Kanzeon galore!

Een whatsappje van Marloes: ‘Nou meissie, leg je hand in die van Kanzeon en laat het maar gebeuren.’

We zijn onderweg naar de Maartenskliniek in Nijmegen waar ik een enge ingreep krijg die hopelijk een eind gaat maken aan jarenlange pijn in mijn rug en heup. Marloes’ berichtje steunt me. Het beeld van mijn hand in een van de vele handen van Kanzeon maakt me rustig. En ze is er, Kanzeon. Ze staat op me te wachten in de gang, legt me in een bed, praat vriendelijk met me en rijdt me naar de behandelkamer. De volgende Kanzeon kijkt me aan van over zijn brilletje, glimlacht en start met zachte handen de behandeling. Een andere Kanzeon staat naast me en aait over mijn rug terwijl ze tegen me praat. De volgende Kanzeon helpt me na de behandeling met lopen en droogt mijn ontroeringstranen omdat – hallelujah! – voor het eerst in heel veel jaren, die nare pijn weg is. Mijn dochter is Kanzeon, die me stralend volgt als ik oefenrondjes loop om het terras in de Ooijpolder waar we heengegaan zijn om het te vieren.

De volgende avond loop ik kinhin in de zendo. Kanzeon in de gezichten van mijn dharmabroers en zussen die steeds maar zeggen blij voor me te zijn. Voetje voor voetje schuifel ik achter de leraar aan. Ik hoef niet meer na te denken hoe ik mijn gewicht verdeel, hoef in de buitenbocht niet meer bang te zijn voor die nare pijn. Ik kan gewoon in de voetstappen van mijn leraar lopen. Ik kijk naar het flapje van zijn rakusu dat over zijn grijze vest uitsteekt, het gebroken dennentakje dat er op geborduurd staat. En ineens vult Kanzeon de zendo. Haar duizend armen gevuld met evenzovele dennentakjes staat ze groots als een boom in de zendo, reikt tot in alle uithoeken en verder, de wereld omvattend.

Vanochtend zag ik haar weer. In de badkamerspiegel. Stevig op twee benen, rug recht, schouders ontspannen. En met een brede glimlach op haar gezicht.