillende momenten in ons leven aan ons openbaart, meestal in de vorm van verlies, pijn en verdriet, het diep begrijpen ervan, te leren het lijden te omarmen, er ruimte voor te creëren, zodat het uiteindelijk los kan komen.  Leren één te worden met de ontvouwing van het leven en het ontdekken, blootleggen en hervinden van deze nobele waarheid. Hoewel dit vaak een erg zware taak lijkt, en voor velen van ons te moeilijk om zelfs maar over na te denken, ligt er binnen dit proces van herkennen en het omarmen van lijden, een ontvouwen van kalmte, vreugde, vrede en harmonie met onszelf en de wereld om ons heen. Elke keer dat we dichter bij deze ontvouwing komen, tillen we een klein stukje van de sluier op die ons ware wezen omhult.

    Taigu – Tibetaans bijgeloof op gespannen voet met anatman

    Taigu - 19 september 2023

    Het geloof dat Tibetaanse boeddhisten vertegenwoordigen in de zielsverhuizing van de dertiende naar de veertiende Dalai Lama, en bij diens overlijden naar de vijftiende, onderstreept nog eens de ondoorzichtige magie waarvan het Tibetaanse boeddhisme is doortrokken. Je zou het een scepticus niet kwalijk kunnen nemen, wanneer deze de conclusie trekt dat bij de overgang van de ene op de andere Dalai Lama een loopje wordt genomen met het leerstuk van anatman, een van de klassieke hoekstenen van het boeddhisme.

    Ardan, van zenleraar tot brugwachter – ‘Je opent de brug en je sluit ‘m weer. Bijna zen.’

    Ardan - 11 september 2023

    'Ik wil mezelf niet opzadelen met titels. En bovendien zei me de titel 'zenleraar' niet zoveel. Was ik nu anders geworden? Kon ik nu beter mensen begeleiden dan daarvoor? Het klopte voor mij niet. Datgene wat mij het meest gebracht had, namelijk die vrije vrouw/man zonder titel liep nu met een titel rond. En dat beviel me niks.'

    Pseudo-Cicero, pseudo-troost?

    Erik Hoogcarspel - 11 september 2023

    Cicero voert in zijn epistel aan dat we niet overmatig moeten rouwen om de dood van een geliefde, omdat er bij de dood voor de geliefde zelf weinig verloren gaat. Het leven is nu eenmaal niets dan ellende. Als je de pech hebt geboren te zijn geworden, kun je maar beter gauw dood zijn. Je hoeft ook niet oud te worden om te slagen in het leven.

    Wat loert daar in de duisternis?

    Kees Moerbeek - 10 september 2023

    Eeuwenlang zwierven ze in de bergen, de bossen, de velden, in de rivieren en langs de kust en joegen de Japanners de stuipen op het lijf of belaagden ze. Ze zijn ook nu niet weg te denken, de yokai.

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • De virtuele denkster 443
    • Sociale aspecten van het vroege boeddhisme – deel 4
    • Boeken – het Tibetaanse dodenboek voor beginners
    • B’eter – Vegan buiten de deur en wraps met ovengroenten en hummus
    • Geen dood, geen vrees (82)  – Tranen

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.