Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Veertiende jaargang

Columns

VrijdagZindag – Taalvelden

door

Ook de politiek kent taalvelden. Elke partij onderscheidt zich zo. Ooit was er een zogeheten parlementair taalgebruik: correct, beleefd, gedeeld, diplomatiek. Nu populisme zich breed maakt, is de onparlementaire omgangsvorm op weg naar normalisering. In de kennismakingsgesprekken goochelden beoogde PVV-ministers met complottermen uit hun werkelijkheid, zoals omvolking. Ze wilden van racisme naar demografie. Andere rol, ander taalveld, beweerden ze eigenlijk.

Ontwaak Nu

door

De Boeddha wilde geen autoriteit voor ons zijn. Hij predikte geen boeddhisme. Hij riep niet op tot een of ander geloof. Hij ontwaakte, juist door aan alles en iedereen te twijfelen, inclusief zichzelf. Daarom riep hij op tot onderzoek. De waarheid werkt. Maar onze overtuigingen zijn ons vertrouwd, geven ons zekerheid maar een valse zekerheid. Omdat een overtuiging niet waar en objectief is. Misschien maakt dat je niet uit, als je je maar goed voelt met jezelf en anderen. En daar had dus de Boeddha lak aan, want anders had hij nooit zijn gezin verlaten en later de Indiase yoga leraren in het woud. Een overdenking van Nathan Rozenhart.

De vijf machten

door

De vijf machten zijn geloof, energie, oplettendheid, concentratie en inzicht of wijsheid. We spreken echter eerst van vermogens, voordat we van machten kunnen spreken. Thich Nhat Hanh vergelijkt deze machten met de werking van een krachtcentrale.

De lege kamer  

door

Jarenlang in een lege kamer kan een mens tot wanhoop, wrok of waanzin brengen. Maar op de een of andere manier is Nelson Mandela er in geslaagd met die leegte te leven. Ik vermoed dat die uiterlijke leegte hem naar zijn innerlijke leegte gevoerd heeft; dat hij die onder ogen heeft durven zien en vervolgens ontdekt heeft dat die leegte niet een beangstigend zwart gat is maar ruimte waar Liefde gedijen kan. Of nog gekker: dat het niets nodig is voor de beweging van Liefde.

De drie biggetjes van het ego

door

Veranderlijkheid maakt ons bang, niets blijft zoals het is. Onze angst is de wolf. De boze wereld die onze huisjes niet alleen omver kan blazen maar subtiel langs onze kieren en constructiefoutjes kan binnendringen. Onze geest bezweert pijn en angst met opvattingen en oplossingen die we aandikken tot ze solide lijken als steen. Daardoor staat er een muur tussen ons en de naakte realiteit. Achter de muur is het veilig maar ook eenzaam, vervreemdend. We voelen vaag aan dat er iets niet klopt. De breuk in onze geest isoleert ons van de stromende natuur. En ons isolement maakt ons opnieuw bang. De wolf sluipt niet alleen buiten rond maar zit in ons en huilt in onze dromen.

‘Trouwen kan altijd nog’

door

Tot 1956 moesten getrouwde vrouwen hun man om geld en toestemming vragen als ze bijvoorbeeld kleding of apparaten wilden kopen. Ook konden ze geen verzekeringen afsluiten of geld van de bank halen. Vrouwen waren ‘handelingsonbekwaam’, zoals dat indertijd werd genoemd. Alleen voor de dagelijkse boodschappen kreeg de vrouw huishoudgeld en de goedkeuring van de echtgenoot. Op 14 juni 1956 werd deze ‘Wet handelingsonbekwaamheid’ afgeschaft. Het bleef echter in veel beroepsgroepen nog jarenlang normaal dat vrouwen hun werk door huwelijk of zwangerschap kwijtraakten. Nu nog krijgen vrouwen vaak minder betaald voor hetzelfde werk als mannen. Bay Hagebeek luisterde naar een vrouw die decennia terug al een rechtszaak aanspande tegen haar werkgever en die ook won.

Leven in Thailand – Vergankelijkheid

door

Tja, en dan die verandering die haast altijd ‘groot’ voelt: de dood. De dood ís natuurlijk ook groot. Maar in mijn beleving niet groter dan het leven. Meer een fase die er onvermijdelijk bij hoort als je eenmaal geboren bent. En die niet beter of slechter is dan al die andere fasen die we gaandeweg meemaken. Maar ook de dood heeft in onze cultuur een zware, negatieve betekenis. Liever hebben we er niet mee van doen. Wanneer een hoogbejaarde grootouder overlijdt kunnen we dat als erg verdrietig ervaren, maar gezien de leeftijd is het dan vaak vanzelfsprekender er vrede mee te hebben. ‘Toch een mooie leeftijd, 98 jaar’, of ‘ze was er ook wel klaar mee, met het leven.’ Maar niet iedereen wordt 98 jaar.