Vandaag publiceerde het BD een bericht dat een Amerikaanse vrouw (74) door het personeel van een hospice dood was bevonden en naar een uitvaartcentrum vervoerd. Op de balsemingtafel ontdekte het personeel dat ze nog leefde en werd ze naar een ziekenhuis vervoerd waar ze enkele uren later alsnog overleed. In de VS zijn vergisdoden geen uitzondering.
Ongetwijfeld zijn er meer onbekende gevallen van vergisdoden. In het verre verleden waren doodverklaarde mensen ook al bang dat ze levend begraven zouden worden. Er is toen een technische mogelijkheid gecreëerd om dat te melden door tot in de kist, diep onder de aarde, een trekkoord aan te brengen waarmee de vergisdode de vergissing kon melden. Op het kerkhof, boven het graf, klingelde dan een klokje.
Ik was lange tijd als journalist eindredacteur van een magazine voor zwemonderwijzers, door het volk badmeesters genoemd. Uitgegeven door de NVZ, lid van de IFSTA, een wereldwijde organisatie van swimmingteachers. In een uitgave publiceerden we het opvallende verhaal van een man die in een zwembad verdronken was – dat kwam wel meer voor in die tijd doordat roosters in de wanden van het bad vuil water afzogen en mensen daar tegenaan gezogen werden.
Het slachtoffer werd met een ambulance naar een ziekenhuis gebracht en daar doodverklaard. Het lichaam werd naar een gekoelde ruimte vervoerd in afwachting van het overbrengen naar een uitvaartcentrum. Aan een grote teen van de dode werd een label bevestigd met daarop zijn gegevens. En toen gebeurde een wonder. De grote teen bewoog, maakte een knikje en een medewerker van het ziekenhuis zag dat. De ‘dode’ werd naar een andere afdeling gebracht en de temperatuur van het inmiddels flink afgekoelde lichaam met de nodige zorg opgevijzeld.
Artsen verklaarden de doodvergissing door te zeggen dat het lichaam van de man onder water van het zwembad in overlevingsstand terecht kwam voor het werd ontdekt. Alleen de meest belangrijke organen, zoals de hersenen, werden met een minimaal kloppend hart nog van zuurstofrijk bloed voorzien. En juist in zo’n pauze werd het lichaam onderzocht door de artsen.
Met deze vergisdode liep het goed af. Een knikkende teen als alarmklok.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
