Een vrouw heeft een tumor in een borst. Ze gaat na diagnose naar een ziekenhuis, ze kent dat ziekenhuis en heeft er vertrouwen in. In de operatiekamer komt de chirurg binnen, met wapperende jaspanden. Waarom bent u naar de huisarts gegaan, zegt de chirurg, ik kan geen tumor vinden. De radioloog wordt er bijgehaald en bepaalt de positie van het gezwel. De chirurg opereert en snijdt dwars door de tumor heen. Het ziekenhuis adviseert de borst te laten amputeren, ook de okselklieren moeten worden verwijderd.
Een vrouw heeft een tumor in een borst. Het is dezelfde vrouw. Ze gaat naar een ander ziekenhuis, zo’n tien kilometer verderop van het hierboven vermelde. Ze is nerveus, ze kent dit ziekenhuis niet. De chirurg stelt haar gerust. Als u mijn moeder was zou ik u dit adviseren. Ze legt een behandelplan op tafel. De chirurg opereert en haalt het restant van de tumor weg. De borst blijft gespaard, ook hoeven er geen okselklieren te worden verwijderd.
Soms is je geluk afhankelijk van een aantal kilometers die je bereid bent te gaan.
Moedig voorwaarts.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord.