“Waar vind ik een mens die woorden vergeet, opdat ik met hem praten kan?” Aan die woorden van de Chinese Tao-meester Zhuang Zi moest ik denken toen ik vannacht wakker lag door de 40 nietjes in mijn amputatiestomp. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat taal een gebrekkig communicatiemiddel is. Voor tal van emoties en gevoelens ken ik geen woorden. Op de journalistenschool schreef ik een scriptie over de ontoereikendheid van taal om de werkelijkheid uit te drukken.
De ware ervaring ligt in de intuïtie en het woordloos begrip. Als ik voor mezelf mag spreken. Die Zhuang Zi was trouwens en interessante knakker. Hij droomde dat hij een vlinder was. Op het laatst wist hij niet meer of hij een vlinder was, of Zhang Zi. Laat het onderuit trappen van zekerheden maar aan een Tao-meester over.
Om zeker te weten dat je verliefd bent heb je meestal geen woorden nodig. Het gaat mis als je het moet communiceren. Met woorden. Klanken waar wij betekenis aan hebben gegeven. En dus ontoereikend.
Vrienden die ik al decennia ken hoef ik meestal maar eens per jaar te zien om binnen een paar seconden aan te voelen hoe het met ze gaat. Dat is het betere communiceren.
Niet dat ik verder iets tegen gesproken taal heb. Alleen jammer dat mondelinge communicatie zo vaak tot misverstanden leidt, of erger nog: conflicten.
De autoriteiten geven het slechte voorbeeld. Die doen aan spin en framing om hun punt te maken. Iets zegt me dat steeds meer mensen daar doorheen prikken.
Het punt is dat veel mensen woorden vrijblijvend gebruiken. Dan zeggen ze bijvoorbeeld: ik kom bij je op bezoek. Om dat vervolgens niet te doen. Ik heb daar moeite mee, die mensen niet zo, geloof ik.
Dat is behalve onbetrouwbaarheid ook taalinflatie. De woorden die worden gebezigd betekenen niets meer, en misschien is dat wel de bedoeling. De mens van nu is vaag en vrijblijvend in zijn taal.
Misschien is het daarom beter zijn woorden te vergeten.
Ik probeer mezelf af te rekenen op mijn daden. Alleen zijn er dat niet zoveel meer. Zelf reizen zit er niet meer in. Ik moet het dus – paradoxaal genoeg – van taal hebben om mensen te bereiken. Advies: vergeet mijn woorden, om met me te kunnen praten.
Geef een reactie