Vandaag kreeg ik een foto van een van mijn kleinzoons (13). Hij stond achter een fornuis voor zijn ouders te bakken en te braden en te koken. Vanwege zijn privacy kan ik de foto niet laten zien.
Toen ik zo oud was als hij stond ik vaak in de keuken, ook ’s avonds. Onze eenvoudige arbeiderskeuken was een laboratorium. We ontdekten wat we met voedsel konden doen zonder recept. Het hele gezin – zes kinderen, kokkerelde vanuit het hart met de middelen die voorhanden waren. Mijn ouders stimuleerden dat.
Toen ik in het buitenland woonde als volwassene bracht ik jaren veel dagen in de keuken door. Ik maakte gerechten die wel vier, vijf uur aan bereidingstijd vroegen. Met name mijn toetjes waren wereldberoemd. Koken met aandacht was het recept.
Ik ben als journalist jaren lid geweest van een panel dat anoniem gerechten in restaurants keurde, samen met een collega, ook een culinaire autoriteit. Er wordt veel rotzooi aangeboden. Groenten die zogenaamd bio zijn, onbespoten, maar worden gekweekt op akkers langs drukke snelwegen. Het roet en de vervuiling krijg je er gratis bij. Er is ook sprake van oplichting, als een restaurant een Michelinster kreeg gingen de prijzen drastisch omhoog terwijl de gerechten vaak hetzelfde bleven. Mij zagen ze daar niet meer.
Moedig voorwaarts!
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.