Het donderde en onweerde gisterennacht tijdens de zevendaagse retraite.
Ik had drie vensters open staan maar hoorde het niet.
Dat heb je dan als “dove ” man.
Om halfzeven in de ochtend bij het opstaan merkte ik wat nattigheid, als een echo op de grond van het wegje en wat tranerig, tegen de grote vensters.
De weg die ik nu ga is er een van doorzetten, koppig, volhouden, met een vage toekomst.
Zeventien kilo lichter (en er moet nog af!), zit ik op mijn kussen, rechte rug met soms knagende pijn, mijn geest zo geconcentreerd mogelijk maar zonder spanning.
Een week weg uit de drukke of drukdoende wereld waar zoveel lege zaken zijn.
Het is een vreemd leven tussen verstaan en niet verstaan, en mensen verstaan niet dat je met hoortoestellen niet goed hoort.
Steeds denkt men dat het net is zoals een bril: je ziet niet goed, en bril op je neus, en je ziet terug perfect, niet?
NIET!!!!
Als je deels blind bent en je krijgt een bril op, dan zie je toch ook niet goed?
“Ja, maar je verstaat mij wel in die en die situatie en nu niet?”; om te kunnen verstaan heb ik 300% aandacht en energie nodig. Context kennen helpt, liplezen ook, lichaamstaal lezen, enkele woorden verstaan en vermoedelijk een dosis helderziendheid!
Doodmoe word je ervan.
Mensen houden ook nog hun handen voor hun mond, draaien het hoofd weg van jou, iemand anders zegt iets terug … vermits ik niet kan bepalen van uit welke richting geluid komt moet ik heel veel rondkijken en mis ik de helft van het schone weer.
Plus de keiharde stoorzender tinnitus in mijn hoofd.
Een fijne mix om het rustig te maken.
Ademen, rug mooi recht, geest gericht, schouders ontspannen.
Training, training, regelmaat. Ik slijp mijn diamant weer een karaat. Elke facet is hard werk, precies, en schuren en slijpen. Lossen, met andere woorden.
Een evenwicht zoekend tussen sociaal zijn, open , lachend en vriendelijk, luisterend en contacten hebben. En rust aan de andere kant? (in slapen ben ik héél goed).
Op de slappe koord over verschillende afgronden. Voorbij de lonkende isolatie, het verleidelijke terugtrekken, het ultieme opgeven, de apathische diepte , het afhaken.
Schuifelend met blaren op je voeten, blijven doorgaan, ook al zegt je lichaam “pijn”
Ook al schreeuwt je geest “STOP, het doet te zeer”. Je zet de volgende stap en die daarna en je blijft gewoon rustig onder al die zintuiglijke en morele lawines.
Inademen, een volgende stap, uitademen een pas verder gezet.
Zovele kwaliteiten in elke mens, dus ook in mij!!
Enkel door op te houden met roeren in mijn eigen viskom kan alles bezinken en het water helder worden. Dan pas zie ik de schatkist!
De donder rolt ’s nachts door de vallei, ook al hoor ik hem niet. Dus de donder is rond?
Pijn golft door mijn lichaam, dus ik ben de zee?
Ik duik onder en ontspan. Zuurstof voor de geest!
Maar verdomd hard werken dat blijven zitten. Maar geen nood! Ik zit ermee!
Nog acht kilo te gaan! Ik laad mijn “rugzak” uit,… leven is leren lossen!
Manu Grisar is een Vlaamse boeddhist die door een motorongeluk een groot deel van zijn gehoor verloor.
