Hoe kweek je verdeeldheid? Bijvoorbeeld door bij een belangrijk beslispunt veel technische, (haast) onnavolgbare argumenten in te brengen.
Hoe los je die verdeeldheid op: 1 – door de wil te tonen dat te doen, en 2 – door valse argumenten te ontmaskeren. Maar de wil tonen, daar ontbreekt het al te vaak aan en dan verstrikt men zich in de aangereikte onnavolgbare techniek.
Dat dreigt nu weer in de Provincie Groningen. Groningen wordt door (voormalig) minister Blok verneukt op een zelfs voor een kapitalist haast ongelooflijke manier. Tegen alle afspraken en bezweringen in zou er in Groningen dit jaar een extra gaswinning van 3,7 miljard kubieke meter gas nodig zijn. Dit vooral door bestaande contracten, enzovoort, een heel verhaal, dat er simpelweg op neerkomt dat leveringszekerheid nu de genoemde extra boring oproept. De metafysica van de leveringszekerheid, waarmee keer op keer verantwoordelijkheden werden omzeild. Terwijl de aarde beeft, de grond onrustig blijkt.
Behalve te schrikken of voor de liefhebber, in woede uit te barsten, zijn er nu globaal twee oplossingen: 1 – doen wat gevraagd wordt, 2 – dat gewoon niet doen.
Bij dat laatste beginnen allerlei typen, zoals een Nieuwsuur-journalist, venijnig te suggereren dat wat er ook gebeurt, er nu geleverd zal moeten worden. Want het is toch een heel ware nota? Rekenen gaat boven het leven.
En dat is volkomen onzin. Wat telt het zwaarst? 1 – contract uitvoeren, 2 – dat laten of er een echt creatieve manier voor vinden omdat de aardbevingen nu eenmaal het zwaarste argument geven die nu mee moeten tellen. En door hernieuwde bevingen helemaal voorop moeten staan.
Creatieve oplossingen bestaan heus wel, als je wilt. Zo nodig zet Nederland het gas in eigen land een poos op rantsoen. Wat zou dat voor een keer? En zo’n uiterste maatregel is in de praktijk vast niet nodig als eerst alle goed hanteerbare inverdieneffecten en maatregelen worden ingezet.
Of het nu een van scoringsdrift vervulde tv-presentator of een twijfelende gedeputeerde betreft, Groningen heeft niets aan een afkoopsom of iets dergelijks, maar alles aan het stoppen van de boringen. Zoals in een zwaar proces bevochten is en daarna met plechtige rituelen werd bezegeld.
Je kunt het kort of lang houden, stel gewoon het meest noodzakelijke resultaat voorop. De echte prioriteit. Dat is niet de oude ‘vergeten rekening’, wel het feitelijk stoppen van de aardbevingen. Als dat laatste gebeurt met alle benodigde inzet zijn er genoeg creatieve rekenaars en managers beschikbaar die de Duitse rekening wel weten te betalen en het hele probleem weten op te lossen. En laat GroenLinks dit bespreken met de nieuwe Duitse minister van milieu. Laat zien dat dat groen waarachtig is en zonder grenzen, laat de Duitsers gerust meewerken aan de oplossing, de echte oplossing.
Kortom, nadenken over het betalen van openstaande rekening is helemaal goed, zoals het extra oppompen van 3,7 miljard kuub helemaal fout is. Gewoon dat laatste niet doen dus en dan pas naar ‘de rest’ kijken. Vriendelijk maar definitief, standvastig. Dat samen bevechten in desnoods harde actie.
Wist U? Hier denken alle Groningers hetzelfde over. De meeste Nederlanders ook trouwens.
Cees zegt
Het is niet of-of maar en-en. Duizenden mensen (waaronder ik) in Groningen wachten al vele jaren op redelijke vergoeding van schade die er al is. En voelen zich (vaak ‘gesteund’ door onderzoeken) niet veilig in hun huis. Die wachten dus op versterking van hun huis. Ze worden op een beestachtige manier gekoeioneerd door overheid, IMG en NCG.
Natuurlijk is het basisprobleem de (verlengde) gaswinning, maar stoppen daarmee lost de bestaande ellende niet op. Nog afgezien van het feit dat de bevingen ook na het stoppen van de winning nog vele jaren door zullen gaan.